Γυναίκα: Πλάσμα πλασμάτων...

 Παγκόσμια ημέρα της Γυναίκας, λέει σήμερα. Η αλήθεια είναι πως με τις παγκόσμιες ημέρες δεν τα πάω καλά. Δεν μου αρέσουν αυτού του είδους  οι γιορτές, ασχέτως αν κάποιες από αυτές έχουν νόημα.  

 Λέω να κάνω μια εξαίρεση παρολ'αυτά, γιατί η σημερινή μέρα είναι μια ευκαιρία για μένα να αποτίσω φόρο τιμής στα πλάσματα που με συγκινούνε περισσότερο σε αυτόν τον κόσμο...

 Μάνα, αδερφή, σύζυγος, γιαγιά ερωμένη, φίλη. Από όποια σκοπιά και να το δούμε η γυναίκα είναι το άλφα και το ωμέγα της ζωής μας. Είναι τόσο σημαντικός ο τρόπος που επηρρεάζει τις ζωές μας, τόσο μοναδικός που αν δεν υπήρχε αυτή δεν θα είχαμε και μεις λόγω ύπαρξης...

 Η δύναμη της τεράστια. Τα ψυχικά της αποθέματα επίσης. Ο ρόλος της? Καταλυτικός. Μια γυναίκα μας φέρνει στον κόσμο, μια γυναίκα μας δίνει την πρώτη τροφή, μας μεγαλώνει, μας μαθαίνει τα πρώτα μας βήματα, μας αγαπάει, μας εκνευρίζει, μας συγχωρεί, μας κάνει να αισθανόμαστε υπέροχα αλλά και άσχημα. 

 Όλα αυτά με μια δόση μαγείας! Γιατί αυτό ειναι το συναίσθημα που νιώθεις όταν μιλάς με μια γυναίκα, όταν είσαι στο πλάι της, όταν την κοιτάς στα μάτια, όταν της κρατάς το χέρι, όταν της φιλάς και όταν της κάνεις έρωτα...

 Μη μου πείτε ότι δεν είναι το πιο χαριτωμένο, το πιο ιδιαίτερο πλάσμα που υπάρχει πάνω στην Γη.. Έχουν κάτι αλλιώτικο ρε παιδί μου...

 Απο τα μωρά μέχρι και τις γιαγιάδες, τα θηλυκά πλάσματα που ορίζουν τις ζωές μας έχουν, αυτό το κάτι που είναι μια ένδειξη διαφορετικότητας και υπεροχής.

 Είναι αυτή που μας φτιάχνει το κέφι όταν δεν είμαστε καλά, αυτή που μας κάνει να νιώθουμε υπέροχα μόνο και μόνο με ένα χαμόγελο, αυτή που μας ακούει όταν θέλουμε να μιλήσουμε...

 Και εμείς? Εμείς από την αρχή αυτού του κόσμου τις είχαμε υπό. Τις θεωρούσαμε αδύναμες και ανάξιες. Τις βλέπαμε και τις βλέπουμε (μεγάλο το ποσοστό ακόμα και σήμερα) ως σκέυος ηδονής και ικανοποίησης του εύθραυστού Εγώ μας.

 Μιλάμε άσχημα σε αυτές, τις κακοποιούμε, τις παραμελούμε, τις ζηλεύουμε, τις θεωρούμε κτήμα μας...

 Έχει πραγματικά ενδιαφέρον όμως να σκεφτούμε πως τα παραπάνω προέρχονται από την ανικανότητα μας να καταλάβουμε τον κόσμο τους... Έναν κόσμο που δεν υπάρχει μόνο το άσπρο και το μαύρο αλλά και το πολύχρωμο. 

 Έναν κόσμο που δεν σταματά να ονειρεύεται, να σχεδιάζει το μέλλον μαθαίνοντας από το παρελθόν, να έχει ανοιχτούς ορίζοντες σε σχέση βέβαια με τον δικό μας κόσμο που πολλές φορές δεν μπορεί να ξεφύγει από τα πρέπει και τα γιατί...

 Η γυναίκα... Αυτή που πάλεψε για τα ίσα δικαιώματα της, αυτή που κέρδισε με το σπαθί της, την θέση που της αρμόζε σε μια κοινωνία (και λυπάμαι που όχι μόνο το γράφω αλλά και το πιστεύω) φτιαγμένη από άντρες για...άντρες. 

 Αυτή... που υπομένει, που εργάζεται σκληρά, που φλερτάρει, που κλαίει, που αισθάνεται, που κάνει οικογένεια και αφοσιώνεται σε αυτήν, που τσακώνεται, που εκδικείται, που δεν ξεχνάει αλλά συγχωρει, που πολιτεύεται, που διευθύνει και που τελικά δεν αποποιείται τον ρόλο και την φύση της σε τούτη την πλάση...

 Υπάρχουν ακόμη και σήμερα κράτη και κοινωνίες που οι γυναίκες όχι μόνο δεν έχουν δικαιώματα, αλλά αντιμετωπίζωνται σαν το χειρότερο είδος ύπαρξης στον πλανήτη. 

 Ευτυχώς όμως, υπάρχουν και λογικά μυαλά! Ευτυχώς υπάρχουν και άνθρωποι που τις...καταλαβαίνουν. Που τις νιώθουν... 

 Και εδώ που τα λέμε δεν είναι και εύκολο. Γιατί μέσα στην αγωνία και στον αγώνα της να δείξει ότι είναι διαφορετική, εννοείται πως έχει υποπέσει σε λάθη... 

 Δεν είναι μια αγιογραφία το σημερινό κείμενο, όσο και αν φαίνεται έτσι. Είναι απλά μια κατάθεση ψυχής και σκόρπιες σκέψεις που μπήκανε σε σειρά για να καταδείξουν την ιδιαιτερότητα των γυναικών. 

 Για μένα οι γυναίκες είναι το αλάτι και το πιπέρι, σε μια ζωή, που διαφορετικά θα ήταν σαν ένα άνοστο φαγητό... Να δείτε  πως το λέει εκείνο το τραγούδι... Α ναι. "Αυτές γλυκαίνουν το πικρό μας το ψωμί και το φτωχόσπιτο μας φαίνεται παλάτι..." Έτσι ακριβώς...