Που οδηγεί ο εγωισμός;

 "Κάτω από το φως των εγωισμών μας είμαστε όλοι εκθρονισμένοι μονάρχες", είχε πει ο Τσάρλι Τσάπλιν. Απίστευτη σκέψη. Αιρετική. Αλλά συνάμα τόσο πραγματική, που λες και είναι φτιαγμένη με σάρκα και οστά. 

 Στις μέρες μας, ο εγωισμός είναι ο κυρίαρχος του παιχνιδιού. Οι άνθρωποι έχουμε την τάση να τον προτάσουμε στις σχέσεις μας. Να μας ορίζει. Και στο τέλος να γίνεται ένα με μας, να κατατρώει το μέσα μας, να μας κάνει να νιώθουμε (και επί της ουσίας να είμαστε) μόνοι, έστω και αν περιτριγυριζόμαστε απο ανθρώπους.

 Όλη η λογική της επαγγελματικής και προσωπικής μας "επιτυχίας και ευτυχίας", έχει στηθεί γύρω από τον εγωισμό. Αυτές οι δύο λέξεις είναι στην πραγματικότητα παρακλάδια του. Τόσο πολύ έχουμε αφομιώσει τον εγωισμό που τα αποτελέσματα του τα βαφτίζουμε αγάπη, ενδιαφέρον, ανθρωπιά, έρωτα. Αν κάτι μας εκνευρίσει, μας θίξει, μας πειράξει, στυλώνουμε τα πόδια, αρχίζουμε τα κατηγορώ, βγάζουμε από μέσα μας παλιά μίση και πάθη, έρχονται στην επιφάνεια ιστορίες που μας πλήγωσαν και ο άτυχος αποδέκτης όλων των παραπάνω... πληρώνει τον λογαριασμό.

 Είναι πραγματικά απορίας άξιο γιατί συνεχίζουμε να λειτουργούμε με τον ίδιο τρόπο, όταν έχουμε διαπιστώσει ότι δεν μας οδηγεί πουθενά. Ή μάλλον γράψτε λάθος. Μας οδηγεί κάπου. Στην μιζέρια, την μοναξιά, την ατέρμονη λύπη. 
 Δεν μας νοιάζει; Δεν το βλέπουμε; Αρνούμαστε να το παραδεχτούμε; Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο και δεν αλλάζει. Βυθιζόμαστε σε ένα πηγάδι χωρίς πάτο και οι λέξεις που βλέπουμε γραμμένες στα τοιχώματα του καθώς πέφτουμε, είναι λέξεις τρομακτικές και απάνθρωπες.

 Πρέπει να το κατανοήσουμε πιά. Και τα παραδείγματα έχουμε γύρω μας (έστω και λίγα αλλά... φωτεινά) και την δυνατότητα να κοιτάξουμε στο παρελθόν. Ρίξτε μιά ματιά πίσω. Τα παθήματα πρέπει να γίνουν μαθήματα. Η ζωή τρέχει, τα χρόνια περνούν και οι άνθρωποι φεύγουν. Είναι εντελώς χαζό να παίζουμε πάντοτε το παιχνίδι των εντυπώσεων και της κυριαρχίας. Εγώ προσωπικά έχω κουραστεί να ασχολούμαι με το δέντρο και να χάνω την ομορφιά του δάσους.

 Θα πρέπει να μάθουμε να ευγνωμονούμε και να το δείχνουμε, θα πρέπει να μάθουμε να λέμε ευχαριστώ και συγνώμη όταν χρειάζεται, να δείχνουμε την αγάπη μας και όχι απλά να την διαλαλούμε, θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν είμαστε μόνοι μας σε αυτόν τον πλανήτη και πως το μαζί από το μόνος οδηγεί στην  πραγματική ευτυχία.
 Πρέπει να μάθουμε να ορίζουμε τις προτεραιότητες μας. Να διαχειριζόμαστε με γνώμονα την ειλικρίνεια, την δοτικότητα και την ανθρωπιά τις καταστάσεις που μας παρουσιάζονται καθημερινά και όχι να αναθεματίζουμε ότι μας συμβαίνει. Δεν βοηθάει, είναι αδιέξοδο πως αλλιώς να το γράψω...

 Ξέρω ότι η μετάβαση δεν είναι εύκολο πράγμα. Και εγώ το προσπαθώ. Ας ξεκινήσουμε σιγά σιγά. Βήμα βήμα. Μιλήστε  σε κάποιον και πείτε του αυτά που θέλετε. Ζητήστε συγνώμη αν κατι τον πείραξε. Εξηγήστε του την γνώμη σας χωρίς ειρωνείες και παραδείγματα που περιστρέφονται γύρω από τον εαυτό σας. Ακόμα και να μην αλλάξει κάτι, ακόμα και να μην καταλάβει, εσείς θα έχετε κάνει την προσπάθεια σας. Θα είστε συνεπής με τον εαυτό σας. Και αργά η γρήγορα θα καταλάβει και ο αποδέκτης. Το αν το αποδεχτεί είναι άλλο θέμα που δεν έχει να κάνει μόνο με σας. 

 Πάντα πίστευα και θα πιστεύω, ότι η αλλαγή έρχεται εκ των έσω. Πηγάζει από μέσα μας. Και όταν αντιληφθούμε το μεγαλείο της, τότε όλα θα γίνουν πιο εύκολα. Θα αγαπηθούμε και θα αγαπήσουμε, θα δώσουμε και θα λάβουμε, θα ζούμε με τους άλλους και οι άλλοι θα ζουν μαζί μας.
 Αυτό δεν είναι πιο ωραίο; Ας προσπαθήσουμε τουλάχιστον και όπου βγει. Με σεβασμό και ειλικρίνεια. Απλά και ανθρώπινα... Τα ξαναλέμε.