10 χρόνια My Way...

 Αυτό και αν είναι απ΄τ'άγραφα. 10 χρόνια My Way. Δεν περίμενα ποτέ ότι θα γράψω κείμενο για την δεκαετία του blog μου. Μου φαίνεται αδιανόητο ακόμα και τώρα που γράφω αυτές τις αράδες. 
 Και όμως. Πέρασαν κιόλας δέκα ολόκληρα χρόνια από την μέρα που έγραφα αυτό το κείμενο (http://makdel82.blogspot.com/2009/09/blog-post.html), που αναφέρονταν στο πρόγραμμα ευθανασίας του Αδόλφου Χίτλερ και του Τρίτου Ράιχ. Ουάου...

 Αναλογιζόμενος τα χρόνια που πέρασαν, τα εκατοντάδες κείμενα, μικρά η μεγάλα, αστεία η σοβαρά, τα σχόλια, τις περιόδους που δεν είχα (έχω) οίστρο, τα λάθη, ορθογραφικά και μη, τα ξενύχτια, τις παραλείψεις, ενίοτε και τις προστριβές, αυτό που μένει είναι το μεράκι, που ακόμα και τώρα που είμαι δέκα ολόκληρα χρόνια μεγαλύτερος υπάρχει έστω και με... σκαμπανεβάσματα, και οι άνθρωποι που γνώρισα, συναναστράφηκα και συναναστρέφομαι.

 Από τον Σεπτέμβριο του 2009 έχουν αλλάξει πολλά πράγματα. Σε προσωπικό επίπεδο και όχι μόνο. Η ανάγκη να εκφράζομαι γραπτά όμως παραμένει ίδια, τουλάχιστον ως προς το πάθος τη στιγμή που το κάνω με αυτόν τον τρόπο. 

 Είναι η προσπάθεια να βγουν οι λέξεις όπως πρέπει, η ανάλυση ενός θέματος άπο όσες περισσότερες σκοπιές μπορώ να δω, το αίσθημα της ολοκλήρωσης όταν γράφω κάτι που μου αρέσει και αρέσει και σε άλλους, η δυναμική που έχει αυτή η διαδικτυακή αλληλεπίδραση.

 Με ωρίμασε αυτή η γωνιά εδώ. Συγκινήθηκα, έκλαψα, βελτιώθηκα ως άνθρωπος, χάρηκα, ήρθα σε, πάντα καλοπροαίρετη από την πλευρά μου, αντιπαράθεση, έγραψα ποιήματα (τρόπος η μη του λέγειν), γέλασα με την ψυχή μου, αναθεώρησα την ίδια την ζωή και τα τερτίπια της, έκανα φίλους, δεν έκανα εχθρούς αλλά επίσης ήρθα σε επαφή με μια πλευρά των ανθρώπων που λατρεύω. Την... γραπτή.
Γιατί το να εξωτερικεύεις τις σκέψεις σου, να εκφράζεις τις αποψεις σου ανοιχτά με τρόπο γραπτό, είναι κάτι που θέλει κότσια και καρδιά.

Τα κακώς κείμενα πάντα υπήρχαν και θα υπάρχουν. Είμαι σίγουρος ότι δεν αρέσει αυτό που κάνω εδώ σε όλους.
 Δε με πειράζει. Από την  πλευρά μου ποτέ μα ποτέ δεν γράφω με σκοπό να θίξω ανθρώπους, μα με σκοπό να θίξω καταστάσεις.
 Πάντα με τον τρόπο μου, όπως λέει και ο τίτλος του blog. Και αν κάποιον ή κάποια στεναχώρησα ζητώ συγγνώμη.

Σκεφτόμενος το διάστημα που πέρασε, θυμάμαι κείμενα, θυμάμαι βραδιές, θυμάμαι γέλια και κλάματα, θυμάμαι και νιώθω αυτό το μαγικό συναίσθημα της αλληλεπίδρασης, λες και είσαι με τον άνθρωπο που ανταλλάσεις απόψεις δίπλα δίπλα εκείνη την στιγμή. Αυτή την ανθρώπινη επαφή δεν την αλλάζω με τίποτα.

 Δεν θα αναφερθώ ονομαστικά, γιατί πραγματικά δεν θέλω να αδικήσω κάποιον. Υπάρχουν όμως αρκετοί άνθρωποι που μπήκαν στην ζωή μου μέσω του blog και με βοήθησαν σημαντικά. Σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μου. Άνθρωποι που έκτιμώ και έχω γνωρίσει από κοντά και άνθρωποι που επικοινωνώ με μηνύματα και δεν έχω γνωρίσει από κοντά αλλά τους νιώθω... κοντά μου. Σε αυτούς αλλά και σε όσους σχολίασαν, διάβασαν, πέρασαν μια βόλτα από εδώ, χρωστάω ένα μεγάλο ευχαριστώ.

 Ξέρω ξέρω, γράφω σοβαρά σήμερα ε; Δεν έχω τελειώσει ακόμα όμως! Μη μου βιάζεστε! Υπόσχομαι  να ξαναγράψω παρόμοιο κείμενο σε μια δεκαετία! Υπόσχομαι να σταματήσω να γράφω κείμενα που θα... πειράζουν τις γυναίκες. 
Υπόσχομαι από δω και πέρα να σαρώνω σε κάθε διαδικτυακό διαγωνισμό. Υπόσχομαι, όταν θα γινω κορυφαίος μπλόγκερ της χώρας, να μην σας ξεχάσω! Υπόσχομαι να γράφω συχνότερα, γιατί τώρα τελευταία αρχίζω και... δεν γράφω! 

Ξεκολάω με τις υποσχέσεις όμως και σας αφήνω με την μόνη υπόσχεση που μπορώ πραγματικά να τηρήσω. Υπόσχομαι να γράφω όσο νιώθω ότι πρέπει να το κάνω...
Σας ευχαριστώ για όλα αυτά τα υπέροχα χρόνια, και την στήριξη. Προχωράμε. Ααααααα και που΄στε... Δεν γλιτώνετε εύκολα από μένα! Σας φιλώ!


ΥΓ. Το παρατράβηξα με τους συναισθηματισμούς λέτε ε;

ΥΓ2. Κείμενο δεκαετίας χωρίς υστερόγραφο δεν γίνεται! Τα ξαναλέμε!

"Μην ψάχνεις πια αλλού

αφού το ξέρεις ήδη .

Μην ψάχνεις πια αλλού

  εδώ είναι το ταξίδι..."