Ήρωες για ένα ονειρικό βράδυ...

20 Δεκεμβρίου 2011.Το εκνευριστικό ψιλόβροχο που έπεφτε από το πρωί έκανε τούτες τις στιγμές ακόμα πιο δύσκολες. Το ρολόι έδειχνε 7 το απόγευμα και εγώ περπατούσα νευρικά στην αυλή του σπιτιού μου τρέμοντας από το κρύο αλλά και αναλογιζόμενος το συνταρακτικό γεγονός που συνέβη το πρωί και άλλαξε για πάντα τις ζωές όλων των ανθρώπων, μαζί και την δική μου...
Στις 5 το πρωί οχτώ άτομα πoυ αγωνιζόντουσαν στην ομάδα handball των Αγίων Αναργύρων (μέσα σε αυτούς, εγώ, ο αδερφός μου ο Θοδωρής και ο κολλητός μου ο Μιχάλης) τις χρονιές 1998-99‘, καθώς και ο προπονητής του συλλόγου εκείνη την εποχή, ο κύριος Βαγγέλης,  είχαν τηλεφώνημα από τις μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ!!! Το τηλεφώνημα σκοπό είχε να ενημερώσει πως πλησίαζε το τέλος του κόσμου και μόνο ένα πράγμα θα μπορούσε να σώσει το ανθρώπινο γένος από το μένος των εξωγήινων... Ένας αγώνας handball μεταξύ της ομάδας μας και μιας επίλεκτης ομάδας εξωγήινων που είχαν εκπαιδευτεί στο συγκεκριμένο άθλημα. Εάν νικούσαν οι εξωγήινοι η Γη θα καταστρεφόταν. Εάν νικούσαμε εμείς τότε δισεκατομμύρια  άνθρωποι θα σωζόντουσαν. Το όλο σκηνικό κόντευε να με τρελάνει. Νόμιζα πως ζούσα ένα όνειρο. Δεν είναι και λίγο από την μια στιγμή στην άλλη να συμβαίνουν αυτά τα πράγματα. Η ύπαρξη του ανθρώπινου γένους να εξαρτάται από μένα και τους πρώην συμπαίκτες μου. Η ιστορία με τους Ίνκας που προέβλεπε το τέλος του κόσμου το 2012 πέρασε αμέσως από το μυαλό μου...
Ήταν όμως γεγονός. Οι δεκάδες ερωτήσεις που είχα εγώ αλλά και τα υπόλοιπα παιδιά θα απαντιόντουσαν σε λιγάκι μιας και ήδη θα έρχονταν ειδικό κλιμάκιο των μυστικών υπηρεσιών για να μας ενημερώσει για το τι πρόκειται να γίνει. Το ραντεβού είχε δοθεί στο κλειστό γήπεδο των Αγίων Αναργύρων.

Πηγαίνοντας με τον αδερφό μου και τον κολλητό μου προς το κλειστό ενώ είμαι σίγουρος πως σκεφτόμασταν διάφορα, παραμέναμε αμίλητοι... Φτάνοντας μείναμε με ανοιχτό το στόμα. Χιλιάδες κόσμος είχε περικυκλώσει το κλειστό γήπεδο. Η αστυνομία καθώς και κάποιοι στρατιώτες προσπαθούσαν να διατηρήσουν την τάξη. Αφού περάσαμε  με δυσκολία μέσα από το πλήθος, φτάσαμε στην πόρτα του γηπέδου. Εκεί, μέσα σε όλο το δύσκολο κλίμα των ημερών, μας περίμενε μια ευχάριστη έκπληξη. Ήταν όλοι παρόντες. Ο Χάρης Σ. ο τερματοφύλακας με τα εκπληκτικά ρεφλέξ, ο Γιώργος Η. με την τρομερή του δύναμη και το εξαιρετικό μακρινό σουτ, ο Λεωνίδας Τ.  ο νεαρότερος αλλά ίσως ο πιο εξελίξιμος της ομάδας, ο αδερφός του ο Γιώργος Τ., ο πασπαρτού της παρέας, μιας και μπορούσε να παίξει καλά σε όλες τις θέσεις και ο Νίκος Π. φασαριόζος (μαζί με τον αδερφό μου), αλλά ταλαντούχος και με εξαιρετική τεχνική. Οι αγκαλιές, τα γέλια και τα πειράγματα έδιναν και έπαιρναν μιας και είχαμε καιρό να ειδωθούμε με τα παιδιά. Δεν πέρασαν πέντε λεπτά και αφού κάποιοι αστυνομικοί μας πρότειναν να μπούμε μέσα στο κλειστό, εκεί μας περίμενε μια δεύτερη έκπληξη. Ο προπονητής της ομάδας μας ο κύριος Βαγγέλης μας περίμενε στο κέντρο του γηπέδου ντυμένος με την χαρακτηριστική φόρμα του και κρατώντας μια σφυρίχτρα στο χέρι του... Αμέσως όλα τα παιδιά τρέξαμε  να χαιρετήσουμε τον προπονητή μας. Για μένα βέβαια ο κύριος Βαγγέλης ήταν κάτι παραπάνω από κόουτς. Ήταν δάσκαλος, παιδαγωγός, φίλος, πρότυπο. Ξαφνικά  ένας δυνατός θόρυβος σταμάτησε τις φωνές μας. Ο θόρυβος έμοιαζε με έλικα ελικοπτέρου. Σε λιγότερο από μισό λεπτό η πόρτα του γηπέδου άνοιξε. Τρείς μαυροντυμένοι  άντρες έκαναν την εμφάνιση τους.

