Σου σφυρίζω...

 Εκεί που περπατούσα σήμερα για την δουλειά, με βλέμμα άδειο όπως η Αθήνα του Δεκαπενταύγουστου, τι να δω?
 Δύο μαυρισμένα καλλίγραμμα πόδια, μια σιλουέτα δροσιάς μέσα στον καυτό ήλιο του Αυγούστου και ένας ήχος τακουνιών που ακούγονταν σαν μελωδία αγάπης στην παραφωνία των ημερών. Ένα φόρεμα λουλουδάτο που ανέμιζε με το περπάτημα της και μέσα του ένα σώμα αγγελικά πλασμένο. 

 Μαλλιά ίσια και μακριά σε χρώμα καστανό και δυό μάτια που λαμπύριζαν σαν πυροτεχνήματα... "Να σε χαίρεται η μάνα που σε έκανε ρε κούκλα μου", ούρλιαξα μέσα μου, παρατηρώντας την. 
 Αυτή με κοίταξε (χαμογελώντας) για λίγο, λες και άκουσε το ενδόμυχο ουρλιαχτό μου και το μόνο που πρόλαβα να ψελλίσω πριν χαθεί στην στροφή ήταν... ένα σφύριγμα. Ή μάλλον δύο. Ναι, ναι. Σαν αυτά τα σφυρίγματα αλλοτινών εποχών, που θεωρούνταν φλερτ διαδεδομένο και άκρως αποτελεσμάτικό. Συμπερασματικά... Φάτε μάτια ψάρια και κοιλιά περίδρομο. Άτιμη κενωνία...

 Χίλιες βραδιές στο δικό σου στενό ξημερώνω
χίλιες καρδιές δε θ’ αντέχαν σ’ αυτό τον καημό
που να πω το μεγάλο μου πόνο
μόνο εσύ θα τον γιάτρευες μόνο
έλα και κάνε μου γέλιο τον κάθε λυγμό...

Σου σφυρίζω
για να βγεις σου σφυρίζω
και κρυφομουρμουρίζω
το δικό μας σκοπό...
 
Σε κανένα
μην τα πεις σε κανένα
φύλαξε τα κρυμμένα
όσα λόγια σου πώ...
 
Θα `ρθει τ’ αγέρι
με τ’ απαλό το χέρι
κρυφά να σε ξυπνήσει
και το φεγγάρι
για τη δική μας χάρη
τα μάτια του θα κλείσει...
 
Σου σφυρίζω
για να βγεις σου σφυρίζω
και κρυφομουρμουρίζω
σ’ αγαπώ σ’ αγαπώ...

 Υ.Γ. Καλό Δεκαπενταύγουστο να έχουμε...

Σα ναυαγοί, σαν ροβινσώνες...

 Καλησπέρα, καλησπέρα! Σήμερα με ξύπνησε η γειτόνισσα. Βασικά όχι η ίδια αλλά ο... Νίνο! Έλα μαντάρα τα έκανα και σας μπέρδεψα.
 Απλά έπαιζε το ραδιόφωνο της την τεράστια επιτυχία  "Σα ναυαγοί, σαν ροβινσώνες, δίχως νόμους και κανόνες, σε ένα νησί μαζί μου θα'ρθεις που δεν το ΄χει ούτε ο χάρτης..." και ξάφνου αναφώνησα σαν άλλος Αρχιμήδης "Εύρηκα! Εύρηκα!". Θέμα για να γράψω ντε. Σκέφτηκα λοιπόν, ποιες γυναίκες θα ήθελα μαζί μου αν με ξέβραζε το κύμα ναυαγό σε ένα απομακρυσμένο νησί. Σιγά το δίλλημα ρε παιδιά...

 1) Gwyneth Paltrow 

 Την βάζω πρώτη στη λίστα, γιατί δε ξέρω ρε παιδάκι μου αλλά μου βγάζει κάτι σε... νοικοκυρά. Τσαχπίνα, με ωραίο χαμόγελο, ψηλή, ξανθιά (τώρα αυτά δεν ξέρω τι σχέση έχουν με το νοικοκυριό αλλά οκ...), σαν έτοιμη από καιρο να σου φτιάξει σουτζουκάκια σμυρνέϊκα ακόμα και στο πιο απομακρυσμένο νησί. Έστω και χωρίς... σουτζουκάκια που λέει ο λόγος! 

 Και επειδή θέλω να συνδυάζω το τερπνόν μετά του ωφελίμου, λέω αφού φάω να την... φάω! Μη βιάζεστε να συμπεράνετε από την φωτογραφία πάντως γιατί θα πέσετε έξω. Ποδιά είναι είναι αυτό που βλέπετε. Ότι είχε  πρόχειρο έβαλε η κοπέλα. Για πάρτη μου μόνο. Σε κοτζάμ νησί στην άκρη του κόσμου θα βρίσκομαι να μη έχω κάποια να με προσέχει??? Πως θα ξυρίζομαι μόνος μου???

