Οι σχέσεις και ο... άσχετος

  Αυτός ο καιρός ώρες-ώρες με αρρωσταίνει.  Μια κρύο, μια ζέστη. Έτσι μας πήγε όλος ο χειμώνας φέτος. Και σήμερα πάλι τα ίδια.... Προχωρώντας στο στενό δρομάκι που οδηγεί σπίτι μου έπειτα από μια κουραστική μέρα στην δουλειά με φωνές, φασαρίες, πάρε δώσε τουλάχιστον με εκατό άτομα, η ριμάδα η σκέψη μου με πήγε άλλου... αλλά σε ένα θέμα τόσο «άρρωστο» όπως ο καιρός...   Μ’ αρέσει να σχετίζομαι αλλά χωρίς να θέλω να έχω σχέση!!! «Ρε φίλε πλάκα μας κάνεις??? Τι είναι αυτά που λες? Δεν υπάρχεις, δεν γίνονται αυτά...» θα σκέφτονται κάποιοι και κάποιες... Συμφωνώ εν μέρει. Στο δεν υπάρχω. Αλλά αυτά γίνονται... Τουλάχιστον με μένα. Πείτε το φόβο, πείτε το κόμπλεξ, αλλά εμένα να με συγχωρέσετε το λέω αυτογνωσία. Ξέρω ποιος είμαι, ξέρω τι θέλω, ξέρω τι μπορώ να δώσω. Και εντάξει στις διαπροσωπικές, επαγγελματικές, φιλικές σχέσεις. Εκεί το παλεύω ένεκα του χαρακτήρα μου που όσο να ’ναι  σε αυτού του είδους τις σχέσεις είναι λογικός. Παράλογος γίνομαι στις άλλες. Εκεί που όπως λέω εγώ κάνει τζιζζζζ...
  Δεν ξέρω τι παθαίνω. Αφού φανταστείτε και η Μισέλ Φάιφερ να μου καθότανε που λέει ο λόγος (και μόνο αυτός...) σχέση δεν θα έκανα...  Την αποφεύγω την σχέση όπως η λογική την Μπεζεντάκου!   Τόσο απόμακροι είμαστε... Και να φανταστείτε πως υπάρχουν φορές που λέω «έλα ρε Μάκη προσπάθησε αγόρι μου, καλό θα σου κάνει...».  Κάτι γίνεται στην αρχή αλλά επειδή ήδη έχω δει το τέλος... δίνω ένα τέλος. Δύσκολα πράγματα αυτά για μένα. Κυρίως γιατί την έχω πατήσει αλλά και γιατί ευθύνομαι εγώ. Βάζω τους κανόνες μου, κάποιες φορές τους καταπατώ ελέω κυριαρχίας ανώτερων (κατώτερων μάλλον, πολύ κατώτερων...) δυνάμεων, κάποιες άλλες τους ακολουθώ κατά γράμμα, αλλά στο τέλος μένω πάλι μόνος. Λες και είμαι άσχετος κάνω. Όταν ακούω σχέση τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω ( ε ας με σταματήσει κάποιος ρε παιδιά...).
  Δεν το κάνω από κακία πάντως ούτε από συμφέρον (πηδήξαμε και κουνήσαμε μαντήλι...). Όχι. Δεν είμαι ούτε τέτοιος. Είμαι κάτι ενδιάμεσο. Και θέλω και δεν θέλω. Και νιώθω και δεν νιώθω. Και πανάθεμα τον χαρακτήρα μου ξεφουρνίζω και αλήθειες ο μπαγλαμάς... Χάθηκε ο κόσμος να πω ένα ψεματάκι, ένα παραμυθάκι ντε από αυτά που λένε οι ξυρισμένοι νεανίες της εποχής μας? Και όμως χάθηκε. Γιατί για μένα εκεί μπαίνουνε οι Ερινύες.   Ναι αυτές... Με κυνηγούν, περιστρέφονται γύρω μου, με πλησιάζουν, τις νιώθω να με ακουμπάνε... Και μετά νιώθω άσχημα για ένα φιλί που έδωσα και ίσως έπρεπε να συγκρατηθώ, για μια αγκαλιά που έκανα και ίσως δεν έπρεπε να κάνω, για μια λέξη που είπα και ίσως δεν έπρεπε να πω. Ε πείτε μου τώρα δεν είναι αυτό θέμα για διατριβή σε πανεπιστήμιο?
  Τελικά νομίζω πως μια είναι η λύση. Να συνεχίσω τον δρόμο που διάλεξα γιατί ουσιαστικά αυτός με εκφράζει. Το μόνο που σκέφτομαι είναι τις κοπέλες που γνωρίζοντας με μπαίνουν σε ένα κυκεώνα προβλημάτων και που μόνη διέξοδος είναι η σύγκρουση μαζί μου. Και συνήθως όταν συγκρούεσαι με έναν άσχετο από σχέσεις, με έναν τρομοκρατημένο, από όσα έχει δει, άνθρωπο ο δρόμος είναι δύσβατος και τραχύς...