Όλοι μας καταλάβαμε ότι οι άντρες αυτοί ήταν των μυστικών υπηρεσιών των ΗΠΑ. Αφού πλησίασαν αρκετά ο γηραιότερος από αυτούς ξεκίνησε να μας μιλάει στα αγγλικά. «Ξέρω ότι όλα αυτά σας φαίνονται απίστευτα. Κατανοώ την σύγχυση σας, όμως δεν μας απομένει πολύς χρόνος και πρέπει να προετοιμαστούμε για τον «Αγώνα της Ανθρωπότητας» όσο το δυνατόν πιο γρήγορα.» Μόλις τελείωσε σαν αρχηγός της ομάδας πήρα τον λόγο και έκανα κάποιες ερωτήσεις για θέματα που απασχολούσα εμένα και τους συμπαίκτες μου. Σε όλες, οι απαντήσεις που πήρα ήταν πειστικές. Το ίδιο ίσχυσε και για τους συμπαίκτες μου και τον προπονητή μου. Όλα αυτά τα χρόνια που παίζαμε handball παρακολουθούμασταν  από τις μυστικές υπηρεσίες. Μπορεί να ήμασταν αγύμναστοι, μιας και είχαμε χρόνια να ασχοληθούμε με το άθλημα,  μπορεί να υπήρχαν ακόμη και εν ενεργεία αθλητές με μεγαλύτερο ταλέντο από εμάς,  αλλά όπως μας ενημέρωσαν οι τρείς άντρες, εμείς είχαμε κάτι που δεν είχε καμία άλλη ομάδα handball που εμφανίστηκε στον πλανήτη. Χημεία και αυταπάρνηση. Αυτά τα δύο συστατικά σε συνδυασμό με το ταλέντο αλλά και την προπονητική ικανότητα του κύριου Βαγγέλη που ήταν μετρ στην τακτική και την ψυχολογία, θα παρέκαμπταν όλες τις δυσκολίες που θα παρουσιαζόντουσαν.
Μετά από 3 ώρες αναλυτικής συζήτησης, οι τρείς άντρες έφυγαν. Το ραντεβού μας ορίστηκε για την 31 Δεκεμβρίου. Στο μεσοδιάστημα θα προπονούμασταν στο κλειστό των Αγίων Αναργύρων και την 30 Δεκεμβρίου θα έρχονταν ειδικό αεροπλάνο που θα μας παραλάμβανε και θα μας πήγαινε στο «Κολοσσαίο»  στην Ρώμη. Ο αγώνας είχε οριστεί να γίνει εκεί με διαιτητές δύο ρομπότ υψηλής τεχνολογίας. Μετά το τέλος της συζήτησης, ήμασταν όλοι αποσβολωμένοι. Ο κύριος Βαγγέλης πήρε τον λόγο... «Παιδιά ξέρω την δυσκολία της κατάστασης. Βλέπω το αδιανόητο του πράγματος. Όμως δεν έχουμε άλλη επιλογή. Είμαστε μπροστά στην μεγαλύτερη πρόκληση της ζωής μας. Η ανθρωπότητα κρέμεται στην κυριολεξία από τα χέρια μας. Σας πιστεύω. Όπως σας πίστευα και τότε... Θα δώσουμε τον καλύτερο μας εαυτό. Μπορούμε να τα καταφέρουμε!!!» Η αρχική αμηχανία μετατράπηκε σε ξέφρενα χειροκροτήματα.