2) Miley Cyrus

 Τούτο το πρόστυχο πλάσμα θα το ήθελα μαζί μου για έναν και μόνο λόγο. Τραγουδάει (λέμε τώρα) και διασκεδάζει τους ανθρώπους. Οπότε δείτε την πως κουνιέται πάνω στην τεράστια μπάλα και θα καταλάβετε.  

Σκέφτηκα λοιπόν αν είναι να ξεβραστώ στα νησιά Σάντουιτς, να την πάρω μαζί μου. Θα πάρουμε μαζί και μιά από αυτές τις τεράστιες νερόμπαλες και θα χοροπηδάμε σαν τα κατσίκια. Ε μόλις κουραστούμε (γρήγορα γρήγορα δηλαδή), θα κυλιστούμε στην άμμο κάνοντας παθιασμένο σεξ και το Μαϊλάκι θα μου τραγουδάει φιλήδονα το άσμα ασμάτων: "Υπήρχες πάντα μέσα στην ψυχή μου, συγκατοικούσαμε μες το κορμί μου, υπήρχες πάντα φτιάχτηκες για μένα, ανήκαμε στου κόσμου τα γραμμένα..." 

3) Jennifer Lopez 

 Εντάξει, εκτός του ότι μιλάμε για μιά εκ των πιο ποθητών γυναικών στον πλανήτη μας, εγώ την θέλω μαζί μου για έναν ακόμη σημαντικότατο λόγο. Όταν βρίσκεσαι μόνος (μαζί της δηλαδή) στην μέση του πουθενά, ανάμεσα στην καυτή άμμο και στους επικίνδυνους σκορπιούς, χρειάζεται κάπου να ακουμπήσεις το κεφάλι σου. Ένα μαξιλάρι βρε αδερφέ.

  Ε μη μου πείτε τώρα ότι η Τζένιφερ δεν έχει τα κατάλληλα οπίσθια για κάτι τέτοιο, γιατί θα πέσει φωτιά να μας κάψει! Η φωτογραφία μιλάει από μόνη της. Εγώ βέβαια νομίζω πως μου μιλάνε και τα οπίσθια της. "Έλα Μάκη, σε θέλουμε, έλα να μας πιάσεις..." Που θα μου πάτε μπαγάσικα, μόλις βρω τους τυχερούς αριθμούς του Τζοκερ  θα σας πιάσω. Μεταφορικά και κυριολεκτικά. Αχ Τζένιφερ...

4) Maria Sharapova

 Μιας και θα είμαι ναυαγός για μεγάλο χρονικό διάστημα, θα πρέπει να κρατιέμαι και fit σωστα? Ε λοιπόν υπάρχει καταλληλότερο πλάσμα από την τενίστρια Maria Sharapova, για να με κρατήσει σε... φόρμα? Οχι απαντώ με βεβαιότητα βλέποντας τα κάλλη της.Θα είναι η προσωπική μου γυμνάστρια. Θα μου δείχνει, θα μαθαίνω.

  Έτσι είναι οι καλοί μαθητές. Θα τρέχουμε πάνω κάτω την παραλία, θα κάνουμε ασκήσεις streching , γιόγκα, κάμα σούτρα, όλα θα τα κάνουμε! Πως αλλιώς θα χάσω θερμίδες??? Ε??? Αφού φανταστείτε αν και δεν είμαι κάγκουρας και ποζεράς, για πάρτη της, μέχρι και ρακέτες στην παραλία θα παίξω! Ε αν μή τι άλλο το Μαράκι θα μου λιώσει το κορμί. Και γω ευχαρίστως και αδιαμαρτυρήτως θα το δεχτώ. Εμ, ολόκληρη τενίστρια ρε παιδιά, δε ξέρει αυτή???

5) Όλγα Κεφαλογιάννη

 Ξέρω, ξέρω σας εξέπληξα. Μείνατε με το στόμα ανοιχτό για τούτη την ελληνική επιλογή. Εγώ να δείτε. Μόλις την είδα (ελέω των γεγονότων του τελευταίου μήνα), με το ταγεράκι της και τα τακούνια της να προκαλεί καρδιακά επεισόδια στην Βουλή, έπαθα!!! Την θέλω μαζί μου λοιπόν, με τα πουκαμισάκια της, τα κοντά και μακριά της φορέματα, τις τακουνάρες της και τις... ματάρες της. Φαίνονται στην φωτογραφία άλλωστε, δε φαίνονται? 

 Την έχω ανάγκη που λέτε μια Ελληνίδα πολιτικό μαζί μου. Στην απομόνωση θα είμαστε τόσο καιρό να μην ακούω και κανά παραμύθι που και που? Αααα όλα κι όλα. Το Ολγάκι μετράει. Και να ξέρετε μέχρι που θα της τραγουδάω τα βράδια. Ναι, ναι. Κοιτώντας τα αστέρια και τον απέραντο Ειρηνικο ωκεανό. Σαν άλλος τροβαδούρος της αγάπης θα της λέω: "Και μόνο που με κοιτάς λιώνω και μόνο που με κοιτάς. Και μόνο που με κοιτάς λιώνω, σκέψου να μάγαπάς..."

