Γυναικείος κόσμος...? Μακριαααααα

Τα απόσταγμα ζωής συνήθως έρχεται με την ολοκλήρωση της, κοντά δηλαδή στα γεράματα, αν κάποιοι από εμάς ευτυχήσουμε να έχουμε τέτοια... Μερικά συμπεράσματα όμως για την ζωή και τις... μπαγαπόντικες ιστορίες της μπορούν να βγουν και νωρίτερα. Ας πούμε για την γυναικά... Τι??? Μεγάλο θέμα άνοιξα ε?
Ας είναι. Άλλωστε ένα μυαλό που είχαμε μας το κάνανε κιμά, οπότε...
Η γυναίκα  λοιπόν είναι παράξενο πλάσμα. (δεν ανακάλυψα την Αμερική το ξέρω...). Αφού λοιπόν είναι παράξενο πλάσμα, έχει πολυδιάστατη προσωπικότητα. Για μένα υπάρχουν οι καλές, οι κακές, οι εύκολες, οι δύσκολες, οι έξυπνες και οι χαζές γυναίκες. Αφήνω απ’ έξω τις ξανθές γιατί αυτές είναι μια κατηγορία από μόνες τους. Οι καλές σπανίζουν, οι κακές ολοένα και αυξάνονται, τις έξυπνες ψάχνεις να τις βρεις με τα κιάλια, τις χαζές τις βρίσκεις παντού (αν δεν τις βρεις σε βρίσκουν αυτές μην ανησυχείς...) και στο τέλος αναρωτιέσαι μήπως τελικά φταίει η Εύα που πρώτη ανακάλυψε ότι το νινί της σέρνει καράβι ή ο αδύναμος ο Αδάμ που και το μήλο έφαγε και κακοπήδηξε... Και λες κακοπήδηξε γιατί αν είχε πηδήξει σαν άνθρωπος, δεν θα προτιμούσε το... φίδι η κατά τα άλλα κοσμαγάπητη Εύα και όλοι θα ζούσαμε καλά και αυτοί σίγουρα πολύ καλύτερα.
Μέσα από την πρώτη ιστορία αγάπης λοιπόν διέκρινα κάποια χαρακτηριστικά που πέρασε η Εύα στις επόμενες γενιές γυναικών. Βασικά όλοι πρέπει να παραδεχτούμε πως ήταν έξυπνη. Εκτός αν δεν έχουμε τα κότσια οπότε χαρακτηρίζουμε βλαξ τον Αδάμ και το προσπερνάμε. Και τι θέλω να πω με αυτό δηλαδή ότι ήταν χαζός ο Αδάμ? Δεν ξέρω, αλλά το σίγουρο ήταν πως η Εύα ήταν πιο πονηρή από αυτόν. Δεν το παρατηρούμε και στην σύγχρονη εποχή αυτό? Ακόμη και τα κοριτσάκια έχουν έντονο το στοιχείο της πονηρίας. Εγώ λέω πως είναι πονηρεμένες από την μάνα τους. Και αυτές από την δική τους μάνα και πάει λέγοντας. Βλέπω παλικαράκια να έχουν «τυφλωθεί» από την αγάπη, την λατρεία τους για ένα κορίτσι η μια γυναίκα. Βλέπω άντρες να έχουν καταστραφεί από γυναίκες-αράχνες. Η αδυναμία του άντρα  απέναντι σε μια γυναίκα έγκειται σο ότι δεν μπορούμε να καταλάβουμε τον κόσμο των θηλυκών...

Εκεί που υπάρχει νηνεμία, να σου ξαφνικά μια τρικυμία. Και ψάχνεις εσύ ο καημένος να βρεις τον λόγο. Συναντάς μια παλιά σου γνωστή στο δρόμο (2-3 πηδήματα που έχετε ρίξει δεν μετράνε γιατί ήσασταν μεθυσμένοι και οι δύο) και βλέπεις την γλυκύτατη κοπέλα σου να μετατρέπεται σε μαινόμενο ταύρο με ταυρομάχο εσένα... Μιλάς στο κινητό με τον φίλο σου και αυτή εκεί που εσύ λες «οκ μάγκα τα λέμε μετά» αυτή καταλαβαίνει «οκ Βάνα τα λέμε μετά». Και άντε μετά να εξηγήσεις πως η μόνη Βάνα που ξέρεις είναι η Μπάρμπα και αυτή μέσα από της ελληνικές ταινίες της δεκαετίας του 80”.  Εδώ στην περίπτωση που κοιτάξεις άλλη γυναίκα, το βράδυ η μουρμούρα της εκάστοτε γυναίκας-συζύγου-γκόμενας θα είναι τέτοια που θα εύχεσαι δίπλα σου να είχες τον Μπάμπη παρά αυτήν.... Ξυπνάς το πρωί με ένα κεφάλι βαρύ σαν πεπόνι από το πρήξιμο της προηγούμενης βραδιάς και την βλέπεις με ένα χαμόγελο ως τα αυτιά, αλλά μέσα σου είσαι σίγουρος πως το χτεσινοβραδινό δεν ήταν παρά μόνο η αρχή.. Συζητάς μαζί της και δεν ξέρεις αν αυτό που λέει είναι αυτό που εννοεί η αν αυτό που εννοεί είναι αυτό που λέει. Σε φτάνει στα όρια σου και εύχεσαι να μπορούσες έστω και λίγο να ήσουν ο Μαχάτμα Γκάντι που δεν νευρίαζε ποτέ... Επειδή δεν είσαι όμως τελειώνεις την συζήτηση μαζί της κατηγορούμενος για αναισθησία (αυτό το να  σε κάνουν να φαίνεσαι εσύ ο λάθος ενώ δεν είσαι πως το κάνουν..?) οπότε το σταματάς, γιατί σε καταφέρνει να ετοιμαστείς για να πάτε επίσκεψη στην μάνα της για 28η φορά μέσα στον μήνα, επειδή νιώθει μόνη της, μιας και ο καημένος ο πεθερούλης σου απεβίωσε λόγω εγκεφαλικού (ανεπίσημα πιστεύεις πως το εγκεφαλικό δεν ήταν εγκεφαλικό αλλά αυτοκτονία επειδή δεν άντεχε την μουρμούρα της...). Μέσα σε όλα αυτά πρέπει να ανεχτείς τις περιόδους που έχει περίοδο, τις περιόδους που είναι έγκυος (στην ουσία εσύ γεννάς...), τις περιόδους που έχει πονοκέφαλο (και καλά...), τις περιόδους πριν και μετά την κλιμακτήριο και βέβαια τις περιόδους που είναι τσακωμένη με την καλύτερης της φίλη γιατί δεν συμφωνούσανε στην μέρα που πηγαίνανε... για ψώνια!!!
Κάποιες στιγμές μέσα σε όλο αυτόν τον χαμό έχεις προσπαθήσει να την καταλάβεις, έχεις κάνει πίσω, έχεις αλλάξει την ζωή σου, αλλά για αυτή δεν είναι ποτέ αρκετό... Περαστικά μας...