Πόσες φορές αρνούμαστε να χαρούμε; Πόσες μέρες της ζωής μας περνάμε αναλογιζόμενοι τι θα γίνει, αν ξαφνικά μας... χτυπήσει την πόρτα η ευτυχία; Γιατί φοβόμαστε να ζήσουμε; Γιατί φοβόμαστε να "ρουφήξουμε" την ζωή και τις χαρές της;Τι μας κρατάει πίσω; Περασμένοι και ανεκπλήρωτοι έρωτες; Ο φόβος της αλλαγής; Η μοναξιά της επιτυχίας σε έναν κόσμο αποτυχημένο; Μήπως οι άνθρωποι;
Ξέρω, δεν είναι ορθό να σας βομβαρδίζω με ερωτήματα που, λίγο-πολύ, όλοι μας έχουμε σκεφτεί σε διάφορα στάδια της ζωής μας ή ακόμη και στον μεγαλύτερο μέρος αυτής, που ουσιαστικά δεν έχουν σαφείς απαντήσεις. Στην πραγματικότητα θεωρώ πως η ανθρώπινη φύση είναι μια περίπλοκη διαδικασία. Η δύναμη της συνήθειας επίσης, επηρρεάζει και με το παραπάνω την καθημερινότητα μας.
Σε μια κοινωνία που πατρονάρει τους ανθρώπους της, που τους θέλει "αγαλματάκια ακούνητα και αμίλητα", που τους γεμίζει με άγχος για το αύριο και το μέλλον, δεν είναι εύκολο πράγμα η ευτυχία.
Γι'αυτό και όταν έρχεται, όταν αχνοφαίνεται η αφεντιά της, λειτουργεί ο εσωτερικός διακόπτης και παρά πολλοί απο εμάς, κατεβάζουμε ρολά, φοβούμενοι πως κάτι κακό θα ακολουθήσει, πως κάτι δεν πάει καλά.
Έβρισκα παράταιρο αυτό το θετικο κλίμα. Και να σας πω πως ακόμα μου συμβαίνει κάποιες φορές...
Σίγουρα δεν μπορούμε να προκαταβάλουμε τι μπορεί να μας συμβεί, αλλά όταν έχεις θετικό συναίσθημα για κάτι, τότε αυτό το κάτι έχει μεγάλες πιθανότητες να είναι όπως το ονειρεύεσαι και το νιώθεις.
Τότε γιατι δεν προχωράμε; Το έχετε σκεφτεί? Γιατί ψηφίζουμε μιζέρια, γκρίνια και ταλαιπωρία, ενώ η άλλη ζωή, αυτή που θέλουμε να ζήσουμε, μας... κλείνει το μάτι;
Εκτος πια και αν ειμαστε τόσο μπερδεμένοι και αναποφάσιστοι που περιμένουμε να συμβούν όλα ως δια μαγείας. Θέλει κόπο και τρόπο η ευτυχία. Συνεχή προσπάθεια. Ξεκάθαρες απόψεις και συναίσθημα. Σίγουρα τύχη. Αλλά πάνω απ΄όλα, θέλει βούληση.
Για να μπορέσουμε να ευτυχήσουμε πρέπει και να το θέλουμε. Και όπως έχει πει και ο Ουίνστον Τσώρτσιλ, "Ο φόβος είναι αντίδραση. Το θάρρος είναι απόφαση..." Τα ξαναλέμε.
Καλησπέρα Μάκη μου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαίρομαι που και σήμερα έρχεσαι να παρέμβεις με αυτό σου το κείμενο καταθέτοντας μια σειρά σκέψεις και δύσκολα ερωτήματα.
"Δεν μπορούμε να χαρούμε"
Μεγάλη κουβέντα φίλε. Είμαστε μια κοινωνία, (μιλώ σαν μέσο όρο), που στοχεύει σε πράγματα φτηνά πλην όμως γιαλιστερά. Σε πράγματα του φαίνεσθαι και όχι του είναι. Και αυτό γίνεται χειραγωγημένα. Έτσι, γεμίζουμε άγχος, κυνηγάμε κάτι που δεν το μπορούμε με αποτέλεσμα να μην μπορούμε ότι η πραγματική χαρά και ευτυχία είναι δίπλα μας σε μικρά όμορφα πράγματα. Τα οποία όμως σνομπάρουμε και παραμελούμε.
