Παρασκευή 14 Ιουλίου 2017

Όταν ο Μπράντον συνάντησε τον Δόγκανο και τον Λάζαρο...


 Επανάληψις, μήτηρ πάσης μαθήσεως, λέει ένα αρχαίο ελληνικό ρητό. Από την άλλη έχουμε το... "Ρετιρέ". Η "Tης Ελλάδος τα παιδιά". Η το "Άκρως οικογενειακόν". Η το "Κωνσταντίνου και Ελένης". Ακόμη και το... "Χουάνα η παρθένα" έχουμε (τόσα χρόνια αυτή όχι μόνο παρθένα, αλλά από...πίσω μπαίνουν τρένα θα έχει γίνει). Απ΄'όλα έχουμε. 
 Τώρα θα μου πείτε που κολλάνε όλα αυτά μαζί. Κολλάνε, κολλάνε. Αφού από τις πολλές επαναλήψεις τηλεοπτικών σειρών προηγούμενων χρόνων στα κανάλια, δεν έχουμε απλά μάθει, σιχαθήκαμε σας λέω. Βαρεθήκαμε ρε παιδί μου τους "Φρουρούς της Αχαϊας" και τον Φοίβο το γκαρσόνι που ήταν τσιμπημένος με την Έλντα Πανοπούλου. Βαρεθήκαμε τις... παρθένες και της Μαρίες της γειτονιάς. 

 Και επειδή δεν έχω μάθει μόνο να γκρινιάζω αλλά ταυτόχρονα να προτείνω και λύσεις, όρίστε παρακάτω οι δικές μου προτάσεις για επαναλήψεις. Όχι οτι δεν τις έχουμε ξαναδεί, αλλά έχουν περισσότερο ενδιαφέρον...


Εκείνες κι εγώ


 1996. Ζάχος Δόγκανος. Ντάξει έναν... Γιάννη Μπέζο πρέπει να τον έχουμε κάθε καλοκαίρι. Έτσι απο συνήθεια. Αλλά όχι μόνο. Στο "Εκείνες κι εγώ" (θεατρικό του Κώστα Πρετεντέρη) δίνει ρεσιτάλ. 
 Κατά την δική μου υποκειμενική (δεν υπάρχει αντικειμενικότητα) άποψη, ξεπερνάει ακόμα και τον Λάμπρο Κωνσταντάρα που έπαιξε αρχικά στην σειρά 20 χρόνια πριν από αυτόν.. 
Ριμέικ καλύτερο του αρχικού. Με την Δεβόρα και της σπακανόπιτες της. Με τον αιώνιο τζαναμπέτη που πάντα τον κατάφερναν, Παπαπέτρου. Με τον  Μαρίκο που είχε ιώβεια υπομονή και άντεχε τα πάνδεινα από τον πρωταγωνιστή. Με την... κερατού και πιστή αρραβωνιαστικά Ελένη. Τον χαζούλη ανηψιό Πετράκη και την γλωσσού και τσαμπουκαλού Λίλη. Μα πάνω απ όλα και όλους τον ατίθασο ζεν πρεμιέ-γυναικά, αστείο μεχρις εσχάτων, μποέμ, πανέξυπνο και καταφερτζή, Ζάχο Δόγκανο.

 
 Απίστευτες ατάκες, ιδιαίτερο σενάριο, με έναν τύπο που αντανακλούσε (και το κάνει μέχρι και σήμερα), την ψυχοσύνθεση του Έλληνα εραστή. Του μπερμπάντη και... στρίβειν δια του αρραβώνος αρσενικού. Οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, άντρες και έφηβοι ταυτίστηκαν έστω και μιά φορά με αυτό τον τιτάνα του φλέρτ. Ο σκηνοθέτης Ανδρέας Μορφονιός απογείωσε το σενάριο, αλλά ο Γιάννης Μπέζος είναι το Α και το Ω αυτής της τηλεοπτικής όασης...


Είσαι το ταίρι μου


 Οκτώβριος 2001. Μπαίνει ξαφνικά στις ζωές μας μια παρέα που έμελλε να αφήσει ιστορία στο τηλεοπτικό γίγνεσθαι. Ήταν η εποχή του... "Κορίτσια ο Σωτήρης" (Αλέξης Γεωργούλης), ήταν η εποχή που όλοι μας ερωτευτήκαμε μιά γυναίκα ("Στέλλα"- Βίκυ Σταυροπούλου) που δεν ήταν στα πρότυπα που μας  πλασάρει η σοου μπιζ, αλλά πολύ περισσότερο ήταν η εποχή που ταυτιστήκαμε με τα αυτοκόλλητα φιλαράκια, τον Λάζαρο (Άρης Σερβετάλης) και τον Γρηγόρη (Βασίλης Χαραλαμπόπουλος). 

 Ο Λάζαρος ήταν, είναι και θα είναι ο πιό αγαπητός αλλά συγχρόνως ξεκάρφωτος τηλεοπτικός χαρακτήρας της τηλεόρασης. Τρελό γέλιο, ακόμη πιό τρελά μπερδέματα και ένα τέλος που δεν το περίμενε κανείς. Ξεκαρδιστικά αστεία, συγκίνηση, τρυφερότητα, όλα σε μία σειρά που κράτησε μόλις έναν χρόνο αλλά μνημονεύεται ακόμη. 