Η πρώτη προπόνηση ορίστηκε για την επόμενη μέρα, Διπλή μάλιστα γιατί το χαμένο έδαφος έπρεπε να καλυφθεί. Οι πρώτες μέρες των προπονήσεων είχαν να κάνουν κυρίως με την φυσική μας κατάσταση. Όλο αυτό το διάστημα  τις ώρες των προπονήσεων μας παρακολουθούσε ένας μαυροντυμένος άντρας από τις μυστικές υπηρεσίες. Η κούραση ήταν υπερβολική ενώ οι περισσότεροι από εμάς κάποιες στιγμές δεν αντέχαμε και αρκετές φορές συνεχίζαμε ύστερα από λίγη ώρα ξεκούρασης. Η διατροφή μας ήταν εξαιρετική και οι  μόνοι άνθρωποι που επιτρεπόταν να μας επισκεφθούν ήταν τα συγγενικά μας πρόσωπα. Στο τέλος των προπονήσεων αποσυρόμασταν σε ειδικά καταλύματα  που είχαν φτιαχτεί από τον στρατό. Εκεί τα γέλια το βράδυ έδιναν και έπαιρναν. Ένα από αυτά τα βράδια στις 28 Δεκεμβρίου ο αδερφός μου ο Θοδωρής ήρθε στο δωμάτιο μου, μαζί με τον κολλητό μου τον Μιχάλη. 

Η συζήτηση που κάναμε εκείνη την στιγμή είχε να κάνει με όλα όσα είχαμε περάσει μαζί, με τις ανησυχίες, τους φόβους μας και ότι μας απασχολούσε...25 χρόνια φιλίας ήταν αυτά... Οι στιγμές ήταν έντονα φορτισμένες και δεν μπόρεσα να κοιμηθώ καθόλου σκεφτόμενος ότι είπαμε.
Την επομένη οι προπονήσεις δυσκόλεψαν περισσότερο. Ο κύριος Βαγγέλης δούλεψε όλο αυτό το διάστημα πολύ στην τακτική και σε ασκήσεις πίεσης, κινήσεων σε μικρούς χώρους και ενδυνάμωσης του σώματος μας. Οι μέρες περνούσαν και μιας και το κλίμα θύμιζε πολύ τα χρόνια που παίζαμε handball  σε νεαρή ηλικία, είχαμε σταματήσει  να σκεφτόμαστε τι θα επακολουθούσε. Στη τελευταία προπόνηση ο κύριος Βαγγέλης με τράβηξε σε μια γωνία και μου εμπιστεύτηκε την αγωνία και τις σκέψεις του. «Μάκη, έχω πολύ μεγάλη εμπιστοσύνη σε σας. Αλλά δεν ξέρω τι πρόκειται να αντιμετωπίσουμε. Και όλα αυτά μου φαίνονται σαν ένα κακό όνειρο εκτός από το κομμάτι ότι ξανασμίξαμε...» Άπλωσα το χέρι μου και κράτησα τον ώμο του προπονητή μου λέγοντας του: «Μην ανησυχείτε κύριε Βαγγέλη. Θα παλέψουμε όλοι μαζί.»

30 Δεκεμβρίου 2011. Η ώρα για την μεταφορά μας στην Ιταλία έφτασε. Πριν φύγουμε μείναμε όλοι έκπληκτοι όταν ο Πρωθυπουργός και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας μας επισκέφθηκαν στα καταλύματα μας και μας ευχήθηκαν καλή επιτυχία, τονίζοντας πως όλοι οι Έλληνες αλλά και οι υπόλοιποι άνθρωποι είναι δίπλα μας.  Στις 8 το απόγευμα ένα ειδικό τσάρτερ προσγειώθηκε  500 μέτρα περίπου μακριά από τα καταλύματα μας. Βγαίνοντας από αυτά συναντήσαμε κάτι απίστευτο. Χιλιάδες κόσμος, ελικόπτερα, τηλεοπτικά κανάλια, οι συγγενείς μας ήταν εκεί για να μας αποχαιρετήσουν. Αφού η Αστυνομία άφησε τους συγγενείς μας να περάσουνε, τους χαιρετήσαμε και επιβιβαστήκαμε στο τσάρτερ με προορισμό την Ιταλία. Μέσα σε αυτό παραμείναμε αμίλητοι όλοι... Έπειτα από μισή ώρα, φτάσαμε στον προορισμό μας. Κατεβαίνοντας από το τσάρτερ, το τεράστιο «Κολοσσαίο»  ήταν κατακλυσμένο από χιλιάδες κόσμο. Αφού φυγαδευτήκαμε μπήκαμε στην θρυλική αρένα που είχε διαμορφωθεί κατάλληλα με ένα σκέπαστρο που είχε μπει από πάνω. Εκείνο το βράδυ κύλησε ήρεμα και όλοι είχαμε ένα ήρεμο ύπνο.
31 Δεκεμβρίου.. Η ώρα ήταν 7 το πρωί και ένας εκκωφαντικός θόρυβος με  έκανε να πεταχτώ από το κρεβάτι μου να δω τι συμβαίνει.  Βγαίνοντας στο διάδρομο είδα τα υπόλοιπα παιδιά να έχουν μείνει με ανοιχτό το στόμα. «Τρέχα, τρέχα» μου έλεγε με σχεδόν παραμορφωμένο το πρόσωπο του ο Λεωνίδας Τ.  Φτάνοντας στο παράθυρο είδα το πιο απίστευτο πράγμα που είχα δει στη ζωή μου.  Η μέρα είχε γίνει νύχτα. Ένας μαύρο σύννεφο έκανε την εμφάνιση του και μέσα από αυτό ξαφνικά πετάχτηκε ένα αγνώστου ταυτότητας ιπτάμενο αντικείμενο. Η σκόνη που σήκωσε σε ακτίνα τουλάχιστον 1 χιλιομέτρου ήταν τεράστια και ο στρατός αλλά και όλοι οι υπεύθυνοι ασφαλείας προσπαθούσαν να καλυφθούν.... Αφού το ιπτάμενο αντικείμενο προσγειώθηκε, μια μεγάλη σκάλα απλώθηκε από την πόρτα που άνοιξε...