"Γιατί ψηφίζουμε μιζέρια, γκρίνια και ταλαιπωρία"
Να μια ακόμα σου ερώτηση! Μάκη, ο μέσος Έλληνας δεν ψηφίζει αλλά "ΚΑΤΑΨΗΦΙΖΕΙ"! Θέλει να τιμωρήσει, καθώς νομίζει, εκείνον που τον ενέπαιξε πριν και τον καταψηφίζει. Λησμονεί όμως απόλυτα να κοιτάξει ότι έτσι επαναφέρει εκείνον που είχε ...καταψηφίσει πιο πριν για τον ίδιο λόγο. Έτσι προκύπτει η εναλλαγή στην εξουσία φίλε ίδιων πολιτικών άντε μερικές φορές με άλλες ετικέτες. Συνεπώς ο μέσος πολίτης είναι πελάτης και όχι ενεργός άνθρωπος που διεκδικεί, συμμετέχει, παλεύει.
Αν αυτό δεν αλλάξει, θα ολισθαίνουμε στο σκοτάδι με μαθηματική ακρίβεια. Και θα ενεχυριάζουμε τη ζωή μας σε σκατάνθρωπους, φασίστες, μανατζαραίους συμφερόντων.
Καιρός γαρ εγγύς λοιπόν!
Να ευχηθώ φίλε μου καλές γιορτές, να είσαι και να περνάς καλά!
Καλησπέρα Γιάννη μου.
ΔιαγραφήΤο πήγες ένα βήμα παραπέρα και δεν έχω παρά να συμφωνήσω σε κάθε σου λέξη.
Ως κοινωνία και σε μεγάλο βαθμό και ως ξεχωριστοί άνθρωποι έχουμε μάθει να υιοθετούμε ότι μας πασάρουν. Φανταχτερά ρούχα, μαγκά ταξίδια, το αένα κυνήγι της επιτυχίας και κάθε λογής μικρούς η μεγάλους πειρασμούς, που μας κάνουν να βγαίνουμε από τις ράγες, σαν τραίνο που χάνει τον πραγματικό του προορισμό, που δεν είναι άλλος από την ανθρωπιά και την αλληλεγγύη.
Με αυτόν τον τρόπο γινόμαστε ολοένα και περισσότερο δυστυχισμένοι, άσχετα αν προσδοκούμ άλλα αποτελέσματα.
Καλές γιορτές φίλε, με Υγεία και όμορφες στιγμές με τους αγαπημένους μας.
Εγώ πάλι θεωρώ πως το κυνήγι της ευτυχίας είναι μύθος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχουμε παγιδευτεί στα γρανάζια του συστήματος...
Οι αρχαίοι μας έλεγαν ( Σόλων για την ακρίβεια) Μηδένα προ του τέλους μακάριζε.
Ξέρεις πόσες φορές στο παρελθόν υπήρξα ευτυχισμένη ; Και; Είμαι αυτή τη στιγμή; Όχι και τόσο. οκ είμαι ήρεμη, γαλήνια, μέσα στη "ζέστα" μου, με τον Μαξ στην αγκαλιά μου, και δεν χρειάζομαι και πολλά για να είμαι καλά, αλλά χωρίς φως στο τούνελ για δουλειά και ένα αρκετά αβέβαιο μέλλον κι ασφάλεια ;
Ξαναρώταμε άλλη φορά, ναι;
Πολλά φιλιά!
Συμφωνώ μαζί σου Αριστέα μου. Μυθός και παγίδα μαζί είναι το κυνήγι της ευτυχίας. Τουλάχιστον έτσι όπως το έχουμε στο μυαλό μας οι περισσότεροι από εμάς.
ΔιαγραφήΣοφός ο Σόλων. Και ναι, το ότι μπορεί να έχουμε υπάρξει... ευτυχισμένοι στο παρελθόν, δεν είναι εχέγγυο ότι θα είμαστε και στο μέλλον. Η όλη διαδικασία είναι μια συνεχής προσπάθεια που τελικά, θα θέλαμε να δρέψει καρπούς όχι φανταχτερούς αλλά ουσιαστικούς. Δύσκολο. Αλλά όχι ακατόρθωτο.
ΥΓ. Εγώ πάντως θα συνεχίσω να σε ρωτάω γιατί σου αξίζει να βρεις ότι σου λείπει και χρειάζεσαι. Σε προσωπικό και επαγγελματικό επίπεδο. Και τότε θα μου πεις "τελικά Μάκη είχες δίκιο...¨" χαχα! Πολλά φιλιά Αριστέα μου!