Τετάρτη 7 Μαΐου 2014

Οι άνθρωποι της λήθης...

 Σας έχει τύχει ποτέ να συναντηθείτε με κάποιον άνθρωπο που έπαιξε σημαίνοντα η μη ρόλο στη ζωή σας και να διαπιστώσετε πως έχει αλλάξει? Και δε αναφέρομαι στις συνήθεις αλλαγές που φυσιολογικά συμβαίνουν στις ζωές μας, άλλες προς το καλύτερο και αλλές προς το χειρότερο... 

 Αυτό που πραγματικά με κάνει να αισθάνομαι από αμήχανα έως και άσχημα είναι η αίσθηση που σου δίνει κάποιος ότι τελικά δεν είναι και μάλλον δεν ήταν, αυτό  που κάποια στιγμή πίστευες πως ήταν...

 Η διαδικασία εξέλιξης είναι κάτι το οποίο αποδέχομαι και σαφώς είναι αυτό που πρέπει να συμβαίνει στην ζωή των ανθρώπων. Με ενοχλεί όμως η απαράδεκτη συμπεριφορά κάποιων που ξεχνάνε το παρελθόν τους. Ξεχνάνε από που ξεκίνησαν, ποιοί ήταν και κυρίως δρουν και αντιδρόύν λες και... φύτρωσαν ξαφνικά από το πουθενά αφήνοντας πίσω τους γνωστούς, συγγενείς και φίλους. Λες και η λήθη τους... χτύπησε την πόρτα μια μέρα και αυτοί όχι απλά της άνοιξαν αλλά την φίλεψαν κιόλας...

 Προσωπικά, δεν ξεχνάω. Ότι και αν σημαίνει αυτό. Συγχωρώ, αναθεωρώ, αποδέχομαι, παραδέχομαι, αλλά δεν ξεχνάω. Μια τέτοια αλλαγή, όπως των ανθρώπων της επιλεκτικής λήθης, για μένα θα ήταν καταστροφική το λιγότερο.

Αν δεν ξέρεις απο που έρχεσαι σίγουρα δε γνωρίζεις και που θα πας. Είναι τέτοιος ο ψυχισμός μου, που θα έλεγα πως είμαι αιώνιος νοσταλγός ως άνθρωπος. 

 Συχνά πιάνω τον εαυτό μου να θυμάται καταστάσεις και γεγονότα του παρελθόντος, προσπαθώντας, όντας στο παρόν πια, να βρω τι έφταιξε, να νιώσω όπως τότε, να θυμηθώ με λεπτομέρειες ότι έγινε. Ξέρω πως αυτο ενδεχομένως να μην είναι φυσιλογικό και να είναι απόρροια ανολοκλήρωτων συναισθημάτων που με διακατέχουν ή ακόμη και αδυναμία να ζήσω το σήμερα και το τώρα όπως ο περισσότερος κόσμος. 

 Η λήθη όμως? Αν μπορούσα να βάλω σε μια σειρά τα μεγαλύτερα αμαρτήματα η λήθη σίγουρα θα βρίσκονταν στις πρώτες θέσεις.

 Θα έχει τύχει και σε σας σίγουρα. Να συναντηθείτε με κάποιον γνωστό σας, παλιό φίλο ή σχέση τους παρελθόντος σας, συγγενή ή ακόμα και κάποιον συνάδελφο από την δουλειά και να απορήσετε με την αλλαγή της συμπεριφοράς και του χαραkτήρα του.
  Η αίσθηση της αποξένωσης, του αγνώστου σε μια  κατά τα άλλα γνωστή μας φυσιογνωμία είναι κάτι πολύ άσχημο ως βίωμα. Κυρίως γιατί μας βάζει σε ένα πολυδιάστατο και αδιέξοδο λαβύρινθο σκέψης που κλονίζει την αυτοπεποίθηση μας και μας κάνει να αναρωτιώμαστε μήπως τελικά είμαστε εμείς που έχουμε αλλάξει ως άνθρωποι... 


Το να μην ξεχνάμε σίγουρα δεν είναι σημάδι θλίψης αλλά χαρακτηριστικό που κάνει την διαφορά σε ότι πράττουμε και μας οδηγεί στη γνώση και από εκεί αυτομάτως στην ευτυχία, που είναι και ο υπέρτατος προορισμός μας! 

 Αντιθέτως όσοι...κάνουν πως ξεχνάνε, όσοι αλλάζουν προσωπεία και διαγράφουν με μια μονοκοντυλιά το παρελθόν τους ακροβατούν σε ένα σχοινί που από κάτω του βρίσκεται η δυστυχία και η λησμονιά. 
  Θυμηθείτε τα λόγια του Bob Marley από το No woman, no cry..." In this great future you can't forget your past...". Έτσι είναι. Σε αυτό το λαμπρό μέλλον, δεν μπορείς να ξεχάσεις το παρελθόν σου...


