Πιάσε το χέρι μου...

  Ξέρω πως τα λόγια μερικές φορές δεν φτάνουν... Ξέρω πως όταν όλοι χρειαζόμαστε κάποιον δίπλα μας τον θέλουμε με «σάρκα και οστά»... Θέλουμε να μας αγκαλιάσει, να μας πει δυο κουβέντες...  Όχι γιατί τα προβλήματα μας θα λυθούν μονομιάς... Όχι γιατί αυτά που μας κυνηγάνε θα σταματήσουν να το κάνουν...
  Η ψυχολογία μας... Αυτή είναι που χρειάζεται τόνωση εκείνη την στιγμή... Όταν νιώθουμε τον κόσμο μας να «γκρεμίζεται»,, όταν οι δύσκολες καταστάσεις σε κάνουν να έχεις ένα κόμπο στο λαιμό κι αυτό που θες να βγάλεις από μέσα σου σταματάει στα χείλη σου... τότε χρειάζεσαι ένα χέρι να σου ακουμπήσει τον ώμο... Να σου απλώσει το χέρι... Η επαφή... Η σκέψη πως κάποιος νοιάζεται για εμάς. Ξέρω... Είναι δύσκολο. Πολύ.  Όταν είσαι χαμένος στις σκέψεις σου, νιώθεις πως θα σκάσεις... νιώθεις πως κουβαλάς τον δικό σου σταυρό του μαρτυρίου... Αναρωτιέσαι αν αξίζει αυτό σε σένα, αναρωτιέσαι αν αξίζει πραγματικά να συνεχίσεις να προσπαθείς... Γεμίζει το μυαλό σου από υπαρξιακά ερωτήματα. Μπερδεύεσαι, υποθέτεις, «πέφτεις» ψυχολογικά...
  Που θα πάει αυτό το πράγμα? Πόσο πια? Πόσο να αντέξω? Όταν δίνεις και δεν παίρνεις... Όταν γίνεσαι έρμαιο στις διαθέσεις ανθρώπων που σε φορτώνουν με τα δικά τους προβλήματα λες και εσύ είσαι από σίδερο και τα αντέχεις όλα... όταν δε σε καταλαβαίνουν,  όταν τα προβλήματα, οικονομικά, συναισθηματικά, υγείας πληθαίνουν... τότε φτάνεις στο σημείο μηδέν.

   Η όχι? Κοίτα καλύτερα. Δες. Όχι όπως συνηθίζουμε. Με «τα μάτια της ψυχής» κοίτα. Είμαι εδώ. Σε σκέφτομαι. Γίνομαι ένα με σένα. Στεναχωριέμαι. Αξίζεις πολλά. Μπορεί να μην το λένε συχνά αλλά να το ξέρεις αξίζεις... Και όχι μόνο επειδή στο λέω εγώ... Τα χαρακτηριστικά σου είναι τέτοια... Άνθρωπος που αντέχει τόσα πολλά... Που νοιάζεται για τους άλλους... Στο τέλος πάντα αυτό μένει. Ο χαρακτήρας. Αυτός είναι που θα μας χαρίσει μια ζωή γεμάτη αξιοπρέπεια και αγάπη. Ξέρεις εσύ. Όχι από την ψεύτικη αγάπη. Από την άλλη την αυθεντική. Οι πραγματικά  διαφορετικοί άνθρωποι είναι αυτοί που μπαίνουμε στο μυαλό μας χωρίς να χρειαστεί να το αλλάξουμε.
  Γι’αυτό σου λέω. Στύλωσε τα πόδια σου. Και πολέμησε. Δυστυχώς έτσι είναι η ζωή μας πλέον. Ένας καθημερινός πόλεμος. Ευτυχώς όμως που υπάρχουν άνθρωποι όπως εσύ. Πραγματικοί, ειλικρινείς, τρυφεροί, μοναδικοί. Κάνε ασπίδα τον χαρακτήρα σου στις δυσκολίες. Εγώ σου είπα. Θα είμαι εδώ. Δεν σε αφήνω. Όπως δεν το έκανες εσύ... Πιάσε το χέρι μου και μην φοβάσαι τίποτα...

Υ.Γ. Το κείμενο είναι αφιερωμένο σε μια φίλη... Η μάλλον σε κάτι παραπάνω από φίλη... Σε έναν δικό μου άνθρωπο...