Πόσο αληθινό και παρακινητικό. Τούτες τις μέρες, που το δύσκολο καλοκαίρι φτάνει στο τέλος του, αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που κάνει τους ανθρώπους να προσπαθούν, να γυρίζουν τις δύσκολες καταστάσεις υπέρ τους, να αλλάζουν ρότα και τελικά να τα καταφέρνουν . Είναι η θετική σκέψη; Είναι ο εγωισμός; Μήπως είναι η ανάγκη να αποδείξουν κάτι; Η λογική του "η ζωή προχωράει";
Νομίζω τίποτα από τα παραπάνω αλλά και όλα τα παραπάνω μαζί. Αυτό που πιστεύω είναι ότι έρχεται μία φορά στην ζωή μας (ίσως και περισσότερες) που σκέφτεσαι "ως εδώ και μη παρέκει". Και πάλι δεν λέει κάτι. Ναι παρακινείσαι, ναι βγάζεις εγωισμό. Αλλά μόνο αυτό βοηθάει;
Η πρώτη έχει να κάνει με το να κατανοήσουν οι δίπλας μας τι έχουμε ανάγκη και πως μπορούν να μας βοηθήσουν και η δεύτερη (που είναι και η πιό σημαντική μορφή) έχει να κάνει με το να κατανοήσουμε εμείς πρωτίστως την κατάσταση στην οποία έχουμε περιέλθει. Έτσι ξεκινάει η αλλαγή. Μεμψιμοιρίες, αναθέματα και κολλήματα σε λάθη του παρελθόντος δεν έχουν κανένα νόημα να εμφανίζονται στο προσκήνιο. Μόνο αν ψάξουμε μέσα μας για να δούμε ποιοί πραγματικά είμαστε, τι μας ικανοποιεί, τις μας τρομάζει και τι μας προβληματίζει, μπορούμε να λύσουμε τα θέματα μας.
Τότε θα κατανοήσουμε ότι έχει σημάνει η ώρα της αλλαγής. Με νέα και όχι σπασμένα φτερά, με πυγμή, σοβαρότητα και χιούμορ. Το ολοκληρωμένο πακέτο πρέπει να περιέχει τα προαναφερθέντα. Γιατί έτσι θα έχουμε σοβαρές πιθανότητες να αρχίσουμε να ζούμε καλύτερα. Εις το επανιδείν...
Στίχοι: Άννα Μπακιρτζή-Μουσική: Άκης Πάνου
Ξέρω πως θα φύγεις μακριά μου,
μέσα από την αγκαλιά μου
θα πετάξεις σαν πουλί.
Ξέρω πως θα κλάψουμε κι οι δυο
στο πικρότερο αντίο,
στο πικρότερο φιλί.
Κι όταν σημάνει η ώρα
τότε καρδιά μου χρυσή
μέσα από την αγκαλιά μου
θα πετάξεις σαν πουλί.
Ξέρω πως θα κλάψουμε κι οι δυο
στο πικρότερο αντίο,
στο πικρότερο φιλί.
Κι όταν σημάνει η ώρα
τότε καρδιά μου χρυσή
τη μεγαλύτερη μπόρα
θα την περάσεις εσύ...
θα την περάσεις εσύ...
Κανονικά δεν με παίρνει να διαφωνήσω μαζί σου Μάκη. Οι σκέψεις σου είναι λογικές και τα συμπεράσματά σου σωστά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌμως..θα διαφωνήσω, όχι για να σου πάω κόντρα αλλά γιατί περνάω τα τελευταία χρόνια μια φάση επαναστατική και εντελώς αναιρετική απέναντι στο είδος μου, τους ανθρώπους.
Το παιχνίδι είναι στημένο.
Αλλαγές δεν βλέπω όσα χρόνια ζω. Όσοι πίστεψαν και αγωνίστηκαν γι'αυτές (συλλογικές και ατομικές) έχασαν ό,τι πολυτιμότερο είχαν χωρίς αποτέλεσμα, ακόμα κι αν φαινόταν στην αρχή το αντίθετο.
