Τα όμορφα λόγια και η αδυναμία των πράξεων

 Από την στιγμή της γεννησής του ο άνθρωπος έχει μάθει να αγαπάει, να ερωτεύεται, να συναναστρέφεται με κύριο χαρακτηριστικό την ακοή και την εικόνα.
 Ο εύθραυστος ανθρώπινος κόσμος έχει  λοιπόν περισσότερο ανάγκη από μια καλή κουβέντα, έναν έπαινο, από λέξεις στομφώδεις και δυνατές, από μια όμορφη, στοργική και γλυκιά παρουσία.
 Και ας πούμε πως αφήνουμε στην άκρη την εικόνα που έχει και ενναλακτικά μονοπάτια που οδηγούν στην ουσία...Τα όμορφα λόγια όμως, όμορφα "καίγονται"...
 Είναι απορίας άξιο πως οι περισσότεροι από εμας ενώ γνωρίζουμε την ανύπαρκτη ουσιαστικά αξία των λέξεων, όταν αυτες χρησιμοποιούνται κατα κόρον χωρίς να ακολουθούνται από τις ανάλογες πράξεις, συνεχίζουμε και αποζητούμε μια λέξη, μια κουβέντα, που απλά θα μας κάνει να νιώσουμε καλύτερα...
 Είναι εξαιρετικά ανθρώπινο όμως αν το καλοσκεφτείτε. Έτσι έχουμε μάθει. Στο δίπτυχο λόγια-πράξεις υπάρχει μια ανακολουθία που αν ξεπεραστεί τότε θα μιλάμε για την απόλυτη ενσάρκωση του ανθρώπινου ονείρου. Πόσο εύκολο είναι να γίνει αυτό όμως?
 Η ψυχική κατάσταση ενός ανθρώπου είναι τόσο ευμετάβλητη που ενώ την μια στιγμή προσδοκά κάτι συγκεκριμένο, αμέσως μετά κάνει στροφή 180 μοιρών και θέλει κάτι άλλο. Η δυσκολία έγκειται σε αυτούς που έχουμε απέναντι μας.
  Όταν δύο πλάσματα που σχετίζονται με κάποιο τρόπο αλλάζουν συνεχώς τα θέλω, τις απόψεις και τις γνώμες τους, τότε ο μοναδικός τρόπος να βρεθεί σημείο σύγκλισης είναι τα λόγια.
  Εκεί βεβαίως-βεβαίως είναι και το σημείο που απαιτέται η μεγαλύτερη προσοχή. Η συνήθεια είναι μεγάλος μπελάς και ειδικά στις ανθρώπινες σχέσεις μπορεί να αποδειχτεί καταστροφικός παράγοντας...
 Αυτό που πιστεύω είναι πως η δυσκολία της μετάβασης από τα λόγια στις πράξεις περιλαμβάνει πέρα από την λογική δυσκολία και ένα σωρό άλλα ζητήματα που έχουν να κάνουν με τον χαρακτήρα του εκάστοτε ανθρώπου.    Είναι πολυ πιο εύκολο και άκοπο να μοιράζεις όμορφα και δυνατά λόγια και σαφώς πιο δύσκολο να δρας, να κάνεις πράγματα για κάποιον, να του δείχνεις έμπρακτα αυτό που νιώθεις....
 Δυστυχώς έτσι είμαστε οι άνθρωποι. Στις περιπτώσεις που νιώθουμε πως κάνουμε κάτι περισότερο από τον απέναντι, αμέσως ο εγωισμός κάνει την εμφάνιση του. Πριν φτάσουμε όμως σε αυτό το σημείο έπρεπε να έχουμε συνειδητοποιήσει πως όταν μετρας αυτά που δίνεις τότε δεν δίνεις με την ψυχή σου και την καρδιά σου. Και πως έχεις μπει ήδη στο μονοπάτι δίχως γυρισμό. Ο εγωισμός γίνεται δεύτερη φύση σου και η αδυναμία να πράξεις αυξάνεται συνεχώς.
 Κάποιοι από μας που έχουν περάσει παρόμοιες καταστάσεις μπορεί να γνωρίζουν τι και πως αλλά και πάλι δε μπορούν να το αλλάξουν.
Το ζητούμενο όμως ξέρετε ποιο είναι? Να ξεπεράσουμε τον εαυτό μας... Αυτό γίνεται όταν αγαπάμε και εκτιμάμε αληθινά κάποιον και αυτό θα μας οδηγήσει στην απόλυτη εναρμόνιση των δύο "άσπονδων εχθρών και φίλων". Γιατί τα λόγια θα πρέπει να ακολουθούνται από τις πράξεις.
 Έτσι, η ολοκλήρωση του ιδεατού αυτού συμβάντος θα είναι ακόμη πιο όμορφη, πιο δυνατή συναισθηματικά και θα έχει επίκεντρο εμάς τους ανθρώπους και όχι τα ελλατώματα μας.
 Γιατί μια γλυκιά κουβέντα πρέπει να συνοδεύεται πάντα και από μια ζεστή αγκαλιά...