Πολύχρωμοι άνθρωποι σε γκρίζα εποχή..

 Υπάρχουν τελικά διαφορετικοί άνθρωποι? Υπάρχουν συνανθρωποί μας που μπορούν να κάνουν πιο...νόστιμη, πιο ζωηρή, πιο όμορφη τη ζωή μας? Αυτό το ερώτημα και άλλα κυρίως τέτοιου είδους ερωτήματα απασχολούν την σκέψη μου το τελευταίο διάστημα...
 Η ζωή και οι ρυθμοί της είναι πλέον στην χειρότερη μορφή από την γέννηση του ανθρώπινου είδους και έπειτα. Το άγχος, η πίεση και η συνεχόμενη διφορούμενη καθημερινότητα μας, ορίζουν την ύπαρξη μας. Είμαστε όπως οι δρομείς στους αγώνες ταχύτητας. Οι... κούρσες της μιας ανάσας είναι για μας τρόπος ζωής και στο τέλος της ημέρας σχεδόν κανείς από εμας δε νιώθει ικανοποιημένος για ότι έκανε...
 Μέσα σε όλα όμως και επειδή ζούμε σε μια διφορούμενη εποχή, υπάρχουν μικρές αλλά σημαντικές λεπτομέρειες που δεν κάνουν την διαφορά αλλά είναι η διαφορά...
 Πόσες φορές πολλοί από εμας δε νιώθουμε κουρασμένοι, απηύδησμένοι ψυχικά και σωματικά και με μιας αλλάζει η διάθεση μας μόνο και μόνο από την παρουσία ενός ανθρώπου? Πόσες φορές μια κουβέντα η μια ασήμαντη φαινομενικά πράξη, ενός ανθρώπου δεν είναι για μας βάλσαμο και γιατρειά?
  Ναι λοιπόν υπάρχουν εκεί έξω πλάσματα διαφορετικά, μοναδικά, πολύχρωμα μέσα στην γκρίζα εποχή, που η αύρα τους είναι έτοιμη υποσυνείδητα να "κατακτήσει" το μυαλο μας λειτουργώντας ευεργετικά στις ζωές μας.
 Η συναναστροφή με ανθρώπους που μας κάνουν και νιώθουμε όμορφα, αλήθινα και άνετα, συμβάλει και στην μείωση του καθημερινού άγχους και στην δημιουργία στόχων που είναι και αυτό που θα μας κρατάει σε εγρήγορση αλλά και θα μας κάνει να νιώσουμε χρήσιμοι στην κοινωνία.
 Σε όλες τις αλλαγές που πραγματοποιούνται στην ζωή μας, δε μπορούμε να είμαστε μόνοι μας. Η μοναξιά μας βοηθάει να ξεκάθαρίζουμε τα πράγματα μέσα μας, αλλά δεν μας κάνει ευτυχισμένους.     Το μονοπάτι της αυτογνωσίας είμαι πεπεισμένος οτί απαιτεί ένα χέρι βοήθειας στις δύσκολες στιγμές μας.
 Ξέρω πως τίποτα δεν είναι εύκολο πλέον στη σημερινή αδηφάγα κοινωνία που ζούμε. Ξέρω όμως πως είμαστε τέτοια όντα. Επιβιώνουμε στις δυσκολίες βοηθώντας ο ένας τον άλλο, αφήνοντας την εικόνα μιας αρρωστημένης κατάστασης να παραμείνει εικόνα και μόνο.

 Στην πράξη άσχετα αν οι κακουχίες και τα προβλήματα αφήνουν τα σημάδια τους πάνω στο σώμα μας, το μυαλό μας και η χυψή μας βρίσκουνε όταν θέλουμε τον δρόμο προς την εξιλέωση... Άλλωστε όπως έχει πει και ένας Αμερικάνος συγγραφέας "δεν υπάρχει τίποτε σε μια κάμπια που να σε προϊδεάζει ότι θα γίνει πεταλούδα..."
 Έτσι λοιπόν, ξαφνικά γίνεται και η δική μας μεταμόρφωση. Απλώστε το χέρι σας παιδιά...