Από εκεί άρχισαν να κατεβαίνουν κάτι παράξενα πλάσματα με ύψος τουλάχιστον 2 μέτρα, ενώ τελευταίο κατέβηκε ένα πλάσμα που  ήταν πιο ψηλό από τα άλλα και με λευκή απόχρωση στο δέρμα του. Προχωρώντας με βήματα αργά αλλά σταθερά, πέρασαν μέσα από το πλήθος και κατευθυνθήκαν προς τα ειδικά καταλύματα που είχανε φτιάξει για αυτούς. Αμέσως ο κύριος Βαγγέλης μας φώναξε κοντά του. Έλειπε εδώ και ώρα γιατί ενημερωνότανε από την CIA για τα διαδικαστικά. «Σε δύο ώρες δίνουμε τον υπέρ πάντων αγώνα. Το παιχνίδι θα γίνει με κανονικές μπάλες του handball και τους κανονισμούς όπως εμείς τους ξέρουμε. Οι προθέσεις των εξωγήινων είναι να γίνει ένα καθαρό ματς. Σας πιστεύω απόλυτα. Πάμε....!!!»
Κοιταχτήκαμε σα να ξέραμε αυτή είναι η στιγμή μας... Το δίωρο που απέμενε πέρασε πολύ γρήγορα και είχε φτάσει η στιγμή να αντιμετωπίζαμε τον μεγαλύτερο εφιάλτη μας... Αφού φτάσαμε στη φυσούνα που οδηγούσε στο γήπεδο, ο αρχηγός της ομάδας των εξωγήινων ήρθε δίπλα μου. Εγώ προσπαθούσα να είμαι ήρεμος. Ένα μόνιτορ που ήταν τοποθετημένο στην κοιλιά του πλάσματος ευχότανε στα αγγλικά να γίνει ένα καλό παιχνίδι. Έτεινα το χέρι μου. Η χειραψία με τον  αρχηγό των εξωγήινων ήταν μια καλή αρχή και ένας λόγος να αρχίσω να πιστεύω ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε αυτό το δύσκολο βράδυ...
Μπαίνοντας στον αγωνιστικό χώρο, παρακολουθούσαμε όλοι τον κόσμο γύρω από το γήπεδο που ξεπερνούσε τις 300 χιλιάδες (όπως έδειχνε και το ηλεκτρονικό ταμπλό του γηπέδου), να επευφημεί, ενώ παρατηρήσαμε πως πολλοί από αυτούς (καθόντουσαν σε μια απομακρυσμένη πλευρά) ήταν εξωγήινοι.  Ο κύριος Βαγγέλης μας μάζεψε και άρχισε να δίνει τις τελευταίες οδηγίες. Με την άκρη του ματιού μου, παρατήρησα τον προπονητή των εξωγήινων με το άσπρη απόχρωση στο δέρμα, να κάνει το ίδιο με τους παίχτες του, μιλώντας όμως μια, ξένη για μας, γλώσσα που περισσότερο έμοιαζε με μούγκρισμα... Ο αγώνας ξεκίνησε. Ο ιδρώτας κυλούσε στο μέτωπο μου και η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά. Το στρίψιμο του κέρματος δεν άλλαξε πολλά μια παραμείναμε στο γήπεδο όπως είχαμε παραταχτεί. Η πρώτη επίθεση ήταν για τους εξωγήινους. Οι πάσες που έφευγαν από τα χέρια τους ήταν με απίστευτη ακρίβεια και ταχύτητα. Το πρώτο γκολ ήρθε χωρίς  καν να το καταλάβουμε. Το ίδιο και ο τερματοφύλακας μας ο Χάρης Σ. Ο διαιτητής ρομπότ με την πράσινη σημαία έδειξε σέντρα.

