Τα παλιά μας στέκια...

 

 «Φτιάχναμε καπέλα από χαρτί, είχαμε και ξύλινα τουφέκια κι ήτανε ο πόλεμος γιορτή, στα παλιά μας στέκια...»  Η επιστροφή στα παλιά λημέρια, η αναπόληση παρελθοντικών καταστάσεων λένε, είναι για τους ρομαντικούς και τους ευαίσθητους. Άσχετα αν κανένα από τα δύο δεν έχει αρνητικό πρόσημο, οι «επιστήμονες» και οι ξερόλες της εποχής μας θεωρούν και τα δύο κατάντια και στις περισσότερες των περιπτώσεων αδυναμία...
  Το  παρελθόν και το μέλλον είναι έννοιες άρρηκτα συνδεδεμένες. Σαν το άσπρο και το μαύρο, την μέρα και τη νύχτα. Τόσο ίδιες αλλά και τόσο διαφορετικές... Τι είναι αυτό που προκαλεί την ανάγκη να «βουτήξει» κάποιος στο παρελθόν ή την επιθυμία να  γυρίσει σε μέρη και σε καταστάσεις που έχει ζήσει παλαιότερα? Νομίζω πως αυτό βρίσκεται βαθιά μέσα στον καθένα.
  Παραβλέποντας όμως το γεγονός, πως το μυαλό συγκρατεί ορισμένες στιγμές διαφορετικά απ’ότι έγιναν στην πραγματικότητα, νομίζω πως το μυστικό βρίσκεται στο ότι μεγαλώνοντας νιώθουμε τον... μικρό εαυτό μας, το παιδί που είχαμε ή έχουμε μέσα μας να χάνεται σιγά σιγά... Όπως η πρώτη μας αγάπη, όπως τα πρώτα δύσκολα χρόνια στο σχολείο, όπως τα πρώτα σκιρτήματα στην εφηβεία... Τα ανέμελα απογεύματα στην αλάνα, στο πάρκο, στα γήπεδα μπάσκετ, στους δρόμους...

   Οι... βουτιές  στο παρελθόν όμως, προκαλούν και ένα γλυκόπικρο συναίσθημα. Για μια συγνώμη που δεν ειπώθηκε, για ένα λάθος που δεν διορθώθηκε, για μια υποχώρηση που δεν έγινε. Αυτό είναι το πικρό μέρος της ιστορίας. Το γλυκό είναι πως ακόμα και έτσι θεωρούμε πως όλα ήταν πιο αληθινά, πιο αυθεντικά. Ακούς πολλούς και λένε πως  πρέπει να κοιτάμε μπροστά, να μην μετανιώνουμε για κάτι που κάναμε ή δεν κάναμε... Εν μέρει συμφωνώ. Η ειδοποιός διαφορά είναι πως το παρελθόν είναι εχέγγυο για ένα καλύτερο μέλλον. Τα λάθη του πρέπει να σε μαθαίνουν, τα καλά του να σε συνοδεύουν...Από την άλλη το να μένεις... κολλημένος στα παλιά δεν σε βοηθάει να προχωρήσεις. Αλλά και πάλι είναι θέμα δικό σου να δώσεις λύση. Τα αμοιβαία είναι τα αληθινά. Η μονομερής προσπάθεια για επανασύνδεση, ή για αναβίωση συναισθημάτων, καταστάσεων κρύβει σύγχυση και είναι άδικη για ένα από τα δύο μέρη...      Αναλογιζόμενος μερικές φορές το παρελθόν, εύχομαι να είχα την δυνατότητα να  γυρίσω, έστω και για λίγο, πίσω. Μια δεύτερη ευκαιρία βοηθάει πάντοτε. Γενικά, για όλα...  Μια αναθεώρηση. 

   Δεν σημαίνει ότι θα τα άλλαζα όλα, αλλά σίγουρα θα τα έβλεπα από άλλη σκοπιά. Θεωρώ μεγάλη μαγκιά την παραδοχή. Όπως επίσης και την ευθύτητα. Για εκείνα που δυσκολεύτηκα να εκφράσω, για εκείνα που με παρρησία υποστήριξα, για εκείνα που ήθελα να κάνω και δεν έκανα...    Είναι αυταπάτη να νομίζεις πως μπορείς να έχεις τα παρελθοντικά βιώματα, ξαναφερμένα με τα ίδια συναισθήματα, τις ίδιες μυρωδιές, τα ίδια χτυποκάρδια, τις ίδιες σκέψεις. Αλλά είναι και μεγάλο λάθος να ξεχνάς τα «παλιά λημέρια», τα λημέρια της καρδιάς και της ψυχής σου...