 Για μένα ήταν η περίοδος της αρχής της ενηλικίωσης μου, οπότε ίσως το βλέπω και λίγο συναισθηματικά. Το υπόλοιπο καστ ήταν εξαιρετικό (Συσσοβίτης, Καμπερίδης, Λέχου, Γεννατάς, Βουτσα, Λαμπρογιάννη και άλλοι), αλλά είπαμε. Λάζαρος και ξερό ψωμί. Αααααα και το θρυλικό ιγκουάνα, ο... Μήτσος! Λαϊκή απαίτηση λοιπόν. Φέρτε πίσω αυτή την σειράραααααα!


Χτυποκάρδια στο Beverly Hills


 Όποιος αποδοκιμάσει να του καεί το... Dvd, (μιάς και δεν υπάρχει πλέον στέρεο για δείγμα). Ε ρε παιδιά αδυναμίες είναι αυτές. Όταν παρακολουθείς μιά σειρά κοντά δέκα χρόνια. Όταν απο παιδάκι γίνεσαι ολόκληρος άντρακλας (δεν θέλω γέλια...), όταν ταυτίζεσαι τόσο πολύ με τον Ντίλαν, τον Μπράντον, την Μπρέντα, την Κέλι, την Ντόνα, την Άντρεα, τον Στιβ, τον Ντέιβιντ, την Βάλερι, την Κλερ ακόμη και τον... Νατ, είναι δυνατόν μα μην θες να βλέπεις συνέχεια και συνέχεια και συνέχεια αυτή την σειρά??? 

 Καταρχήν μόνο και μόνο που διαβάζω τον τίτλο είμαι έτοιμος να...κλάψω. Ξεχνιούνται τα ξέφρενα πάρτι στο σχολείο και στις παραλίες της Αμέρικα? Οι μεγάλοι έρωτες? Οι αλλαξοκωλιές (οκ αυτές ξεχνιούνται δε με συμφέρει να τις θυμάμαι αν θέλω να αναφερθώ στην ποιότητα της σειράς), η φοιτητική ζωή με τα πάνω της και τα κάτω της? Οι κίνδυνοι που αντιμετώπιζαν οι νέοι της εποχής (ναρκωτικά, κατεστραμμένες οικογένειες κλπ κλπ)? Όχι δε ξεχνιούνται.



 Πέρα από πλάκα είναι η σειρά που σημάδεψε τα εφηβικά μου χρόνια. Με έναν τρόπο, μπορεί αυτά τα παιδιά να ζούσαν στο κοσμοπολίτικο Beverly Hills και γω στους εξωτικούς... Άγίους Αναργύρους, αλλά ήταν σα να ήμουν ένα μαζί τους. Ισχύει. Στην παρέα δε, ας το εκμυστηρευτώ και αυτό, ήμουν πάντοτε ο Ντίλαν...(αργότερα προτιμούσα τον Μπράντον βέβαια). Ααααααα ναι, την ημέρα του μεγάλου σεισμού στην Αθήνα (1999) έβλεπα και γω Χτυποκάρδια! Θέλω πίσω το Beverly Hills τωωωωωωώρα...

 Αυτό ήταν, τελείωσαν οι προτάσεις μου. Τρεις για ένα καλοκαίρι είναι αρκετές. Θα μπορούσα ακόμα να βάλω και τους "Απαράδεκτους" ή το "Στο κάμπινγκ" που έπαιζε πιό παλιά και πολλές σειρές ακόμα που αγαπήσαμε. Μη λιώσουμε και στο χαζοκούτι όμως. Όκ ξέρω,τις έχουμε ξαναδει. Υπάρχει ακόμα και το You tube. Αλλά ρε σεις, θέλω να νιώσω όπως τότε. Αραλίκι, γλυκιά αναμονή και φύγαμεεεεεε...

5 σχόλια:

  1. Απαντήσεις
    1. Σωστηηηηηή! Αμέσως μετά το Beverly Hills θα ακολουθούσε και για μένα το θρυλικό Baywatch! Όσο σκέφτομαι τις σκηνές που η Πάμελα Άντερσον, η Γιασμιν Μπλιθ και η Κάρμεν Ηλέκτρα έτρεχαν πάνω κάτω στην καυτή αμμουδιά, τόσο περισσότερο εκτιμάω αυτό το τηλεοπτικό έπος!χαχα!

      Διαγραφή
  2. Είσαι το ταίρι μου λατρεμένο!!
    Από τις πιο έξυπνες μαζί με τα Εγκλήματα.

    Beverly χαχαχα τα έχουμε ξαναπεί.. Dylan Dylan!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Α ναιιιιι και τα Εγκλήματα ήταν φοβερή σειρά! Αν και έδινε άσχημες ιδέες για τους κακόμοιρους συζύγους που θέλουνε να... μαρσάρουνε και αυτοί ως άντρες! χαχα! Πολλά φιλιά Κατερίνα μου!

      Διαγραφή

Αναγνώστες

Page translation