Αμέσως γρήγορα-γρήγορα πήρα την μπάλα, πάτησα την γραμμή του κέντρου και άλλαξα την πάσα με τον αδερφό μου τον Θοδωρή. Αυτός δίπλα του στον Νίκο Π. που έπαιζε δεξί εξτρέμ. Αυτός έπειτα από πιεστική άμυνα του αριθμού 7 των εξωγήινων, έχασε την μπάλα και η αντεπίθεση τους τελείωσε με ένα ακόμη γκολ. Τα πράγματα δυσκόλευαν. Ο κύριος Βαγγέλης από τον πάγκο ζητούσε ηρεμία. Αφού αλλάξαμε τρείς φορές την μπάλα εγώ, ο Γιώργος Η. και ο αδερφός μου ο Θοδωρής, η μπάλα κατέληξε στον Μιχάλη που με μια εξαιρετική κάθετη κίνηση, προσποιήθηκε στο νούμερο 2 των αντιπάλων και πέτυχε το πρώτο μας γκολ.!!! Το γεγονός αυτό μας έδωσε... φτερά στα πόδια και πιστέψαμε ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε. Το παιχνίδι κυλούσε. Το σκορ ήταν 7-6 υπέρ των εξωγήινων. Ο κόσμος μας χειροκροτούσε, μας παρότρυνε και ζούσαμε ένα όνειρο. Το ημίχρονο τελείωσε με μια καταπληκτική απόκρουση πάνω στην γραμμή σε ένα εκπληκτικό σουτ των αρχηγού των εξωγήινων. Το σκορ ήταν 9-9. Το δεύτερο ημίχρονο ξεκίνησε με έναν τραυματισμό για εμάς. Ο Λεωνίδας Τ. Τραυματίστηκε στον αστράγαλο και στη θέση του μπήκε ο αδερφός του ο Γιώργος Το πρώτο γκολ ρου δευτέρου ημιχρόνου σημειώθηκε από μένα, έπειτα από μια προσποίηση στον πίβοτ των εξωγήινων και φαλτσαριστό [πλασέ έξω από την μικρή περιοχή του τερματοφύλακα τους που μέχρι τότε με είχε νίκησε σε δύο παρόμοια τετ α τετ. Από τον πάγκο ο κύριος Βαγγέλης, έδειχνε πιο ήρεμος μιας και η δουλειά που είχαμε κάνει όλες τις προηγούμενες μέρες έβγαινε στο γήπεδο... Οι εξωγήινοι έδειχναν ακούραστοι όμως. Υπερτερούσαν στις μονομαχίες που είχαν να κάνουν με την δύναμη αλλά έλειπε από το παιχνίδι τους κάτι που δεν μαθαίνεται. Η φαντασία. Εμείς έχοντας σε εξαιρετική βραδιά τον αδερφό μου τον Θοδωρή και τον Γιώργο Η., με το εξαιρετικά δυνατό σουτ ήμασταν μέσα στο παιχνίδι και αρκετές φορές προηγούμασταν.

Το χρονόμετρο έδειχνε 28 λεπτά παιχνιδιού στο δεύτερο ημίχρονο. Το σκορ ήταν 19-19. Ισοπαλία. Δύο λεπτά απέμεναν για να δούμε αν θα υπήρχαν άνθρωποι έπειτα από το τελευταίο σφύριγμα της λήξης... Και ξαφνικά όλοι σταμάτησαν να τρέχουν, ενώ από τα μεγάφωνα του σταδίου ακουγόντουσαν τα παρακάτω λόγια... «This is the End my only friend, the End...» Κοιτάζοντας τον κόσμο γύρω μου, ανοιγόκλεισα τα μάτια μου, προσπαθώντας να καταλάβω τι γίνεται. Το ρημαδιασμένο το ξυπνητήρι με ξύπνησε πάνω στο καλύτερο σημείο του ονείρου. Α ρε μπαγάσα Morrison...