 Αυτά εν ολίγοις. Είπα ρε παιδί μου μιας και δεν θα παώ σε νησί να κάνω εικόνες. Και έκανα. Τραβηγμένες λίγο αλλά ποιος νοιάζεται...Ας είχα μαζί μου αυτά τα μωρά σε ένα νησί και θα σου έλεγα εγώ. Αιώνιος ναυάγος θα ήθελα να μείνω. Ε μααααα. Τομ Χανκς και πράσσειν άλογα. Και πήρε και Οσκαρ. Εγώ δηλαδή τι να πω με τόσες Ροβινσωνίτσες που θα έχω γύρω μου??? Γατάκι...

Υ. Γ. Stay calm και... καλό μας Μήνα!

Θανάσης Βέγγος: Η αέναη κίνηση της καλοσύνης...

 Γεννήθηκε στον Πειραιά στις 29 Μαϊου του 1926. Μοναχοπαίδι, γόνος μικροαστικής οικογένειας με έντονο αντιστασιακό παρελθόν. Υπερκινητικός, αστείος, σπιρτόζος, έμελλε να μείνει στην ιστορία ως ένας από τους μεγαλύτερους κωμικούς (και όχι μόνο) ηθοποιούς της χώρας μας. 

 Περισσότερο απ' όλα όμως, ήταν ένας φάρος καλοσύνης, σε μια χώρα που όπως τα πλοία, εχάνε συχνά τον δρόμο της. Αυτός ήταν πάντα εκεί. Να μας κάνει να γελάμε, να κλαίμε, να ξεφεύγουμε από την δύσκολη καθημερινότητα, να μαθαίνουμε από το ήθος του. Γιατί, ο Θανάσης Βέγγος ήταν, είναι και θα είναι ο καλός μας άνθρωπος...

Τα πρώτα δύσκολα χρόνια

Μέχρι να μπει στον χώρο του θεάτρου και του κινηματογράφου, ασχολήθηκε με διάφορες δουλείες για να βγάλει τα προς το ζην. Λόγω της αντιστασιακής δράσης του πατέρα του, υπηρέτησε ως ανεπιθύμητος στρατιώτης στην Μακρόνησο την περίοδο 1948-50.
 
 Εκεί η γνωριμία του με τον σκηνοθέτη Νίκο Κούνδουρο είναι καταλυτική. Πρώτη εμφάνιση στην "Μαγική Πόλη" το 1954. Το νερό είχε ήδη μπει στο αυλάκι, αλλά ο δρόμος προς την καταξίωση δεν ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα. Για τα επόμενα πέντε χρόνια ο Θανάσης Βέγγος κάνει κάποιες εμφανίσεις σε μικρούς ρόλους, ενώ κάποιες φορές εργάζεται και ως φροντιστής! 
 Η καθημερινότητα είναι δύσκολη, όμως η επιτυχία, έστω και καθυστερημένα έρχεται. Συμμετέχει στις ταινίες "Ο Δράκος", "Διακοπές στην Αίγινα, "Ο Ηλίας του 16ου" με τον Κώστα Χατζηχρήστο, στην "Μανταλένα" με την Αλίκη Βουγιουκλάκη και τέλος στο αριστούργημα "Ποτέ την Κυριακή" του Ζυλ Ντασσέν, με πρωταγωνίστρια την Μελίνα Μερκούρη. 

Και τρέχει, τρέχει, τρέχει...

 Ο πρώτος του μεγάλος ρόλος έρχεται στην ταινία "Οι Δοσατζήδες" το 1960 με συμπρωταγωνιστή τον τεράστιο Νίκο Σταυρίδη. Ένα χρόνο νωρίτερα το 1959 παίρνει την άδεια ασκήσεως επαγγέλματος του ηθοποιού και συμμετέχει στην πρώτη του θεατρική παράσταση, μια επιθεώρηση με τίτλο " Ομόνοια Πλατς-πλουτς" με πρωταγωνιστές τους Γιάννη Γκιωνάκη και Νίκο Ρίζο.

 Εκείνη είναι και η περίοδος που ο σκηνοθέτης Πάνος Γλυκοφρύδης, βρίσκει στο πρόσωπο του Βέγγου, τον τρεχαλατζή, νευρικό, υπερκινητικό και συγχρόνως γκαφατζή τύπο, που σάρωνει στο περασμά του τα πάντα, σκορίζοντας άφθονο γέλιο. Ο χαρακτήρας αυτός ακολουθεί τον ηθοποιό μέχρι το τέλος της καριέρας του... 
 Ταινίες όπως "Ζήτω η τρέλλα", "Πολυτεχνίτης και ερημοσπίτης", "Μην είδατε τον Παναή" τον καθιερώνουν στη συνείδηση του κοινού. Είχε έρθει όμως ο καιρός για το παραπάνω βήμα...

ΘΒ-ταινίες γέλιου...

