Τρίτη 12 Φεβρουαρίου 2019

Που οδηγεί ο εγωισμός;

 "Κάτω από το φως των εγωισμών μας είμαστε όλοι εκθρονισμένοι μονάρχες", είχε πει ο Τσάρλι Τσάπλιν. Απίστευτη σκέψη. Αιρετική. Αλλά συνάμα τόσο πραγματική, που λες και είναι φτιαγμένη με σάρκα και οστά. 

 Στις μέρες μας, ο εγωισμός είναι ο κυρίαρχος του παιχνιδιού. Οι άνθρωποι έχουμε την τάση να τον προτάσουμε στις σχέσεις μας. Να μας ορίζει. Και στο τέλος να γίνεται ένα με μας, να κατατρώει το μέσα μας, να μας κάνει να νιώθουμε (και επί της ουσίας να είμαστε) μόνοι, έστω και αν περιτριγυριζόμαστε απο ανθρώπους.

 Όλη η λογική της επαγγελματικής και προσωπικής μας "επιτυχίας και ευτυχίας", έχει στηθεί γύρω από τον εγωισμό. Αυτές οι δύο λέξεις είναι στην πραγματικότητα παρακλάδια του. Τόσο πολύ έχουμε αφομιώσει τον εγωισμό που τα αποτελέσματα του τα βαφτίζουμε αγάπη, ενδιαφέρον, ανθρωπιά, έρωτα. Αν κάτι μας εκνευρίσει, μας θίξει, μας πειράξει, στυλώνουμε τα πόδια, αρχίζουμε τα κατηγορώ, βγάζουμε από μέσα μας παλιά μίση και πάθη, έρχονται στην επιφάνεια ιστορίες που μας πλήγωσαν και ο άτυχος αποδέκτης όλων των παραπάνω... πληρώνει τον λογαριασμό.

 Είναι πραγματικά απορίας άξιο γιατί συνεχίζουμε να λειτουργούμε με τον ίδιο τρόπο, όταν έχουμε διαπιστώσει ότι δεν μας οδηγεί πουθενά. Ή μάλλον γράψτε λάθος. Μας οδηγεί κάπου. Στην μιζέρια, την μοναξιά, την ατέρμονη λύπη. 
 Δεν μας νοιάζει; Δεν το βλέπουμε; Αρνούμαστε να το παραδεχτούμε; Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο και δεν αλλάζει. Βυθιζόμαστε σε ένα πηγάδι χωρίς πάτο και οι λέξεις που βλέπουμε γραμμένες στα τοιχώματα του καθώς πέφτουμε, είναι λέξεις τρομακτικές και απάνθρωπες.

 Πρέπει να το κατανοήσουμε πιά. Και τα παραδείγματα έχουμε γύρω μας (έστω και λίγα αλλά... φωτεινά) και την δυνατότητα να κοιτάξουμε στο παρελθόν. Ρίξτε μιά ματιά πίσω. Τα παθήματα πρέπει να γίνουν μαθήματα. Η ζωή τρέχει, τα χρόνια περνούν και οι άνθρωποι φεύγουν. Είναι εντελώς χαζό να παίζουμε πάντοτε το παιχνίδι των εντυπώσεων και της κυριαρχίας. Εγώ προσωπικά έχω κουραστεί να ασχολούμαι με το δέντρο και να χάνω την ομορφιά του δάσους.


 Θα πρέπει να μάθουμε να ευγνωμονούμε και να το δείχνουμε, θα πρέπει να μάθουμε να λέμε ευχαριστώ και συγνώμη όταν χρειάζεται, να δείχνουμε την αγάπη μας και όχι απλά να την διαλαλούμε, θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν είμαστε μόνοι μας σε αυτόν τον πλανήτη και πως το μαζί από το μόνος οδηγεί στην  πραγματική ευτυχία.
 Πρέπει να μάθουμε να ορίζουμε τις προτεραιότητες μας. Να διαχειριζόμαστε με γνώμονα την ειλικρίνεια, την δοτικότητα και την ανθρωπιά τις καταστάσεις που μας παρουσιάζονται καθημερινά και όχι να αναθεματίζουμε ότι μας συμβαίνει. Δεν βοηθάει, είναι αδιέξοδο πως αλλιώς να το γράψω...

 Ξέρω ότι η μετάβαση δεν είναι εύκολο πράγμα. Και εγώ το προσπαθώ. Ας ξεκινήσουμε σιγά σιγά. Βήμα βήμα. Μιλήστε  σε κάποιον και πείτε του αυτά που θέλετε. Ζητήστε συγνώμη αν κατι τον πείραξε. Εξηγήστε του την γνώμη σας χωρίς ειρωνείες και παραδείγματα που περιστρέφονται γύρω από τον εαυτό σας. Ακόμα και να μην αλλάξει κάτι, ακόμα και να μην καταλάβει, εσείς θα έχετε κάνει την προσπάθεια σας. Θα είστε συνεπής με τον εαυτό σας. Και αργά η γρήγορα θα καταλάβει και ο αποδέκτης. Το αν το αποδεχτεί είναι άλλο θέμα που δεν έχει να κάνει μόνο με σας. 
 Πάντα πίστευα και θα πιστεύω, ότι η αλλαγή έρχεται εκ των έσω. Πηγάζει από μέσα μας. Και όταν αντιληφθούμε το μεγαλείο της, τότε όλα θα γίνουν πιο εύκολα. Θα αγαπηθούμε και θα αγαπήσουμε, θα δώσουμε και θα λάβουμε, θα ζούμε με τους άλλους και οι άλλοι θα ζουν μαζί μας.
 Αυτό δεν είναι πιο ωραίο; Ας προσπαθήσουμε τουλάχιστον και όπου βγει. Με σεβασμό και ειλικρίνεια. Απλά και ανθρώπινα... Τα ξαναλέμε.

