Μεφιστοφελική νιρβάνα

Και να θες να ηρεμήσεις τούτες τις μέρες δε μπορείς. Η μάλλον για να το πω σωστά δε σ'αφήνουν... Ζούμε μια περίοδο ιδιότυπης νιρβάνα, μια περίοδο μεφιστοφελική, όπου ως άλλοι Φάουστ "πουλάμε" την ψυχή μας με σκοπό να ξαναβρούμε τους χαμένους μας εαυτούς. Πως νιώθει ο καθένας απο εμάς τώρα που όλα καταρρέουν?
  Αυτό που εγώ καταλαβαίνω και βλέπω από όσα ζω είναι πως σε αυτή την χώρα ισχύει το "πιο εύκολα βγαίνει η ψυχή παρά το χούι". Δεν ξέρω αν είναι οι... ψεκασμοί, δεν ξέρω αν είναι η δεδομένη ψυχολογική κούραση, αλλά αισθάνομαι πως χάνουμε την πίστη μας.  Δεν ξέρω πια αν υπάρχει πια  κάτι δεδομένο. Δεν ξέρω αν οι μάχες κερδίζονται με αγώνες ή λόγια, αν έχουμε δημοκρατία ή χούντα, αν αξίζουμε περισσότερα η έχουμε... ανάξια αξία, δεν ξέρω πόσο οι άνθρωποι θα παραμείνουν άνθρωποι και δεν θα περάσουν σε... ζωικό επίπεδο (πολλοί το έχουν κάνει ήδη), δεν ξέρω τι ξέρω!
  Ο καθένας απο εμάς κουβαλάει μέσα του, εκτός από τα προσωπικά του προβλήματα, τα προβλήματα και τα χαρακτηριστικά ενός λαού που έχει αρρωστήσει. Εγώ έτσι νιώθω. Έχω ξεχάσει την τελευταία φορά που ήμουν πραγματικά ευτυχισμένος!

  Και δεν μιλάω για τα... διαλλείματα χαράς που λίγο πολύ όλοι σχεδόν οι άνθρωποι έχουμε. Μιλάω για αυτή τη μοναδική αίσθηση ελευθερίας και ευτυχίας που έχω καιρό να νιώσω. Οι δρόμοι μας είναι γκρίζοι και αδιέξοδοι. Τα λόγια μας αδύναμα και άστοχα, οι σκέψεις μας θαμπές και μπουχτισμένες...

  Οι λαοί με ιστορία, όπως εμείς, είχαν περιόδους που η διαδρομή στον πάτο του βαρελιού ήταν μονόδρομος αν όχι επιβεβλημένη απόφαση με σκοπό την, εκ βάθρων, επαναδημιουργία τους.  
  Εδώ όμως έχω την αίσθηση πως  το βαρέλι δεν έχει πάτο... Είναι δύσκολα και πονηρά τα χρόνια που διανύουμε. Δεν είναι μόνο το άγνωστο που  περιβάλλει εμάς τους νεότερους, αλλά και η αδυναμία των παλαιοτέρων να σου δώσουν μια αχτίδα ελπίδας, να σε κάνουν να νιώσεις πως τα πράγματα είναι διαχειρίσιμα, να καταλάβεις πως μπορείς να στηριχτείς στην πείρα τους...
  Αυτή η εντελώς νέα κατάσταση (και το τονίζω το νέα μιας και οι περίοδοι των παγκοσμίων πολέμων, του εμφυλίου και της Χούντας ήταν άλλες εποχές), αλλάζει το μέσα μας. Παρατηρώ καθημερινά συμπεριφορές περίεργες και οι άνθρωποι γύρω μου μοιάζουν περισσότερο με χαμαιλέοντες, που η συμπεριφορά τους αλλάζει κατα το δοκούν και προς ιδίον όφελος, παρά ως συνάνθρωποι με τις ίδιες ανησυχίες και τους ίδιους προβληματισμούς. 
 Πολλοί χαρακτηρίζουν αυτό που ζούμε ως "στημένο σκηνικό", άλλοι ως φυσιολογική ροή των πραγμάτων και άλλοι ως σημεία των καιρών. Δεν μαρέσει αυτή η ιδέα της μαριονετοποίησης.

 Ο άνθρωπος ξεχωρίζει από τα άλλα όντα για την δυνατότητα του να κρίνει, να σκέφτεται και αναλόγως να πράττει.  Αυτό οφείλουμε να κάνουμε σε πείσμα οποιασδήποτε δύναμης, φατριάς, συντεχνίας που μας καταδιώκει. 
 Ο Πλάτωνας είχε πει πως είναι αδύνατο να βελτιωθεί ο κόσμος εάν πρώτα δεν βελτιωθεί ο άνθρωπος. Ας προσπαθήσουμε λίγο παραπάνω. Μπορούμε να δείξουμε έναν καλύτερο εαυτό. Ας μην καταντήσουμε παλιάνθρωποι ρε παιδιά...