 Προς τα τέλη της δεκαετίας του 60', ο Βέγγος, αποφασίζει να φτιάξει μιά εταιρία παραγωγής και να σκηνοθετήσει μερικές ταινίες. Συνεργάζεται και πάλι με τον Πάνο Γλυκοφρύδη και τον Ερρίκο Θαλασσινό, δημιουργώντας, κατα γενική ομολογία, μερικές από τις πιό κωμικοτραγικές και αστείες ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου. 
 "Φανερός Πράκτωρ 000, Τρελός, παλαβός και Βέγγος, "Ποιος Θανάσης?", είναι μερικές από αυτές. Κύριο χαρακτηριστικό τους, οι ατελείωτες γκάφες, ο σουρρεαλισμός, ο αυτοσαρκασμός και βέβαια η πηγαία ερμηνεία του Θανάση Βέγγου. Παρά την μεγάλη επιτυχία των ταινιών όμως, η εταιρία του κλείνει και η οικονομική καταστροφή είναι γεγονός.

Η δεύτερη καριέρα...

  Τι και αν η αποτυχία τον γονάτισε οικονομικά? Ο Βέγγος παρέμενε το ίδιο αγαπητός στο κοινό και αυτό φάνηκε στην μετέπειτα πορεία του. Βραβείο πρώτου ανδρικου ρόλου στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το 1971, στην αντιπολεμική και κοινωνικόπολιτική ταινία του Ντίνου Κατσουρίδη, "Τι έκανες στον πόλεμο Θανάση?" 

 Το ίδιο βραβείο απέσπασε και την επόμενη χρονιά για την ταινία "Θανάση πάρε τ'όπλο σου", ενώ σημαντική επιτυχία της δεκαετίας του 70', ήταν και το φιλμ "Ο Θανάσης στην χώρα της σφαλιάρας" το 1976. 

Στο διάστημα της Χούντας ο Θανάσης Βέγγος, είχε έντονη αντιδικτατορική δράση, με έναν μύθο να αναφέρει πως την περίοδο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, έκρυψε κάτω απο τα σκεπάσματα του αυτοκινήτου του νεαρούς φοιτητές, για να μην γίνουν αντιληπτοί από τις αστυνομικές Αρχές! 

 Από τα τέλη αυτής της δεκαετίας και έως το 1983, ο Βέγγος σταματάει να πρωταγωνιστεί στον κινηματογράφο.  Από τα μέσα του 80΄ και έπειτα, γυρίζει 6 βιντεοταινίες, ενώ η σειρά "Βεγγαλικά" που πρωταγωνιστεί, παίζει στην τηλεόραση το 1988. Το 1990 μας συστήνεται ως Αστυνόμος Θανάσης Παπαθανάσης, στην ομωνυμη σειρά του ΑΝΤ1.

Χρόνια μεστά και τελευταία...

 Τα τελευταία χρόνια, κατεβεβλημένος αλλά γεμάτος από τις εμπειρίες της ζωής, συνεργάστηκε με τον Παντελή Βούλγαρη στην ταινία "'Ησυχες μέρες του Αυγούστου" και στο φιλμ "Όλα είναι δρόμος" το 1998. Απο το 1997 και μετά μεγαλουργεί σε δύο παραστάσεις στην Επίδαυρο. Στον ρόλο του Δικαιόπολι στους "Αχαρνής" και το 2001 στην "Ειρήνη" του Αριστοφάνη.
 Για εμάς τους πιο νέους, χαρακτηριστική ηταν και η συμμετοχή του στην σειρά του Mega "Περί ανέμων και υδάτων", όπου και εκεί ήταν συγκλονιστικός. Το 2009 είναι ουσιαστικά το κύκνειο άσμα του. Στην "Βαθιά Ψυχή" του Παντελή Βούλγαρη, δίνει ρεσιταλ ηθοποιίας. Άφησε την τελευταία του πνοή, "χτυπημένος" από εγκεφαλικό επεισόδιο στις 3 Μαϊου 2011, στα 84 χρόνια του...

  Η  παρακαταθήκη που άφησε αυτός ο εξαιρετικός ηθοποιός, είναι τεράστια και αξεπέραστη. Δεκάδες ταινίες, κινηματρογράφος, θέατρο, ατάκες, γέλιο, δάκρυα, μα πάνω απ'όλα ανθρωπιά.
 Αυτό που μου έχει μείνει ανεξίτηλο όμως, είναι η σκηνή από το "Βλέμμα του Οδυσσέα" του Θόδωρη Αγγελόπουλου το 1995. "Ξέρεις κάτι? Η Ελλάδα πεθαίνει. Πεθαίνουμε σαν λαός. Κάναμε τον κύκλο μας. Δεν ξέρω πόσες χιλιάδες χρόνια, ανάμεσα σε σπασμένες πέτρες και αγάλματα... και πεθαίνουμε!", λέει στον Χάρβεϊ Καϊτελ, αφήνοντας μας εμβρόντητους...

