Ζουν ανάμεσα μας...

  Όχι, δεν πρόκειται να γράψω για την περίφημη ταινία θρίλερ του  Τζον Κάρπεντερ... Ούτε πρόκειται να αναπτύξω τον τρόπο που θα ανέβουν από τα Τάρταρα στη Γη οι Νεφελίμ (φτου, φτου, φτου μακριά από μας...). Άλλωστε η κάθε είδους ανώτερη δύναμη  όσο και αν το λαχταράμε δεν πρόκειται να ασχοληθεί με την αφεντιά μας...
  Ό λόγος είναι, για ένα διόλου ευκαταφρόνητο ποσοστό νεανικού πληθυσμού, που είτε την... πάτησε από τα πολλά ηλεκτρονικά παιχνίδια (για διάβασμα δεν γίνεται λόγος), είτε μεγάλωσε με λάθος πρότυπα (Μπομπ Σφουγγαράκης-Ποκεμον κλπ) και πλέον την έχει δει... αλλιώς.
  Η σκέψη τριγυρνούσε πολύ καιρό στο μυαλό μου, μέχρι που έγινε βεβαιότητα, όταν γυρνούσα μια μέρα από την δουλειά, ακούγοντας συγχρόνως την συζήτηση δύο παιδιών (ήταν δεν ήταν 18) που καθόντουσαν δίπλα μου στον ηλεκτρικό. «Ρε συ δεν είμαι καλά, θα πάω να βουτήξω. Δεν την παλεύω μια... Φαντάσου ότι σήμερα πήγα σε 4 κηδείες και ακόμα να νιώσω καλύτερα...» είπε ο ένας νεαρός στον άλλο. Ανασυγκρότησα την σκέψη μου και μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου κατάλαβα από την αμφίεση, το κούρεμα, τον τρόπο ομιλίας των παιδιών ότι είχα να κάνω με τους λεγόμενους emo...Παντελόνια ξεβαμμένα, μαλλιά με αφέλειες που κάλυπταν τα μάτια τους και ένα στυλ «αν με φυσήξεις, έπεσα...».
  «Έλα ρε χαλάρωσε, πάμε σπίτι μου να βάλουμε να δούμε και άλλες κηδείες στη τηλεόραση να κλάψουμε με την ησυχία μας. Έχω και χαρτομάντιλα...» Αμέσως ακούγοντας την παραίνεση του δεύτερου νεαρού σκέφτηκα πως δύο τινά συμβαίνουν. Η πρέπει και τα δύο να ήταν βλαμμένα ή το σάντουιτς με κοτόπουλο που είχα φάει το προηγούμενο βράδυ ήταν χαλασμένο. Και επειδή προσέχω τι τρώω (λέμε τώρα...) μάλλον το πρώτο έχει περισσότερες πιθανότητες.

  Στην επόμενη στάση οι δύο emotional νεαροί κατέβηκαν και για κακή μου τύχη ανέβηκαν άλλοι δύο που ήταν διαφορετικοί. Μμμμ κάγκουρες!!! Το βρήκα! Μεγάλη ποσότητα ζελέ στα μαλλιά, μπλουζάκι κοντομάνικο μέσα στο καταχείμωνο, με την κοιλιά τους να προεξέχει  με τέτοιο τρόπο ώστε να μου θυμίζουν το ανθρωπάκι-λάστιχο της Pirelli. Παντελόνι με κοντό καβάλο και παπούτσι τόσο βρώμικα όσο ο Κηφισός. «Άσε ρε δικέ μου μιλάμε, ότι κανόνισα super τραπέζι στην Βίσση απόψε το βράδυ. Πρώτο τραπέζι πίστα θα είμαστε...» Ξαφνικά το κινητό το δεύτερου χτυπάει στον ρυθμό του «Shake it” του Σάκη Ρουβά. Το σηκώνει και λέει «Έλα μωράκι μου τι κάνεις, ναι ομορφούλα μου., ότι θες, θα περάσω να σε πάρω με το αυτοκίνητο («έχει και αυτοκίνητο ο τσίχλας?» σκέφτηκα) κατά τις 8. Η ομιλία του ήταν  τόσο δυνατή που κάποια γριούλα που καθότανε δίπλα αναγκάστηκε να σηκωθεί από την θέση της και να πάει να κάτσει αλλού. Περάσαμε τρεις σταθμούς και ο νεαρός συνέχιζε να μιλάει με το «μωράκι» του. Δεν πέρασαν παρά μερικά λεπτά ακόμα και ο Θεός αποφάσισε αν μας λυπηθεί. Οι κάγκουρες κατέβηκαν  δύο σταθμούς πριν κατέβω εγώ. «Ουφ επιτέλους θα ηρεμήσω’» σκέφτηκα.
 

  Αμ δε. Την ώρα που κατέβαιναν οι κάγκουρες ανέβηκε ένα τσούρμο από νεαρά παιδιά και γέμισε το βαγόνι μαυρίλα. «Τι είν’ τούτο πάλι?» αναφώνησα αυτή την φορά εξωτερικεύοντας την σκέψη μου. Η όψη τους με έκανε να καταλάβω. Γκόθικ. Παιδιά που έχουν σαν πρότυπα goth καταστάσεις. Μαλλιά μαύρα η μωβ (ανάλογα τα κέφια), σκουλαρίκια στα μάτια, στα χείλη στα αυτιά, όπου μπορείτε αν φανταστείτε, παντελόνια κομμένα, μάτια βαμμένα με μάσκαρα (ήμαρτον...) και από ομιλία τίποτα.   Περισσότερο σαν άναρθρες κραυγές ήταν αυτό που βγάζανε, πιθανόν λόγω των τραγουδιών που ακούγανε από τα ακουστικά το κινητού τους. «Δρακουλιάριδες» σκέφτηκα...
  Έπειτα από δύο στάσεις έφτασε η στιγμή να κατέβω. Φτάνοντας σπίτι μου, άνοιξα τη τηλεόραση που έπαιζε μια εκπομπή με θέμα τα ήθη της εποχή μας, τις νέες τάσεις  και τον τρόπο που οι νέοι αντιμετωπίζουν τις καταστάσεις. Αμέσως το μυαλό μου γύρισε στα παιδιά του ηλεκτρικού...