Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία... Πως το 'πες?

 Άλλος ένας Νοέμβρης στις πλάτες μας. Μόνο που αυτό πονάει πιο πολύ απ'όλους. Δεν είναι μόνο η οικονομική κρίση, η καταβαράθρωση των ανθρώπινων αξιών, η φτώχεια, η ανέχεια, η μετάλλαξη του εσωτερικού μας κόσμου, αλλά και η μνημόνευση τέτοιες μέρες ενός "άλλου" Νοέμβρη που έστω και λίγο, μας πλάνεψε κάνοντας μας να πιστέψουμε πως είμαστε ένα Έθνος που όταν θέλει μπορεί και κάνει θαύματα. Σαν και αυτό που χρειαζόμαστε τώρα...
 Στην δίνη των ημερών, με τα μνημόνια να πολλαπλασιάζονται και μαζί με αυτά και η φτώχεια, προσπάθησα να σκεφτώ αν ο Νοέμβρης του 73' μας άξιζε ή απλά μας έτυχε... Η "χρυσή γενιά" του Πολυτεχνείου είναι αυτή που, τουλάχιστον πολιτικά, οδήγησε την χώρα στην κατάσταση που βρίσκεται τώρα.
 Αναρωτηθήκατε αν φταίμε που τους πιστέψαμε? Αναρωτηθήκατε ποτέ ότι ως λαός πάντοτε βιαζόμαστε να κρίνουμε, να θεοποιήσουμε αλλά και να ρίξουμε στα τάρταρα τον απέναντι μας, τον συνάνθρωπό μας?
  Σε αυτή την χώρα παίζεται μονίμως το θέατρο του παραλόγου. Και μαντέψτε..Όλοι θέλουμε να είμαστε οι.. σκηνοθέτες... Οι φοιτητές, ο κόσμος που ξεχύθηκε στους δρόμους τον Νοέμβριο του 73', το έκανε αυθόρμητα, απο πραγματικη αγανάκτηση, όχι βαφτίζοντας τις πορείες του αναλόγως τα... κέφια, ή χρωματίζοντας τες με το χρώμα του κόμματος που ψήφιζε ή υποστήριζε.
  Σαφώς υπήρχαν και τότε κομματικοποιημές ομάδες, αλλά δεν ήταν τόσο... φτιαχτά τα πράγματα. Το οικοδόμημα της Χούντας ήταν ούτως ή άλλως σαθρό και η κατάρρευση του οφειλότανε σε ένα μεγάλο ποσοστό στις χιλιάδες λαού που αντιστάθηκαν εκείνες τις ημέρες αλλά κυρίως την υποτίμηση του από τα πρωτοπαλίκαρα της τότε Κυβέρνησης.
 Σήμερα αν το καλοσκεφτείτε όταν γίνεται μια πορεία (προσωπικά είμαι κατά και θα καταλάβετε παρακάτω γιατί...) διαμαρτυρίας από αλλού ξεκινάνε οι αντιεξουσιαστές, από αλλού οι Συριζαίοι, από αλλού το ΠΑΜΕ και από αλλου το... φύγαμε!
 Είναι ποτέ δυνατόν να μιλάμε για μαζική κινητοποίηση όταν οι κόσμοι μας είναι τόσο διαφορετικοί? Όταν ο καθένας βαφτίζει μαζική κινητοποίηση την ανάδειξη των θέσεων του κόμματος του ή της άποψής του? Πως μπορεί μια επανάσταση να ξεκινήσει καίγοντας την πόλη μας?την πόλη σου? Μη μου πείτε ότι για να πέσει η οποιαδήποτε Κυβέρνηση ή για να αλλάξουν προς το καλύτερο τα πράγματα πρέπει να πετάς μολότωφ, να κλέβεις ηλικιωμένους, να κάνεις πλιάτσικο σε καταστήματα, να αφαιρείς ζωές συνανθρώπων σου, να καις την Ελληνική σημαία και οι διάφοροι άνετοι φιλόσοφοι της μπούρδας να το βαφτίζουνε "αντίδραση των παιδιών", να χτυπάς, να ρημάζεις, να καταστρέφεις...
 Σίγουρα υπάρχει και άλλος τρόπος. Αν ρωτήσεις τα σημερινά παιδιά να σου πούνε για ποιο λόγο κατεβαίνουνε σε πορείες ναι μεν θα σου απαντήσουνε λογικούς λόγους αλλά όταν οι πράξεις τους είναι αντιστρόφως ανάλογες τότε τι? Πως είναι δυνατόν οι χιλιάδες πραγματικά αγανακτισμένοι άνθρωποι που διαδηλώνουν ειρηνικά να καταφέρουν κάτι μέσα σε αυτόν τον ορυμαγδό που συμβαίνει, εκατέρωθεν βέβαια.
 Γιατί μη νομίζετε πως εθελοτυφλώ και δεν βλέπω και την άλλη πλευρά. Υπάρχουν αστυνομικοί που δεν λογαριάζουν τίποτα, υπάρχουν εντεταλμένοι κύριοι  μέσα στις πορείες, υπάρχουν όντως καταστάσεις που βρωμάνε...
 Οι πραγματικά αγανακτισμένοι άνθρωποι αγαπητοί μου είναι αυτοί που δε μπορούνε να σηκώσουνε κεφάλι, αυτοί που έχουν οικογένεις και σκέφτονται τι θα γίνει αν λείψουν μια μέρα από την δουλειά τους... αυτοί που διακρίνουν το φτιαχτό και το δήθεν των κάθε λογής κομματόσκυλων... αυτοί που πιστεύουν πως η πραγματική επανάσταση ξεκινάει μέσα από την οικογένεια.
 Πληρώνουμε πολλά οι Έλληνες. Πληρώνουμε την αδιαφορία μας, τον ωχαδερφισμό μας, τον άκρατο καταναλωτισμό μας...  Πληρώνουμε αυτό που δυστυχώς είμαστε μερικές φορες. Αυτό που μας οδήγησε στο να φυλακίσουμε τον Κολοκοτρώνη, στο να στείλουμε στην εξορία τον Σωκράτη, τον Ισοκράτη, τον Αριστοφάνη, τον Πλάτωνα, τον Ευριπίδη και τόσους άλλους που τώρα μνημονεύουμε όταν μας πιάνει το πατριωτικό μας σε περιπτώσεις χλεύης από τους ξένους... Αυτό που μας οδήγησε στον εμφύλιο αλλά και στην δικτατορία του 67'... Πληρώνουμε τον εγωϊσμό μας. Ναι αυτόν...
 Υπήρχε ένα σύνθημα που δονούσε τους δρόμους το 73' και έμεινε περισότερο απ' τα άλλα. Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία...  Μας έχει μένει κάτι?