 Αυτό ήταν ο Βέγγος. Ο άνθρωπος που προέβλεψε το άγχος και το ατελείωτο τρέξιμο της καθημερινότητας μας πενήντα χρόνια πριν. Ένας μέγιστος ηθοποιός και συχρόνως σοβαρός άνθρωπος, γεμάτος καλοσύνη και συμπόνοια για τους γύρω του. 
 Μέσα από τις κακουχίες και τις δυσκολίες της ζωής, αναδείκνυε την θετική της πλευρά και μας έδινε κουράγιο να συνεχίσουμε. "Το θέατρο, έλεγε, μου οφείλει ελάχιστα. Το μόνο που ξέρω, είναι πως ήμουν μια ιδέα υπεύθυνος, για το χαμόγελο κάποιων συναθρώπων μου... " Ο δικός μας Θανάσης Βέγγος. Ο καλός μας άνθρωπος...

Κανείς δε θα μάθει ποτέ...

¨Κανείς δε θα μάθει ποτέ με πόσες αγρυπνίες συντήρησα τη ζωή μου, γιατί έπρεπε να προσέχω, κινδυνεύοντας κάθε στιγμή απ’ την καταχθόνια δύναμη, που κρατούσε αυτήν την αδιατάρακτη τάξη, φυσικά, όπως ήμουν φιλάσθενος, τέτοιες προσπάθειες με κούραζαν, προτιμούσα, λοιπόν, πλαγιασμένος να βλέπω κρυμμένο το μυστικό που φθείρουμε ζώντας, και πώς θα επιστρέψουμε με άδεια χέρια...

……και συχνά αναρωτιόμουν, πόσοι να υπάρχουν, αλήθεια, στο σπίτι, καμιά φορά, μάλιστα, μετρούσα τα γάντια τους για να το εξακριβώσω, μα ήξερα πως ήταν κι οι άλλοι, που πονούσαν με γυμνά χέρια, άλλοτε πάλι έρχονταν ξένοι που δεν ξανάφευγαν, κι ας μην τους έβλεπα, έβλεπα, όμως, τους αμαξάδες τους που γερνούσαν και πέθαιναν έξω στο δρόμο,
……ώσπου βράδιαζε σιγά σιγά, κι ακουγόταν η άρπα, που ίσως, βέβαια, και να μην ήταν άρπα, αλλά η αθάνατη αυτή θλίψη που συνοδεύει τους θνητούς...¨ 

 * Νυχτερινός επισκέπτης-Τάσος Λειβαδίτης

Ας ξεσκίσουμε τις σάρκες μας λοιπόν...

 Δεν είχα σκοπό να γράψω αυτές τις μέρες. Γιατί έχω μέσα μου σκέψεις που δεν θα αρέσουν. Όσοι και όσες με διαβάζουν θα το έχουν διαπιστώσει. Δεν έχω κάνει κανένα σχόλιο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και εδώ στο μπλογκ μου (παρά μόνο ένα χιουμοριστικό κείμενο τις προηγούμενες μέρες), κυρίως επειδή δεν θέλω.
 Πρέπει όμως. Έτσι νιώθω.... ΝΑΙ η ΟΧΙ λοιπόν. Η και το αντίστροφο για να μην παρεξηγηθώ. Ένας ορυμαγδός από  απόψεις, από επαναστάτες με και χωρίς αιτία, από γνωστούς και αγνώστους από υπέρμαχους η πολέμιους της μίας και της άλλης πλευράς. Ο θάνατος της λογικής είναι πιά εδώ, δίπλα μας, μέσα μας.

  Πολιτικάντηδες και πρώην πρωθυπουργοί της κακιάς ώρας, μέσα μαζικής ενημέρωσης η καλύτερα προπαγάνδας, κύριοι και κυρίες του καλλιτεχνικού χώρου και απλοί πολίτες. Θέλουν λέει, να μείνει η χώρα στην Ευρώπη. 
 Η ερώτηση του δημοψηφίσματος δεν είναι καθαρή για αυτούς. Παρολάυτά το Ναι σαν επιλογή σημαίνει μένουμε Ευρώπη. Ποια Ευρώπή όμως? Αυτή που θέλει να μας ρουφήξει και το μεδούλι? Αυτή που τόσα και τόσα χρόνια με τις πολιτικές της οδήγησε χιλιάδες ανθρώπους σε αυτοκτονίες και δεκάδες κράτη σε οικονομική και κοινωνική ύφεση? 

 Τα κανάλια από το πρωί ως το βράδυ περνάνε την γραμμή τους και όσοι βγαίνουν έχουν και από κάτι να προσάψουν στους δημοσιογράφους. Κυρίως αυτοί του ΟΧΙ. 

 Κατηγορούν τα μέσα ενημέρωσης για χουντικές μεθόδους, προκαθορισμένες και προμελετημένες κινήσεις υπέρ των λίγων και εκλεκτών, υπέρ του κεφαλαίου, υπέρ των μεγάλων επιχειρηματιών. Πως γίνεται όμως ρε παιδιά? Πείτε μου έναν από όσους βγαίνουν στην τηλεόραση που δεν έχει...σκοπό? Το κακό Mega, το πολύ κακό Σκάι και πάει λέγοντας. Κλείνουμε λέει τα κανάλια μέχρι το δημοψήφισμα, διαβάζω από τους υπέρμαχους του ΟΧΙ. 