Μου έρχεται τώρα στο νου ο μύθος του Αισώπου με το λιοντάρι και το ποντίκι. Το λιοντάρι παγιδευμένο χωρίς καμία δυνατότητα σωτηρίας και έρχεται το ποντίκι να του ανοίξει με τα δόντια του μια τρύπα για να σωθεί τελικά.
Η "σωτηρία", αν έρθει ποτέ, ίσως έρθει από κάτι πολύ μικρό, ασήμαντο, κάτι που δεν το πιάνει το μάτι μας.
Οι σκέψεις μας το μόνο που μας κάνουν είναι να μας βάζουν σε έναν αέναο κύκλο.
Αυτό που λέμε συχνά για να δηλώσουμε το εννοιολογικό ή ιδεολογικό αδιέξοδο "η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα;" σήμερα έχει γίνει "η ατομική ευθύνη κάνει τη συλλογική ή συλλογική την ατομική;"
Σκόρπιες σκέψεις οι δικές μου που δεν οδηγούν πουθενά και ίσως δεν είναι κοινωνικά και πολιτικά ορθές.
Τα έχω πάρει όμως με την κατάσταση που δεν αλλάζει με τίποτα γιατί στην ουσία δεν θέλει να την αλλάξει κανείς.
Καλό απόγευμα Μάκη!
Δε μπορώ να διαφωνήσω σε ότι γράφεις Μαρία. Η όποια συλλογική προσπάθεια καταπνίγεται από τα ατομικά συμφέροντα.
ΔιαγραφήΑπό την άλλη όμως αν παραδεχτούμε ότι το παιχνίδι είναι στημένο (που πιθανότατα είναι), αυτό σημαίνει απαραίτητα ότι δεν αλλάζεi;; Ο αστάθμητος παράγοντας σε ότι ζούμε είμαστε εμείς. Η πορεία μας δείχνει ότι πηγαίνουμε προς το χειρότερο, αλλά δεν θέλω νσ σταματήσω να ελπίζω...
Πολλές φορές το κάνω, αλλά η ελπίδα τρέφει την φυσική μας συνέχεια στην ζωή.Σε ευχαριστώ πολύ για το όμορφο σχόλιο. Καλό βράδυ!
Ωραίο θέμα και μαζί με την παρέμβαση της Μαρίας από ...πάνω γίνεται πιο ενδιαφέρον.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌτι και να λέμε, ότι και να κάνουμε, η ζωή κινείται, εξελίσσεται, αλλάζει.
Είτε μαζί μας είτε χωριστά μας.
Είτε με συμμετέχοντες είτε με παραιτημένους.
Είτε με ριζοσπάστες που παρεμβαίνουν για να την αλλάξουν θετικά ή με παραιτημένους που βουλιάζουμε στην απογοήτευση.
Μην βλέπουμε την ιστορία μέσα σε ένα μικρό χρονικό πλαίσιο. Οφείλουμε να την μελετάμε διαχρονικά.
Παράδειγμα. Ο Μεσαίωνας βάσταξε 100άδες χρόνια. Για σκεφτείτε τη διάθεση των ανθρώπων μέσα σε αυτόν ; θα έλεγαν ναι ή όχι ότι όλα είναι χαμένα ;
Ο Φασισμός γεννήθηκε το 1930 και αγκάλιασε με τον εφιάλτη του όλη την ανθρωπότητα. Καταμεσής της εξουσίας του θα είχαμε τολμήσει ποτέ να πούμε ότι "όλα θα αλλάξουν" ; όχι
Και όμως κάποιοι το είπαν γιατί μελετούσαν την διαλεκτική και την σύγκρουση.
Ο Λένιν έγραψε το βιβλίο "Ένα βήμα μπρος δύο βήματα πίσω".
Το ότι βρισκόμαστε σε εποχές των πίσω βημάτων αγαπημένοι μου δεν σημαίνει ότι αυτό είναι ο νόμος της ζωής. Φάσεις είναι όλα και έτσι οφείλουμε να τις ερμηνεύουμε. Είτε στα καλά τους είτε στα μαύρα τους.