11 σχόλια:

  1. Μάκη ξέρεις τι πιστεύω; Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν,εμείς δεν τους γνωρίσαμε καλά!
    Μου έχει τύχει αυτό με άνθρωπο,που εγώ τουλάχιστον θεωρούσα πολύ σημαντικό στη ζωή μου.Και δεν ήταν,ότι πέρασε καιρός και είχαμε χαθεί...η ''αλλαγή'' έγινε μπαμ μπαμ μέσα σε λίγες μέρες,χωρίς να μαλώσουμε,χωρίς τίποτα...έτσι...
    Συμφωνώ βέβαια,πως υπάρχουν και άνθρωποι,που ξεχνάνε το παρελθόν τους,τις βάσεις τους.Τι να πεις;Αυτοί είναι μάλλον χαμένοι από χέρι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μάκη να σε ενημερώσω,ότι άλλαξα και τη διεύθυνση στο blog μου γιατί η παλιά (diaba-zo) μου δημιούργησε ουκ ολίγα προβλήματα!
      Η νέα είναι florewritesabout.blogspot.gr
      Να έχεις μια όμορφη μέρα!Τα φιλιά μου!

      Διαγραφή
    2. Συμφωνώ Ανθή μου! Εμείς δεν τους γνωρίσαμε καλά... Υπάρχουν όμως και περιπτώσεις που πραγματικά κάτι διαφορετικό συμβαίνει! Και εκεί είναι το άσχημο...Χαίρομαι που έδωσες το παράδειγμα σου γιατί έχω την εντύπωση πως αυτές οι καταστάσεις ολοένα και αυξάνονται, ειδικά αυτή την εποχή! Κανονικά θα έπρεπε να συμβαίνει το αντίθετο. Δεν είναι παράξενο? Και ναι...αυτοί θα χάσουν! Βραχυπρόθεσμα ή μακροπρόθεσμα! Οκ έρχομαι να ρίξω μια ματιά στη νέα σελίδα σου! Φιλια!

      Διαγραφή
  2. Kαλημερα καλε μου φιλε.
    Κι εγω δε ξεχναω, οι αναμνησεις ειναι η μεχρι τωρα ζωη μου.
    Τωρα για το αν αλλαξει καποιος πιστευω πως θα αλλαξει μονο αν το επιθυμει ο ιδιος.

    Να εισαι καλα. Καλημερα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα Κική! Μαρέσει όπως το λες! Οι αναμνήσεις είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωή μας! Φυσικά, είναι επιθυμία όλων όσων αλλάζουν προς το χειρότερο να λειτουργούν με τέτοιο τρόπο και να συμπεριφέρονται ανάλογα! Τις συνέπειες όμως τις σκέφτηκαν? Ευχαριστώ που πέρασες! Φιλια!

      Διαγραφή
  3. Το θέμα είναι να βρεθεί ισορροπία ανάμεσα στο παρόν και στο παρελθόν. Από κει και πέρα ο καθένας κάνει τις επιλογές του. Πιστεύω ότι στο χέρι μας είναι αν θα γίνουμε... αγνώριστοι ή όχι παρά τις δυσκολίες που έχουν βρεθεί στο δρόμο μας..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις

    1. Καλησπέρα Γιώτα μου! Ναι, η ισορροπία είναι το...ενδιάμεσο ζητούμενο! Και εννοείται πως πρέπει να κοιτάμεμε στόχο το μπροστά, το πως θα γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι, το πως θα φτιάξουμε ένα μέλλον που θα μας αντιπροσωπευει, όχι όμως με το να γίνουμε άλλοι άνθρωποι/...Όχι να ..."πουλήσουμε" αυτό που είμαστε...αν είμαστε τελικά... Σε φιλω

      Διαγραφή
  4. Η αλλαγή έρχεται για μένα μόνο μέσα σε μεγάλη απελπισία! Πρέπει να σε κουράσει κάτι έως έσχατο βαθμό για να το αλλάξεις κι αυτό δεν είναι και πάντα δεδομένο! Ο άνθρωπος βολεύεται εύκολα ακόμα και με τα άσχημα...το βόλεμα και η συνήθεια είναι οι μεγαλύτεροι εχθροί της αλλαγής...

    Αλλά πιστεύω στην αλλαγή! Το θέμα είναι το πόσο κοιτάζουμε μέσα μας...

    Φιλιά πολλά Μάκη μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αριστέα έχεις δίκιο! Και γω έτσι είμαι!Αλλάζω δύσκολα!Πολύ! Και γω πιστεύω στην αλλαγή πάντα με θετικό τρόπο και σκέψη όμως! Τώρα το μέσα μας..είναι μεγάλη ιστορία! Και εκεί όπως λες είναι η ουσία! Σε φιλω΄καλή μου!

      Διαγραφή
  5. Μάκη μου καλημέρα!
    Υπάρχουν πολλά ερωτήματα.. Άλλαξαν πραγματικά ή εμείς δεν τους είχαμε καταλάβει; Ξέχασαν ή αποφεύγουν; Όπως και να χει δεν τους χρειάζεσαι στην ζωή σου, είναι περιττοί κι ο χρόνος σου πολύτιμος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα Κατερινα! Όντως υπάρχουν πολλά ερωτήματα! Ο χρόνος μας είναι πολύτιμος σωστά! Απλά τους κάνουμε στην άκρη, τους αφήνουμε πίσω και προχωράμε! Αν γινότανε τόσο εύκολα σε μερικές περιπτώσεις δεν θα το συζητούσαμε! Αλλά έτσι πρέπει! Φιλια!

      Διαγραφή

Αναγνώστες

Page translation