 Συγχωρέστε με, αν όμως είναι έτσι πως γνωρίζουν τι γίνεται στο λεπτό? Πως ξέρουν τι είπε εκείνος και τι είπε ο άλλος? Και πως σε άλλς περιπτώσεις εστερνίζονται τις όντως καθοδηγούμενες απόψεις των ιδιωτικών η μη καναλιών?

 Τα έχουν κλειστά τα κανάλια η λιώνουν ολημερίς στο ζάπινγκ περιμένοντας τον ξεφτιλισμό της τάδε παρουσιάστριας η παρουσιαστή, από έναν "επαναστάτη" ηθοποιό ή μια βολεμένη τραγουδίστρια ή ακόμη από έναν απλό πολίτη που έως τώρα έχει ψηφίσει Παπανδρέου, Καραμανλή ξανάμανα , Μητσοτάκη, Παπανδρέου, Καραμανλή, Σημίτη, Σαμαρά και έπειτα από κάποια χρόνια αποφάσισε ψηφίζοντας Τσίπρα να κάνει την επανάσταση του?

 Είναι απόλυτα σεβαστή η γνώμη του καθένα.  Όμως εγώ πιστεύω πως αν έχεις το μυαλό μέσα στο κεφάλι σου γνωμη δε σου διαμορφώνει κανείς. Κανένα κανάλι και κανένας πολιτικός. Εκείνο που με πειράζει είναι ο τρόπος επιβολής της άποψης μας στον διπλανό μας. Από την μιά κατηγορούμε για δικτατορικούς τρόπους τους άλλους κι την ίδια στιγμή τους επιβάλλουμε εμείς. 

 Βλέπω ανθρώπους να τσακώνονται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, φίλους, γνωστούς, στον δρόμο, στην δουλειά μου, ανθρώπους που μέχρι πριν 10 μέρες είχαν... λυμένα τα προβλήματα τους και σκεφτόντουσαν που θα πάνε διακοπές και όλως τυχαίως ήρθε η καταστροφή...

 Και ξαφνικά... επανάσταση. Ξαφνικά θυμηθήκαμε τους παλαίμαχους της δουλειάς, τους περήφανους ηλικιωμένους μας που στήνονται στα ΑΤΜ. Και άλλους στα 50-55 που παίρνουνε 1000 και 2000 χιλιάρικά σύνταξη τον μήνα -από τι δουλειά αραγε-? 

 Ανθρώπους που κονομήσανε με τις πλάτες άλλων και ξάφνου κατηγορούν το ίδιο το σύστημα που τους γαλούχησε και τους χρύσωσε. ΌΧΙ ΟΛΟΙ προς Θεού. Βλέπω τον Σαμαρά και τον Βενιζέλο, τον Καραμανλή και τον Σημίτη, ανθρώπους που τσάκισαν τα όνειρα μας,  προστάτες του ελληνικού λαού.  
 Βλέπω όμως επίσης και μια κυβέρνηση που έταξε λαγούς με πετραχείλια, που αντιμετώπισε το θέμα εξαρχής πολύ χαλαρα και που τελικά όσο και να προσπαθεί να μας πείσει ήξερε τι θα γινότανε και είχε και τον χρόνο να προσπαθήσει να αποφύγει το... μοιραίο. 

 Όμως... Στην Ελλάδα πάντα έτσι γίνεται. Όποιος δεν τάζει, δεν κυβερνάει. Τώρα είναι αργά πιά για δάκρυα. Οι μεν κατήγορουν τους δε, το δημοψήφισμα από μέγιστο εργαλείο δημοκρατίας, έγινε εργαλείο διχασμού ενός άρρωστου λαού και είναι λογικό. 

 Ο καθένας μεταφράζει την ερώτηση του κατά το δοκούν. Οι κυβερνώντες μετακύλισαν την ευθύνη στον λαό και η νωπή λαική εντολή έγινε γιορτή της Δημοκρατίας Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα λέω εγώ. Ντροπή μας! Σε όλους μας! Για τα τόσα χρόνια που κουνούσαμε τις σημαίες  στις πολιτικές συγκεντρώσεις, για τα βολέματα μας στα Υπουργεία και της Δημόσιες Υπηρεσίες, για την άγνοια του δρόμου που μεθυσμένοι από τον εγωισμό μας ακολουθήσαμε. Εμείς και οι άλλοι...ας πάνε να κουρεύονται.

 Και τώρα? Σαν άλλοι Σπαρτιάτες, το παίζουμε επαναστάτες. Βλέπουμε το ΌΧΙ σαν εκείνο του 1940 και το ΝΑΙ σαν δήθεν ευρωπαϊκή σφραγίδα. Αριστερά και Δεξιά σου λέει μετά.  Ταμπέλες και χαρακτηρισμοί. Χύνουμε κροκοδείλια δάκρυα και θεωρούμε σωστό αυτό που ο τρισάθλιος εγωισμός μας επιτάσσει! Τα παιδιά μας λέει, τα γερόντια μας λέει, το μέλλον μας λέει...