Και να θυμίσω κάτι προς όλους μας αισιόδοξους, ακούς Μαρία ; χαχαχαχαχαχα
Η Ιστορία ουδέποτε άλλαξε με τις πλειοψηφίες....! ποτέ....!
μικρές δυναμικές μειοψηφίες έκαναν τις επαναστάσεις και αυτές είναι που κινούν το μύλο της εξέλιξης.
Φιλιά πολλά.
Καλησπέρα Γιάννη! Τα παραδείγματά σου είναι to the point! Το να μπορούμε να βρούμε μιά χαραμάδα ελπίδας μέσα στην όποια δύσκολη κατάσταση ζούμε ή ακόμα και στην περίοδο που διανύουμε που πραγματικά μοιάζει σαν δεύτερος Μεσαίωνας, είναι πραγματικά αυτό που θα κάνει την διαφορά τελικά.
ΔιαγραφήΟι άνθρωποι και οι εποχές προχωράνε πάντα χεράκι χεράκι και τα φωτεινά ή σκοτεινά παραδείγματα έρχονται να μας υπενθυμίσουν πως οι ανθρώπινες δυνατότητες είναι τεράστιες...
Και ναι συμφωνώ η ιστορία ποτέ δεν άλλαξε από τις πλειοψηφίες αλλά από τους ανθρώπους ορόσημα. Τουλάχιστον με την δική μου ανάγνωση.
Καλό βράδυ και σε ευχαριστώ για το ουσιαστικό και αναλυτικό σχόλιο Γιάννη!
Τι καλά που έκανα και βρέθηκα σήμερα στο blog σου Μάκη!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο θέμα που θίγεις και τα σχόλια των φίλων μας, είναι πολύ σωστά και ενδιαφέροντα!
Τώρα, είμαστε ή όχι αυτός ο κόσμος;
Για κάποιο λόγω, μάλλον λόγω βαθιάς διαμόρφωσης, θεωρούμε την πολιτεία- κράτος κάτι ξεχωριστό από εμάς...
Το εκάστοτε κράτος σε οποιαδήποτε χώρα πάνω στον πλανήτη, αποτελείται από άτομα όπως εσύ και εγώ ασχέτως χρώματος, θρησκείας και πολιτικών πεποιθήσεων, έτσι δεν είναι;
Αυτή η συνειδητοποίηση καθιστά υπεύθυνο τον καθένα μας, ώστε να αναλάβουμε και να πράξουμε ότι μας αναλογεί!
Και τελειώνοντας το σεντονάκι, ας πάψουμε επί τέλους να φτιάχνουμε σενάρια καταστροφής και ας αποκτήσουμε εμπιστοσύνη στις δυνάμεις μας που είναι αστείρευτες!
Και ναι Γιάννη μου, η αλλαγή ή πρόοδος ή όπως θέλετε πέστε το, πάντοτε έρχεται από φωτισμένα μυαλά που "δουλεύουν" στη συνείδηση της ανθρωπότητας (πολύ)σιωπηλά!
Καλό μας Σαββατοκύριακο με αγάπη στις καρδιές μας!
Καλησπέρα! Καταρχήν ευχαριστώ για το εξαιρετικό σχόλιο! Ενοοείται πως θεωρούμε την πολιτεία κάτι ξεχωριστό από εμάς, ίσως γιατί η ίδια η Πολιτεία θέλει να γίνεται αυτό...
ΔιαγραφήΕγώ πιστεύω βαθιά πως είμαστε αυτός ο κόσμος. Όταν θέλουμε βέβαια! Γιατί συνήθως δεν θέλουμε. Ο Γιάννης ανέπτυξε με πολύ ουσιαστικό τρόπο το θέμα. Ελπίζω να βρούμε τα πατήματα μας κάποια στιγμή.
Καλό βράδυ Αίναφετς, ευχαριστώ που πέρασες!