Βάλε φωτιά σε ότι σε καίει...

 Λέτε το ταξίδι να είναι εδω?Τώρα? Λέτε να το ζούμε χωρίς να το έχουμε πάρει χαμπάρι? Είναι πολύ αυτο που νιώθουμε ή τίποτα? Το ξεχωρίζετε?Μπορείτε? Και αν ναι τι ρόλο παίζει η Αγάπη ξεχωριστά για τον καθένα από εμας? Είναι πληγή?Είναι χαρά? Είναι  γεγονότα που μας σημάδεψαν? Η μήπως γιορτή?
 Ναι. Λέτε να είναι γιορτή? Ένα φεστιβάλ ευτυχίας? Μια... συναυλία συναισθημάτων? Η μηπως όχι?Πως είστε αυτό το διάστημα?Λυπημένοι?Μπουχτισμένοι? Αηδιασμένοι άπο όσα μας συμβαίνουν?Έτοιμοι ή ανέτοιμοι? Για σκεφτείτε το λίγο. Τι είναι αυτό που ορίζει τις ζωές μας?  Οι καταστάσεις? Οι...από πάνω μας? Οι πιο πλούσιοι και πιο έξυπνοι από μας? Οι πιο πονηροί? Η μηπως όχι?
 Σας πέρασε κάτι άλλο από το μυαλό? Σκεφτείτε λίγο..Μήπως είμαστε...ΕΜΕΙΣ? Μήπως εμείς είμαστε αυτοί που επιτρέπουμε στους άλλους να μην μας λογαριάζουν, να μην μας σκέφτονται, να μας ποδοπατάνε, να μας λυπούνται?  Αυτό είναι... Η αγάπη είναι  ένα ταξίδι από γιορτή σε γιορτη... Ας  "βάλουμε φωτιά" σε ότι μας καίει, σε ότι μας τρώει την ψυχή...

Τα λόγια μου είναι μια γλυκιά προσευχή
κουρνιάζουν έξω από το κλεισμένο σου παράθυρο
και αν τ' άφηνες θ' ανοίγαν μια ρωγμή
απ' το μικρό κελί σου ως το άπειρο

Μα εσύ σωπαίνεις και θρηνείς σαν τον κατάδικο
Πάνω απ' τη στάχτη που σκεπάζει τον παράδεισο
πάνω απ' τη στάχτη

Βάλε φωτιά σε ό,τι σε καίει, σε ό,τι σου τρώει την ψυχή
Έξω οι δρόμοι αναπνέουν διψασμένοι, ανοιχτοί

Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από γιορτή σε γιορτή
Ζήσε μαζί μου στον αέρα, στη φωτιά στη βροχή
Μας περιμένουν άδειες μέρες ραγισμένοι ουρανοί
Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από πληγή σε πληγή

Τα λόγια μου είναι μια ανέλπιδη ευχή
Σβησμένα φώτα μέσα στο άχαρο δωμάτιο
Και αν τ' άφηνες θα καίγαν τη σιωπή
Και θα διαλύαν το κρυμμένο σου παράπονο

Μα εσύ σωπαίνεις και θρηνείς σαν τον κατάδικο
Πάνω απ' τη στάχτη που σκεπάζει τον παράδεισο
πάνω απ' τη στάχτη

Βάλε φωτιά σε ό,τι σε καίει, σε ό,τι σου τρώει την ψυχή...