 Η φτώχεια, οι χιλιάδες που έχουν αυτοκτονήσει, οι άρρωστοι και ανασφάλιστοι συμπολίτες μας, η μιζέρια, ο ωχαδερφισμός μας,  η πάρτη μας, τα παιδιά που μεταναστεύουν στο εξωτερικό, τι έχουν να μας πουν? Τίποτα? Ποιος ορίζει τι είναι σωστο? Ποιος ξέρει πραγματικά τι σημαίνει το ΝΑΙ και τι το ΟΧΙ? Και γιατί όσοι υποστηρίζουν το ένα και το άλλο θα πρέπει να κατηγορούνται? Δηλαδή με αυτή την παράλογη λογική όλοι θέλουμε το... κακό μας. Σωστά?

 Αυτός ο τόπος όσο ευλογημένος και να είναι θα υποφέρει πάντα από τους ανθρώπους του. Γιατι μην γελιέστε, όσο και να θέλουμε να ανεβάσουμε το ηθικό μας, είναι ντροπή να θεωρούμαστε απόγονοι του Πλάτωνα, του Αριστοτέλη, του Περικλή και γνήσιοι συνεχιστές της  ένδοξης ελληνικής ιστορίας
Ίσως να είναι σκληρά τα λόγια μου, αλλά είναι η δική μου αλήθεια. Δεν αποποιούμαι τις ευθύνες μου και παίρνω το μερίδιο που μου αναλογεί.

 Είναι διχαστικό αυτό που γίνεται. Εγώ συντάσσομαι με εκείνους και εκείνες που είναι ισσοροπιστές σε μια ανισσόροπη κοινωνία. Εκείνους και εκείνες που σέβονται την γνωμη του άλλου. Λάθη κάνουμε όλοι. 
 Το θέμα είναι να μαθαίνουμε από αυτά. Και αν ίσως αναρωτιέστε τι θα ψηφίσω, ξεκάθαρα (και αυτό είναι γνώμη και άποψη) σας λέω πως συνειδητά θα απέχω. Γιατί αν και το δημοψήφισμα είναι μια δημοκρατική διαδικασία, σε τούτη την χώρα η Δημοκρατία έχει πεθάνει προ πολλού. Άντε λοιπόν, ας ξεσκίσουμε τις σάρκες μας για άλλη μια φορά...


Υ.Γ.  Ξέρω την ποιότητα των ανθρώπων που συναναστρέφομαι μέσω αυτού του blog και έχω παρατηρήσει αυτές τις μέρες την άποψη τους. Σέβομαι απόλυτα οτιδήποτε καλοπροαίρετο. Ελπίζω ότι θα συγχωρέσουν το ύφος και τα σκληρά λόγια του κειμένου μου.  Είναι μια κατάθεση ψυχής, που σε ορισμένα σημεία μπορεί να μην έχει την ροή που πρέπει. 

* Η κοινωνική επανάσταση ξεκινάει από την προσωπική μας ζωή...

Always On My Mind...

Maybe I didn't love you
Quite as often as I could have
Maybe I didn't treat you
Quite as good as I should have

If I made you feel second best
Girl I'm sorry I was blind
You were always on my mind
You were always on my mind

Maybe I didn't hold you
All those lonely, lonely times
And I guess I never told you
I'm so happy that you're mine

Little things I should have said and done
I just never took the time
You were always on my mind
You were always on my mind

Tell me
Tell me that your sweet love hasn't died
And give me
Give me one more chance to keep you satisfied
I'll keep you satisfied

Little things I should have said and done
I just never took the time
You were always on my mind
You were always on my mind

* Σε αυτές τις δύσκολες καταστάσεις που περνάει η χώρα μας, εύχομαι η σύνεση, η λογική και η ψυχραιμία να μας δείξουν τον δρόμο...

Η αγάπη δεν είναι δοσοληψία...

 Σαν άνθρωποι (το... ως σηκώνει μεγάλη κουβέντα), έχουμε την τάση να ποσοτικοποιούμε τα πάντα. Από τις συναλλαγές μας στο σούπερ μάρκετ και τις τράπεζες έως τα συναισθήματα που εξωτερικεύουμε στους ανθρώπους που συναναστρεφόμαστε. 

 Δίνουμε τόσο όσο. Αγαπάμε γιατί μας αγαπάνε, φλερτάρουμε γιατί μας φλερτάρουν, μισούμε γιατί μας μισούν. Και όλα αυτά λες και υπάρχει μια αόρατη μεζούρα από πάνω μας που κινεί τα νήματα και κάνει ακόμα πιο ενδιαφέρουσα την διαδικασία για τον εαυτό μας. Η μάλλον για τον εγωισμό μας...

 Έχω ζήσει σε σχέσεις (λέμε τώρα...) με το άλλο φύλο και έπιανα τον εαυτό μου να προσπαθεί να κουλαντρίσει, αν και αδόκιμος ο όρος, τα αισθήματα που μου γεννιόντουσαν με την καθημερινή επαφή. Έχω διαπιστώσει αντίστοιχα και άλλους ανθρώπους να το πράττουν αυτό. 

