Η Μαρία και Εκείνος... (Παίζοντας με τις λέξεις)

Ντρινννννννννν! Ντρινννννννν! Ο τραχύς ήχος από το ξυπνητήρι... έσκισε στα δύο την ανατριχιαστική ησυχία της επερχόμενης αυγής. Η Μαρία, αν και έβαλε στοίχημα με τον εαυτό της το προηγούμενο βράδυ ότι δεν θα το ξανακάνει, σηκώθηκε βιαστικά, έριξε πάνω της ένα μάλλινο πανωφόρι και κατευθύνθηκε ξυπόλητη και με γοργά βήματα, παραπατώντας από την επήρεια του ύπνου, στο μπάνιο. Αφού έριξε λίγο νερό στο πρόσωπο της και βούρτσισε μηχανικά τα δόντια της, βγήκε αλαφιασμένη και έφτασε στην κουζίνα. Άνοιξε το ψυγείο, το οποίο ήταν μισοάδειο και το έκλεισε σχεδόν άμεσα. Αυτοματοποιημένα, το δεξί της χέρι βρήκε μέσα στο σκοτάδι το κουμπί του βραστήρα. Ο ήχος του νερού που κόχλαζε περισσότερο την κοίμιζε παρά την ξυπνούσε και κάθε φορά που συνέβαινε αυτό αναρωτιόταν πως στο καλό μπορεί να γίνεται κάτι τέτοιο.

Δεν ήταν όμως ώρα για  ανούσιες σκέψεις. Έπρεπε να ετοιμαστεί για τη δουλειά. Πήρε στα χέρια της την αγαπημένη της κούπα και έριξε μιάμιση κουταλιά ζάχαρη και άλλη τόση καφέ. Έσταξε από την βρύση  λίγο νερό και ξεκίνησε να ανακατεύει με κουτάλι, με τον παλιό παραδοσιακό τρόπο. Ο σύντομος ξαφνικός ήχος του βραστήρα σήμαινε ότι το νερό ήταν έτοιμο. Με μια κίνηση άνοιξε το παλιό τρανζιστοράκι, δώρο της λατρεμένης της γιαγιάς και το τραγούδι ήχησε σαν βάλσαμο στην πληγωμένη της καρδιά. "Η σωτηρία της ψυχής, είναι πολύ μεγάλο πράγμα, σαν ταξιδάκι αναψυχής με ένα κρυμένο τραύμα...".

Ξαφνικά όμως η ανακούφιση έδωσε την θέση της στο παράπονο. Δάκρυα γέμισαν τα υπέροχα καστανά της μάτια. 

Ακούμπησε την κούπα με τρεμάμενα χέρια στο τραπέζι και ο νους της ταξίδεψε χρόνια πίσω. Στην βραδιά που εκείνος, ο μοναδικός άνθρωπος που την καταλάβαινε όπως έλεγε, ο καλύτερος φίλος της, ορθά-κοφτά την έβγαλε ουσιαστικά από την ζωή του. Με λέξεις και λόγια που ακόμα και σήμερα τα θυμάται και την πονάνε σα να΄ναι η πρώτη φορά. Την πείραξε αυτό το τέλος. Και τον ίδιο τον πείραξε. Της το είχε πει άλλωστε σε ανύποπτο χρόνο, κάποια στιγμή που έγινε προσπάθεια επανασύνδεσης. Η πηγή του κακού ήταν ο εγωισμός. Και από τις δύο πλευρές. Αυτός, που χωρίζει ανθρώπους. Αυτός, που ορίζει ζωές.

 "Μα τι σε έπιασε Μαρία μες στα άγρια χαράματα, μου λες;", αναρωτήθηκε σχεδόν φωναχτά, με τα δάκρυα πλέον να τρέχουν ασταμάτητα στα ροδοκόκκινα μάγουλα της. Ζαλισμένη και χαμένη από την θύμηση έφυγε τρέχοντας από την κουζίνα, έφτασε στο δωμάτιο της και έπεσε, συνεχίζοντας να κλαίει απαρηγόρητα, στο κρεβάτι της. Τα δάκρυα έτρεχαν πλέον πάνω στο κατάλευκο σεντόνι της. Δεν την ένοιαζε αν θα το "λερώσει" όμως. Γι'αυτήν, αυτά τα δάκρυα, ήταν κατά κάποιον τρόπο μια κάθαρση. Γιατί συνειδητοποίησε. Κατάλαβε. Συγχώρεσε με μιας τον εαυτό της και Εκείνον. "Δυστυχώς όμως", σκέφτηκε ανεπαίσθητα, "οι στιγμές και πολύ περισσότερο οι άνθρωποι, δε γυρίζουν πίσω..."

* Αυτή ήταν η πρώτη μου συμμετοχή στο εξαιρετικό δρώμενο "Παίζοντας με τις λέξεις" που διοργανώνεται με επιτυχία στο blog της Μαρίας (https://mytripssonblog.blogspot.com/). Αυτός ο τρόπος γραφής, να δίνονται δηλαδή κάποιες λέξεις και να βγάζεις μιά ιστορία, είναι πέρα από δύσκολος και πρωτότυπος! Μ' άρεσε ειλικρινά που τα κατάφερα και έβγαλα ένα κείμενο. Πρώτη συμμετοχή με έναν βαθμό! Το λες και παταγώδη αποτυχία! 

Αλλά δεν το βλέπω έτσι. Με τόσο όμορφα, και πλούσια σε συναισθήματα και λεξιλόγια, κείμενα, με το να συναναστρέφεσαι με δημιουργικούς ανθρώπους, μόνο κερδισμένος μπορεί να βγεις. Από όλες τις πλευρές και τις απόψεις. Θα ξαναδοκιμάσω στα σίγουρα! Φυλαχτείτε!χαχα!

ΥΓ. Το κείμενο είναι αφιερωμένο σε μιά Μαρία που σημάδεψε τα μετα-εφηβικά μου χρόνια. Και όχι μόνο... Καλό μήνα να έχουμε!