"Οταν
η παιδικότητα πεθαίνει, το πτώμα της το αποκαλούμε «ενηλικίωση» είχε
κάποιος σχολιάσει.
Το τραγικό είναι ότι συχνά χάνουμε την παιδικότητά
μας χωρίς να αποκτήσουμε ωριμότητα. Ευτυχώς ποτέ δεν είναι αργά να
απαλλαγούμε από τις παρωπίδες τις σοβαροφάνειας και να ξαναγίνουμε
παιδιά.
Να ξαναβρούμε δηλαδή τη φρεσκάδα της ματιάς, την πίστη ότι πάντα
υπάρχει ελπίδα, ότι μπορούμε να νικήσουμε τους δράκους που μας απειλούν
και τους γίγαντες που μας δυναστεύουν.
Μπορεί τον θησαυρό να
τον έχουμε παραμελήσει, αγνοήσει ή λησμονήσει, αυτό όμως δε σημαίνει
ότι δεν εξακολουθεί να υπάρχει και να περιμένει τη στιγμή που θα τον
ξαναβρούμε..."
Ευγένιος Τριβιζάς
* Απόσπασμα από συνέντευξη στον δημοσιογράφο Δ. Μαριδάκη
Υ.Γ. Παγκόσμια Ημέρα για τα δικαιώματα του Παιδιού...
"Οταν η παιδικότητα πεθαίνει, το πτώμα της το αποκαλούμε «ενηλικίωση»".. όχι Μάκη μου, δεν θα συμφωνήσω καθόλου με αυτό το σχόλιο. Δε σημαίνει πως οι ενήλικες δεν κρύβουμε μια παιδικότητα. Όλοι κρύβουν μια παιδικότητα μέσα τους, δε μπορεί! Αλοίμονο αν σκοτωθεί η παιδικότητά μας όσο μεγαλώνουμε. Παιδικότητα σημαίνει αγνή ψυχή, αγνά αισθήματα, χαμόγελο και αισιοδοξία.. Ποτέ μα ποτέ να μην τη χάσουμε, ακόμα κι αν μας αξιώσει ο Θεός να ζήσουμε μέχρι τα 100!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν διαφωνώ ούτε σε μια κουβέντα σου εύη μου, ούτε σε μιά λέξη...άλλωστε έτσι όπως το αναφέρει και ο κ. Τριβιζάς στη συνέντευξη του εννοεί το πως οι άνθρωποι αποκαλούμε το τέλος της παιδικότητας μας, λες και βιαΖόμαστε να μεγαλώσουμε...εγώ προσυπογράφω τα λόγια του γιατί απλά έχουμε να κάνουμε με έναν άνθρωπο που μεγάλωσε με τα παραμύθια του γενιές και γενιές παιδιών...φιλιά καλό βράδυ
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ πάλι υποκλίνομαι Μάκη μου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυνυπογράφω κάθε λέξη σου!
Μπράβο σου!
Καλημέρα !
Αριστέα μου, καλημέρα! Ευχαριστώ πολυ!
ΔιαγραφήΘυμάμαι όταν ήμουν μικρή που άκουγα συνεχώς τους ενήλικες να λένε πόσο όμορφο είναι να είσαι παιδί και εκνευριζόμουν. Δεν καταλάβαινα, ήθελα να μεγαλώσω, μετρούσα τις μέρες και τα χρόνια. Τώρα που έχω μεγαλώσει νοσταλγώ συχνά την ανεμελιά και την αθωότητα της παιδικής σκέψης και ονειροπόλησης αλλά από την άλλη νιώθω ότι δεν θα ήθελα να ξαναγίνω παιδί, να κλειστώ ξανά στην εξαιρετικά μικρή γυάλα της προστασίας με τους περιορισμένους και βαρετούς ώρες ώρες ορίζοντες. Έχω όμως γνωρίσει ανθρώπους που κατάφεραν να το συνδυάσουν. Να έχουν τη σοβαρότητα, την ψυχραιμία, την οργάνωση, την προσήλωση στους στόχους τους, χαρακτηριστικά εν ολίγοις ενός ενηλίκου και ταυτόχρονα την αισιοδοξία, το γέλιο και την απλότητα ενός παιδιού. Τους θαυμάζω και θέλω να τους μοιάσω...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό που λές Αλεξιάννα μου, ο συνδυασμός των δύο, της ωριμότητας και της παιδικότητας είναι το ιδεατό. Δεν μαρέσει να χάνουμε το παιδί που έχουμε όλοι μέσα μας. Από την άλλη δεν είναι ωραίο να παλιμπαιδίζουμε κιόλας σε θέματα που απαιτούν σοβαρότητα. Θα τους μοιάσεις γιατί βρίσκεσαι σε σωστό δρόμο και καταλαβαίνεις ήδη τα συν και τα κατά...
ΔιαγραφήΠόσο τρυφερή ανάρτηση...Μας ξύπνησες πράγματα και συναισθήματα που μερικές φορές ξεχνάμε ή άθελα μας τα κρύβουμε...
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλό σου βράδυ Μάκη!
Σε ευχαριστώ Νικολέτα!
Διαγραφή