 Έχω δει ανθρώπους να λένε το κλασσικό, "ααα δε μπορώ να κάνω εγώ πάντα το πρώτο βήμα" ή το άλλο το δημοφιλές "εγώ πήρα τηλέφωνο, σειρά του-της να το κάνει" και αναρωτιέμαι. 

 Από που πηγάζει η ανάγκη μας να αγαπιόμαστε και να αγαπάμε άκοπα και χωρίς προσπάθεια? Που το γράφει πως για να δώσουμε θα πρέπει να πάρουμε? Εναντιονόμαστε και καλά στον καθωσπρεπισμό των άλλων και τον δικό μας τον βαφτίζουμε "αξιοπρέπεια"...

 Οι σχέσεις των ανθρώπων είναι περίπλοκες  αλλά ζωογόνες και σίγουρα δεν μπορούν να μετρηθούν γιαί έτσι χάνεται το νόημα και η ουσία τους. Τι είναι δηλαδή, παιχνίδι παιδικό? Μία σου και μία μου? 
 Και για να σας προλάβω, γνωρίζω πως όταν δεν υπάρχει ανταπόκριση από την άλλη πλευρά, ο χειρισμός της κατάστασης εκτός απο δύσκολος είναι και ψυχοφθόρος. Αλλά δε μπορούμε να λειτουργούμε με την λογική "τα δικά σου, δικά μου και τα δικά μου πάλι δικά μου". Δεν στέκει ρε παιδι μου πως το λένε. 

 Η αναντιστοιχία σε τέτοιου είδους περιπτώσεις είναι ολοφάνερη και συνηθισμένη. Και αυτοι που την πατάνε είναι εκείνοι που δίνουν, χωρίς να περιμένουν να πάρουν. Λογίζονται θύματα ενός ακήρυχτου πολέμου, με τέλος άσχημο και για όλες τις πλευρές...

  Νέοι, γέροι, παιδιά συνωθούνται και ποδαπατούνται στις λάσπες και στην βρωμιά, που η ίδια η ανθρώπινη ψυχή γεννοβολάει. Ένα παιχνίδι είναι για όλους μας αυτό. Κάνουμε σχέσεις γιατί έτσι πρέπει να γίνεται. Παντρευόμαστε για τον ίδιο ακριβώς λόγο, κάνουμε παιδιά για να ικανοποιήσουμε το Εγώ μας και εν τέλει βλέπουμε το δέντρο και χάνουμε το δάσος. 

 Όσο υπεύθυνοι είναι εκείνοι που παίζουν με την ψυχολογία των συναθρώπων πουλώντας φούμαρα για μεταξωτές κορδέλες, άλλο τόσο έχουν ευθύνη και εκείνοι που μετράνε σταλιά σταλιά την αγάπη και αυτό που δήθεν δίνουνε... Η αγάπη θέλει δοτικότητα και απλοχεριά. Θέλει αυθεντικότητα και ειλικρίνεια. Είναι προτιμότερο να φύγεις απο μιά κατάσταση αν δεν σου κάνει, παρά, για εγωιστικούς λόγους, να επιμένεις στο ίδιο μοτίβο. Είναι όμως και ιδεατό να αγαπάς γιατί γουστάρεις να το κάνεις.

 Σκεφτείτε, για να καταλάβετε τι εννοώ, την αγάπη που δείχουν τα μικρά παιδιά. Η ακόμη και τα ζώα. Ατόφια και ανένταχτη. Έξω από πρέπει και συμβιβασμούς. Αληθινή. Με χαμογελά και γέλια, με δάκρυα και στεναχώριες. Αλλά αγάπη... 
  Ακόμα και εκεί όμως προσπαθούμε να τα χαλάσουμε όλα. Καλοπιάνουμε τα παιδιά για να μας κάνουνε χατήρια. Για ένα ψευτικο γέλιο. Για μια ψεύτικη αγκαλιά. "Ποιον αγαπάς πιό πολύ την μαμά η τον μπαμπα?" "Κάτσε φρόνιμος για να σε αγαπάω..." και άλλα τέτοια "όμορφα". Προσπαθούμε να κάνουμε τους άλλους σαν εμάς, να ικανοποιήσουμε τις ανάγκες και τα θέλω μας με κάθε κόστος. Και ύστερα μετράμε. Το κάθετι. Την αγάπη, το μίσος, το δάκρυ, την στεναχώρια. Την ίδια την ζωή. Αν είναι δυνατον...

 Ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος, έλεγαν οι σοφοί αρχαίοι. Δεν μπορείς να πάρεις από αυτόν που δεν έχει να δώσει. Η το καταλαβαίνεις και συνεχίζεις, γιατί ζεις για να αγαπάς ή πάς παρακάτω. 
 Όπως ακριβώς το έλεγε και ο Όσιος Πορφύριος. "Όποιος αγαπάει λίγο, δίνει λίγο. Όποιος αγαπάει πολύ, δίνει πολύ. Αυτός που αγαπάει περισσότερο όμως, δίνει τον εαυτό του..." Τόσο απλό. Τα ξαναλέμε...