Που είσαι μαμά;

Που είσαι μαμά, σε ψάχνω τόσες ώρες
Άρχισα να κρυώνω, πεινάω
και αισθάνομαι άσχημα
Και όλοι αυτοί οι ήχοι γύρω μου τι είναι;
Και αυτή η μυρωδιά,
θαρρείς και βρίσκομαι ανάμεσα σε σκουπίδια,
Νιώθω περίεργα, χάνομαι,
Μα δε με ακούει κανεις που κλαίω;

Ανοίγω ξανά τα μάτια μου
και είναι λες και πετάω
Όλα θολά και συγκεχυμένα
Ένα κορίτσι με όμορφα μαλλιά
και θλιμμένα μάτια
Και μετά ένα τρομερό τίποτα
Φώτα, πολλά φώτα και ξαφνικά σκοτάδι

Φοβάμαι εδώ πέρα και δεν θέλω να πεθάνω
Η ψυχή μου πεταρίζει μαμά
Τι έκανα, μου λες, για να το αξίζω αυτο;
Μόλις τώρα ήρθα στην ζωή
Δεν θα ξανακλάψω μαμά, αλήθεια
Και πες στην γιαγιά και στον παππού
ότι θα είμαι καλό παιδί
Και στον μπαμπά το ίδιο, κι ας μην με θέλει

Στο ορκίζομαι, έλα να με πάρεις,
και θα είμαι καλό παιδί μαμά... 

 Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο 20ο Συμπόσιο Ποίησης που διοργάνωσε η Αριστέα (https://princess-airis.blogspot.com/). Για μιά ακόμη φορά με εξαιρετική οργάνωση και με ποιήματα και κείμενα που έβγαλαν ψυχή (μιας και ήταν και η λέξη που δόθηκε για αυτό το Συμπόσιο). 

 Εδώ θα πρέπει να τονίσω πως αυτή μου η συμμετοχή ήταν ίσως με την καλύτερη ως τώρα συγκομιδή μου σε βαθμούς, κάτι που με κάνει ιδιαίτερα χαρούμενο καθώς το θέμα με το οποίο καταπιάστηκα είναι ένα από τα καρκινώματα της εποχής μας. Γυναίκες που φέρνουν ζωές στον κόσμο και τις πετάνε κυριολεκτικά στον κάλαθο των αχρήστων, στον κάδο των απορριμμάτων, λες και είναι αποφάγια ή σκουπίδια που μας βρωμίζουν τον χώρο...

Προσπάθησα έστω για λίγο να βάλω τον εαυτό μου στην θέση αυτών των νεογέννητων αγγέλων και ότι βγήκε είναι αυτό που διαβάσατε. Μου ήταν τρομέρα δύσκολο όταν το έγραφα αυτό που ένιωθα. Ελπίζω κάποια στιγμή να δικαιολογήσουμε την λέξη άνθρωποι που μας χαρακτηρίζει...

 Συγχαρητήρια στη Μαίρη (https://ghinimatia.blogspot.com/), νικήτρια αυτού του Συμποσίου, συγχαρητήρια σε όσους και όσες έγραψαν, βαθμολόγησαν, διάβασαν τις συμμετοχές μας και ένα μεγάλο ευχαριστώ από καρδιάς στην Αριστέα που με έβαλε σε αυτό το υπέροχο... λούκι! Και εις άλλα με υγεία!

Υ.Γ. Καλό μας μήνα!