Ο δρόμος της φαινότανε ατελείωτος κι οι κραυγές που άκουγε σε συνδυασμό με το μουντό τοπίο, της έφερναν κλάμματα στα μάτια για το μονοπάτι που διάλεξαν οι άνθρωποι.
Ένα μονοπάτι μέσα στο σκοτάδι, την ψευτιά, την σκληρότητα, την απαξίωση. Πόλεμοι, εγκλήματα, μηδενισμός των αξιών και των αρχών, εγωισμός, ζήλια, κακία, μικροψυχία συνέθεταν ένα μακάβριο μωσαικό που όμοιο του δεν είχε ξανασυναντήσει η Αγάπη...Ένα μονοπάτι που οδηγούσε τον Άνθρωπο με μαθηματική ακρίβεια στην άβυσσο με τις κατεστραμμένες ψυχές...
Έπειτα από αρκετή ώρα σκεφτόμενη και αναλογιζόμενη τούτα τα άσχημα πράγματα, ένιωσε περισσότερο απελπισμένη από ποτε καθώς συνειδητοποίησε την δύσκολη έως ακατόρθωτη αποστολή της, μιας και οι προσπάθειες της Αλήθειας, της Αξιοπρέπειας και της Καλοσύνης, να σώσουν την χώρα με τις μουντές ψυχές, έπεσε στο κενο.
Ξαφνικά και ενώ ένιωθε απο πριν κάτι να την παρακολουθεί, ένας θόρυβος την έκανε να γυρίσει πίσω αλαφιασμένη... Αυτό που είδε ήταν κάτι μοναδικό.
Μια ψυχή πολύχρωμη, χαρούμενη, ζωντανή, γεμάτη υγεία και λαχτάρα για ζωή και αγάπη, την ακολουθούσε δειλά σε όλη της την διαδρομή..."Πως γίνεται, πως είναι δυνατόν?" είπε με τρεμάμενη φωνή η Αγάπη.
"Σ'ακολουθούσα σε όλη την διαδρομή σου Αγάπη." είπε η χαρούμενη ψυχή και συνέχισε..."Είμαι καιρό εγκλωβισμένη εδώ στην χώρα με τις χαμένες ψυχές, αλλά παρο'αυτά παραμένω πολύχρωμη. Και ξέρεις γιατί? Γιατί ξέρω πως μόνο η αγάπη μπορεί να γιατρέψει τις χαμένες και μουντές ψυχές. Μόνο αυτή μπορεί να παραμερίσει τις διαφορές των ανθρώπων. Μόνο αυτή μπορεί να οδηγήσει στην αληθινή Ευτυχία. Ότι και να γίνει να ξέρεις πως αυτό που μας έδωσες είναι ότι πολυτιμότερο έχεις και αυτό δεν το ξεχνάμε... "
Η Αγάπη έσκυψε και αγκάλιασε την χαρούμενη ψυχή, της χαμογέλασε και δάκρυά άρχισαν να κυλούν στο γερασμένο και κουρασμενο προσωπό της. Μόνο που αυτή την φορά ήταν δάκρυα χαράς...Τι και αν το σκοτάδι έπεφτε βαρύ στην χώρα με τις χαμένες ψυχές. Αυτή ήξερε πως ξημέρωνε μια καινούργια μέρα...
Και ναι, βαθιά μέσα της πίστευε πως η προσπάθεια της θα είχε αντίκρυσμα. Γιατί πάντα έδινε απλόχερα στους ανθρώπους ότι πιο αγνό είχε. Την ίδια της την ύπαρξη... Ας ακολουθήσουμε το παράδειγμα της...
"κατάντια των σημερινών ψυχών".. αυτό συγκράτησα. πότε θα μάθουμε να αγαπάμε αληθινά άραγε?
ΑπάντησηΔιαγραφήΑαααα... Εύη αυτό καλή μου είναι κάτι που ειλικρινά δε έχω απάντηση να σου δώσω...Όπως το νιωθει ο καθένας με την διαφορά ότι όλοι μπορούμενα το κάνουμε αρκεί να το θελήσουμε...Γιατί αλλιώς η συνεχεια θα είναι ακόμη δυσκολότερη...
ΑπάντησηΔιαγραφή.............
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν μπορώ να σχολιάσω κάτι σε ένα τόσο εκπληκτικό κείμενο..Μπράβο σου καλέ μου!Καληνύχτα και αύριο ξημερώνει μια καινούργια μέρα!
Κατερίνα. Σε ευχαριστω γλυκιά μου! Φιλια!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠόσες λέξεις μπορούν να σπαταληθούν για την αγάπη; Και λέω σπαταληθούν γιατί λίγες είναι αυτές που θα ειπωθούν και θα πιάσουν το νόημά της. Η ανάρτησή σου νομίζω τα κατάφερε...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό βράδυ!
Υ.Γ. Μήπως θα ήθελες, μιας και έχουμε μια αμοιβαία εκτίμηση, να με προσθέσεις στα blog που παρακολουθείς; Συγγνώμη που το ζητάω, αλλά προσπαθώ να αυξήσω την επισκεψιμότητα του blog μου...
Σε έχω κι εγώ προσθέσει εννοείται :) (όχι ανταποδοτικά, αλλά γιατί πραγματικά σε παρακολουθώ)
Βρεεεεεε αλεξιαννααααα μου το εχω κανει παιδί μου ήδη?Τι δεν το έχω κάνει. Νομίζω πως σε έχω προσθέσει...Αν δεν το έχω κάνει και γω οχι ανταποδοτικα αλλα επειδή και γω σε παρακολυθώ το κάνω τωραα αμέσωςςςςς) Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Έχεις πραγματικά ένα εξαιρετικο blog
ΑπάντησηΔιαγραφήΣ´ευχαριστώ πολύ Μάκη μου! Η εκτίμηση είναι απολύτως αμοιβαία :)
ΔιαγραφήΚαλό Σαββατοκύριακο!