Κάηκαν ζωντανοί, πνίγηκαν, ξεψύχησαν από τις αναθυμιάσεις. Εκατοντάδες χιλιάδες άλλοι, είδαν την ζωή τους να καταστρέφεται. Σε λίγες ώρες έχασαν το βιός τους. Δεν θα επεκταθώ άλλο σε αυτό το θέμα. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τα είπαν και τα... έγραψαν όλα. Μια μαύρη σελίδα που θα τριγυρνάει σαν εφιάλτης στο μυαλό μας για πολύ καιρό ακόμα...
Το ζητούμενο είναι από δω και πέρα τι κάνουμε. Πήραμε το μάθημα; Καταλάβαμε τι έχει αξία σε αυτή την ζωή; Συνειδητοποιούμε ποιοί είμαστε και πως έχουμε καταντήσει ως κοινωνία; Δυστυχώς μερικές φορές χρειάζονται τέτοιου είδους αποτρόπαια ηλεκτροσόκ για να αφυπνιστούμε. Μακάρι μέσω των τραγικών γεγονότων των προηγούμενων ημερών να γίνει επιτέλους κάτι τέτοιο... Το τεράστιο κύμα συμπαράστασης και αλληλεγγύης από μικρούς και μεγάλους (το ειλικρινές και όχι για το φτιαχτό), είναι η αχτίδα φωτός που ψάχνουμε σε αυτό το ατελείωτο σκοτεινό τούνελ.
Αν θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι, αν έχει μείνει κάτι ανθρώπινο σε ότι πράττουμε, πρέπει να βάλουμε τις προτεραιότητες μας. Τις βάσεις για ένα καλύτερο αύριο. Κλισέ, αλλά από τα πιό ωραία αυτό. Ένα καλύτερο αύριο. Και όταν αυτό γίνει, τότε και οι μέρες που ζούμε δεν θα είναι μέρες φωτιάς αλλά μέρες αγάπης. Και το παρόν θα είναι το ίδιο όμορφο όπως το μέλλον...
Υ.Γ. Το κείμενο είναι αφιερωμένο σε αυτούς που άθελα τους γίνονται πυξίδα στη χαμένη ζωή μας... Καλό μήνα σε όλους και όλες.
"The world is closing in
Did you ever think
That we could be so close, like brothers..."
Καλησπέρα Μάκη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌπως και στην Αρχαία τραγωδία, έτσι και στη ζωή, η κάθαρση φτάνει μέσα από αίμα, θάνατο, καταστροφή. Και δυστυχώς το τίμημα είναι μεγάλο και επώδυνο ανάμεσα σε κατά βάση αθώους ανθρώπους.
Αν με ρωτήσεις, δεν είμαι αισιόδοξος για το πόσο θα μας αλλάξει αυτή η καταστροφή.
Αυτή η αναγγενητική ατμόσφαιρα που εμφανίστηκε στα κοινωνικά αντανακλαστικά, στα μέσα δικτύωσης, στα μπλογκς, στους χώρους της πληγής, φοβάμαι ότι θα σκεπαστεί μία ακόμα φορά από τις σκοπιμότητες των πολιτικάντηδων της άρχουσας ιδεολογίας, από τους πραματευτάδες της ελπίδας και τους περιφερόμενους μεταπράτες του πολιτικού κόστους.
Και έτσι οι κραυγές της σαπίλας των τηλεοπτικών παραθύρων θα παραμερίσουν το φως της συλλογικής κοινωνικής δράσης και αλληλεγγύης.
Καλό μήνα φίλε.
Καλησπέρα Γιάννη! Τα είπες τόσο ωραία! Μερικές φορές αναρωτιέμαι αν προσπαθούμε ή ελπίζουμε άδικα. Μέχρι, τώρα, πέρα απο μερικές στιγμές φωτός, είμαστε όντως βυθισμένοι στο σκοτάδι!
ΔιαγραφήΠρέπει όμως, πρέπει να μένει κάτι από τέτοιες στιγμές αλληλεγγύης και ανθρωπιάς... Σε πείσμα των καιρών, των πολιτικάντηδων που ορίζουν την μοίρα μας, σε πείσμα ακόμη και του κακού μας εαυτού που πολλές φορές κάνει κουμάντο...
Καλό μήνα και σε σένα Γιάννη, ευχαριστώ για άκόμη μια φορά για το πολύτιμο σχόλιο!