10 σχόλια:

  1. Αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα Μάκη, απ'τη στιγμή που γεννιόμαστε μέχρι που πεθαίνουμε. Τα όρια του εαυτού μας, των επιθυμιών μας μέσα σ'ένα κόσμο με εκατομμύρια άλλους.
    Αν καταφέρουμε να ορίσουμε όλοι τα όριά μας, τα όρια του εγωισμού μας, με κοινά αποδεκτούς κανόνες, τότε θα ζήσουμε στον επίγειο παράδεισο. Ακούγεται ουτοπικό αλλά ποιος ξέρει τελικά μπορεί και να γίνει κάποτε. Άλλωστε ο άνθρωπος έχει κάνει κατά καιρούς μεγάλες υπερβάσεις είτε με τη θέλησή του είτε εξαναγκασμένος από τη Φύση ή τα γεγονότα.
    Συνεχίζουμε να προσπαθούμε λοιπόν.
    Καλό μεσημέρι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μεγάλο στοίχημα Μαρία όντως. Δύσκολα κερδίζεταi... Στην πραγματικότητα αυτό που αναφέρεις ότι ακούγεται ουτοπικό, σίγουρα μπορεί να συμβεί αλλά επίσης σίγουρα, όχι στα χρόνια μας. Τουλάχιστον γενικευμένα.


      Είναι έτσι οι δομές, ο τρόπος ζωή μας που δύσκολα αλλάζουν τα πράγματα. Η ελπίδα πάντα θα υπάρχει όμως. Όπως και οι εξαιρέσεις που κάποια στιγμή ας ελπίσουμε ότι θα πολλαπλασιαστούν για να γίνουν κάποτε ο κανόνας...

      Καλό ξημέρωμα Μαρία μου!

      Διαγραφή
  2. ο εγωισμος μας εφαγε
    μπερδεουν οι περισσοτεροι την αξιοπρεπεια με τον εγωισμο

    καλημερα Μακη μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ξέρεις τι πιστεύω Κική μου; Δε νομίζω ότι απλά το μπερδεύουμε. Νομίζω πως μας βολεύει κιόλας. Τα σύνορα μταξύ της αξιοπρέπειας και του εγωισμού εεε, δεν θα έλεγα ότι είναι και τόσο δυσδιάκριτα πιά...

      Πολλά φιλιά!

      ΥΓ. Μας έφαγε και θα συνεχίζει να μας τρώει αν δεν ανοίξουμε τα μάτια μας...

      Διαγραφή
  3. Μάκη αγαπητέ φίλε,
    σαν ζούμε σε μια κοινωνία, στην οποία ο ατομισμός γίνεται επιβάλουσα αξία, συνεπάγεται από αυτό ότι ο άκρατος και κακοήθης εγωισμός θα σημαδεύει κάθε σχέση και αλληλεπίδραση με τους συνανθρώπους μας.
    Έτσι το μοντέλο αυτό τείνει να κυριαρχήσει και στις ανθρώπινες σχέσεις μας.
    Αν έχουμε αναγορεύσει την μικρότητα του κόσμου μας σε υπέρτατη αξία τότε θα φτάσουμε σε όσα αναφέρεις.
    Μου αρέσει πολύ η ανάδειξη τέτοιων θεμάτων αγαπητέ Μάκη.
    Καλησπέρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα Γιάννη! Συμφωνώ σε όσα αναφέρεις φίλε. Μου αρέσει που κάνεις τον διαχωρισμό και αναφέρεις τον κακοήθη εγωισμό. Υπάρχει και ο υγιής. Αυτός που μας πάει ένα βήμα παραπάνω. Αρκεί να ξέρουμε να βάζουμε τα όρια που πρέπει.

      Χαίρομαι που σου άρεσε το θέμα. Με απασχόλησε έντονα αυτές τις μέρες. Αυτός ήταν και ο λόγος που το ανέδειξα εδώ. Καλησπέρα!

      Διαγραφή
  4. Αχ πόσο μου έχουν λείψει αυτά τα άρθρα!!
    Εξαιρετική τοποθέτηση.
    Και το ξεκίνημα όλα τα λεφτά, αγαπάμε Τσάρλι Τσάπλιν.

    Σε φιλώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Και μένα μου έλειψαν αυτά μου τα άρθρα και βέβαίως αγαπάμε Τσάρλι Τσάπλιν και σε φιλώ και γω Κάθριν!

      ΥΓ. Ευχαριστώ!

      Διαγραφή
  5. Μα τι ωραία που τα λες, και πόσο θα συμφωνήσω με την κάθε σου λέξη, Μάκη μου. Όπου ανθεί ο εγωισμός μαραίνεται η αποδοχή. Πώς ν' ανθίσει η οποιαδήποτε σχέση όταν προσπαθούμε να τα έχουμε όλα στα δικά μας μέτρα; Τέτοια άτομα καταλήγουν κάπως τοξικά - απομυζούν όλη την ενέργεια των γύρω τους.

    Τα φιλιά μου! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εννοείται πως απομυζούν την ενέργεια των άλλων. Οι ισορροπίες είναι περίεργες και δύσκολες. Χρειάζεται σίγουρα πολύ... εσωτερική διεργασία. Υπομονή και σεβασμός για να αλλάξει αυτή η κατάσταση. Δύσκολο αλλά ουχί απραγματοποίητο...

      Σε ευχαριστώ Αναστασία μου! Πολλά φιλιά!

      Διαγραφή

Αναγνώστες

Page translation