Η νοσταλγία και το έλλειμμα ανθρωπιάς...

  Νοσταλγώ για μένα, σημαίνει υπάρχω... Έχω την εντύπωση πως τα πράγματα που σε κάνουν να υπάρχεις δεν είναι μόνο αυτά που σε πάνε μπροστά. Αλλά αυτά που νοερά σε πηγαίνουν και πίσω. Εκεί άλλωστε δεν είναι και το μυστικό της ύπαρξης μας?
 Όταν σκέφτομαι τι είναι η νοσταλγία, τι σημαίνει, ποιο είναι το πραγματικό της νόημα δεν μπορώ να μην θυμάμαι τα λόγια από ένα κείμενο που διάβασα πρόσφατα. «Το παρελθόν υπάρχει στ' αλήθεια μόνο όσο το θυμόμαστε. Γι' αυτό στο ταξίδι τούτο πάντα θέλω να θυμάμαι τους ανθρώπους που με δένουν με το παρελθόν, τα πρόσωπα που αγάπησα, τα πρόσωπα που με πλήγωσαν, τα πρόσωπα που μοιραστήκαμε φωτεινές στιγμές μαζί. Χωρίς να αισθάνομαι καμία λύπη, καμία κακία ή στενοχώρια, παρά μόνο ατέλειωτη νοσταλγία για όλα αυτά.»
 Ναι. Αυτή είναι η πραγματική έννοια της νοσταλγίας. Αυτό το γλυκόπικρο συναίσθημα της πρώτης φοράς που νιώσαμε κάτι διαφορετικό, κάτι πρωτόγνωρο. Στιγμές πασπαλισμένες από μια μυρωδιά κανέλλας... Και γλυκές και πικρές...
 Παρατηρώντας γύρω μου, ολοένα και περισσότερο εγκαθίσταται στο μυαλό μου η ιδέα πως πλέον πάσχουμε από έλλειμμα ανθρωπιάς. Αυτό είναι ίδιον των ανθρώπων δίχως παρελθόν. Εκείνων που με μια μονοκοντυλιά διέγραψαν ότι υπήρχε στη ζωή τους στο, απαραίτητο για την ταυτότητα μας, πριν, αφήνοντας έτσι χώρο μόνο για το  πιασάρικο μετά...
  Θέλω να σας τσιγκλήσω λιγάκι... Σκεφτείτε... Υπάρχει καλύτερος τρόπος για να αποφύγεις τα λάθη στο μέλλον από το να δεις πως λειτούργησες σε παρόμοιες καταστάσεις στο παρελθόν? Όχι, για μένα δεν υπάρχει. Υπάρχει κάποιος από εσάς που όταν σκεφτεί γεγονότα του παρελθόντος δεν έχει δακρύσει, γελάσει, προβληματιστεί, στεναχωρηθεί??? Γιατί να αφήνουμε την ευκαιρία  να είναι στη ζωή μας αυτή η διαδικασία που είναι «αποθήκη συναισθημάτων»?

 Για μένα πάντως το παρελθόν μου είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με το μέλλον μου. Υπάρχουν άνθρωποι που έρχονται μαζί μου από πίσω και με βοηθάνε να πάω μπροστά. Υπάρχουν  παγιωμένες πλέον σκέψεις μου που ολοκληρώθηκαν στο παρελθόν και θα με ακολουθήσουν και στο μέλλον. Διαμόρφωσα το χαρακτήρα μου μέσα από όλο αυτό το μπρος-πίσω. Νομίζω πως είναι το πιο... ακούραστο  και χρήσιμο μπρος πίσω που κάνω στη ζωή μου.  Χωρίς να χρειαστεί να γίνω δέσμιος αυτών των σκέψεων. Τις επεξεργάστηκα, τις συζήτησα... Το πρώτο φιλί, το πρώτο σκίρτημα, η πρώτη ερωτική απογοήτευση, η γιγάντωση των ονείρων μας, ακόμη και η κατάρρευση τους, οι πρώτοι φίλοι, οι πρώτες μουσικές, οι πρώτοι ήχοι... όλα αυτά μας οδηγούν σε έναν ονειρικό συνδυασμό πολύ δυνατών συναισθημάτων. Εκφράζουν τον πραγματικό εαυτό μας. Αυτόν, που είχε μείνει ακόμη αναλλοίωτος στην σκληρή και ψυχοφθόρα πραγματικότητα.

  Σαν τώρα θυμάμαι τα πρώτα παιχνίδια στην γειτονιά, το κρυφτό στο σχολείο, τις καλοκαιρινές διακοπές στο χωρίο, τις βόλτες με την παρέα στην παραλία, την μυρωδιά στον αέρα τις πρώτες μέρες της Άνοιξης, τα πρωτοβρόχια και το βρεγμένο χώμα...
  Είμαι πλέον σίγουρος. Για να ξαναβρούμε τους εαυτούς μας, για να γίνει αυτό το έλλειμμα ανθρωπιάς πλεόνασμα σε αυτό την δύσκολη περίοδο της ζωής μας, πρέπει να αισθανθούμε... Να δεθούμε με τα χαμένα όνειρα μας, τις πρώτες μας αγάπες, τι πρώτες αγνές μας σκέψεις...