Οι αλάθητοι, ο Holmes και ένα μπουκάλι σαμπάνια...

  Η παραδοχή, λένε οι σοφοί και συμφωνούν οι περισσότεροι (άσχετα αν δε το κάνουν ποτέ...) δείχνει χαρακτήρα και είναι μεγάλη μαγκιά. Οκ, αλλά ποιά παραδοχή? Των σωστών ή των λαθών που έχουμε κάνει? Όλοι μας παραδεχόμαστε, αλλά κυρίως για θετικούς λόγους.  «Ναι όντως κάνω καλό σεξ...» ή «Ναι η αλήθεια είναι πως είμαι πολύ καλός στη δουλειά μου...» είναι μερικές από τις πιο συνηθισμένες παραδοχές μας.
  Δεν υπάρχει πουθενά στο μυαλό μας, η πιθανότητα ότι μπορεί να κάνουμε και λάθος. Και ιδιαίτερα άνθρωποι με μεγάλο παρορμητισμό και εγωκεντρισμό (καλή ώρα η αφεντιά μου) δε σηκώνουν και κουβέντα... «Ίσα ρε μάγκα», θα σκέφτονται ορθώς πολλοί που διαβάζουν αυτό το κείμενο (αυτή η σιγουριά για την αναγνωσιμότητα πάλι, από που προκύπτει???), αλλά καθένας κρίνεται σε αυτή την χώρα όχι κυρίως από αυτά που πράττει αλλά από τον τρόπο που τα πράττει.
  Παράδειγμά πρώτο. Τα μέτρα που έλαβε ο Πρωθυπουργός της χώρας για την οικονομική κρίση είναι μια τέτοια περίπτωση. Αύξηση στον ΦΠΑ, «κόψιμο» του 14ου μισθού στους δημοσίους υπαλλήλους, αύξηση στα είδη πρώτης αλλά και γενικότερης ανάγκης η χώρα πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο, αλλά όλα αυτά γίνονται για το «καλό της πατρίδας».

  Εγώ πάλι το βλέπω αλλιώς. Σαν μια καλογυρισμένη τσόντα (σε αυτό το blog κινούμαστε πάντα στο πνεύμα των ημερών...) με πρωταγωνιστές την Ευρώπη και την Ελλάδα.. Η Ευρώπη σαν άλλος John Holmes στον ρόλο του επιβήτορα και εμείς ως άλλη Ciciolina  προσπαθώντας να καταλάβουμε από που  μας έρχεται... το κακό!!! Η κανονική τοποθέτηση λοιπόν είναι αυτή, ο Πρωθυπουργός της χώρας όμως είναι διπλωμάτης, όπως ο αείμνηστος πατέρας του... Οπότε με ένα «για το καλό της πατρίδας μας» καθαρίσαμε...
  Παράδειγμα δεύτερο. Εδώ θα εντρυφήσω (το κάνω και αυτό καμιά φορά) στην καθημερινότητα μας. Όλοι μας, ανεξαιρέτως κάνουμε λάθη και προσπαθούμε να τα μπαλώσουμε. Άλλο το μπάλωμα όμως άλλο η βλακεία. Γιατί περί τέτοιας πρόκειται, όταν λες στην κοπέλα σου που βλέπει στον γιακά του πουκαμίσου σου σημάδια από κραγιόν, ότι είναι από την συνάδελφο στη δουλειά που χρειάστηκε να παρηγορήσεις και έπεσε στην αγκαλιά σου. Και είναι βλακεία γιατί και το ύψος του κεφαλιού της θα έπρεπε να ήταν στο ύψος του στήθους σου και όχι στο ύψος του λαιμού σου (όταν παρηγορούμε κάποιον συνηθίζουμε να τον βάζουμε στην αγκαλιά μας και να του χαϊδεύουμε το κεφάλι) αλλά και επειδή το αμόρε καταλαβαίνει πως άλλο παρηγοριά, άλλο ψάχνω να ξενοπηδήξω!!!
  Συνεχίζουμε. Πληρώνεσαι και χαλάς τον μισό μισθό σου στο στοίχημα. Γυρίζεις σπίτι, με τα μούτρα κατεβασμένα στο πάτωμα λες και έχασε ο Παναθηναϊκός.  Αμ δε. Η σύντροφος σου καταλαβαίνει ότι είναι κάτι περισσότερο από αυτό. «Τι έχεις τι έπαθες?» σε ρωτάει με εκείνο το ύφος της μέγαιρας... «Τίποτα», λες εσύ αλλά συγχρόνως σου ξεφεύγει ένα μπινελίκι «Α ρε π.....α  Άρσεναλ τι κουβάς ήταν αυτός?» «Τιιιιιιιιιιιι? Βρε ηλίθιε, βρε χαραμοφάη πάλι έχασες τα λεφτά σου στο στοίχημα?» «Να σου εξηγήσω αγαπούλα μου, το έκανα για το καλό του σπιτιού μας...». Η δικαιολογία για την έβδομη συνεχόμενη φορά που έχασες τον μισό μισθό σου στο στοίχημα και η μη παραδοχή ου λάθους σου σε κατατάσσουν ήδη στους all time classic συζύγους...

  Αυτά είναι μερικά από τα μικρά, τα φαινομενικά αθώα παραδείγματα που μας διακρίνουν ως ανθρώπους αλλά και ως λαό. Γιατί είναι αυτή η μη παραδοχή μας πως υπάρχουν καλύτεροι, πως κάνουμε και εμείς λάθη, πως δεν παίρνουμε πάντα τις σωστές αποφάσεις,  που μας οδήγησε εν μέρει σε αυτή την άθλια κατάσταση. Γιατί αν ήμασταν λιγότερο ωχαδερφιστες, λιγότερο τεμπέληδες, λιγότεροι ασόβαροι, λιγότερο εξυπνάκηδες, σίγουρα θα ήμασταν σε καλύτερη κατάσταση. Τώρα το μόνο που μας μένει είναι να ανοίξουμε μια σαμπάνια. Πως είπατε? Που κολλάει η σαμπάνια? Κολλάει, κολλάει. Θα την μοιραστούμε με τους Ευρωπαίους. Αυτοί το περιεχόμενο, εμείς την φιάλη. Εις υγείαν...