Το φτωχό μου το μυαλό...

 Από την χαρά στην απογοήτευση, στο μπέρδεμα, στα ανείπωτα, στα μυστικά, στα ορατά και στα αόρατα... Η έτσι πρέπει να λειτουργούν τα μυαλά ή το δικό μου είναι ντιπ για ντιπ... Αφού μερικές φορές αναρωτιέμαι πως με... αντέχω!!! Σε πολλά πράγματα είμαι το λιγότερο... παράξενος. Πολλοί είναι έτσι θα μου πείτε. Όσοι και νά ’ναι ρε παιδιά δεν αντέχεται αυτό το πράγμα. Είναι αδιανόητο.
 Εκεί που πάει να σε πλησιάσει κάποιος άνθρωπος λες μια μπούρδα, το παίζεις άνετος και μετά όταν τον χάνεις κλαίγεσαι... Μαζοχισμός στο φουλ δηλαδή. Μαλώνεις, τσαντίζεσαι, γίνεσαι μυστικοπαθής, μάγκας, αλανιάρης (sic) και μετά λες «έλα μωρέ και τι έγινε?» αλλά το φυλλοκάρδι σου το ξέρει...
Αμ το άλλο... Η δικαιολογία του «είμαι σωστός αφού παίρνω δύσκολες αποφάσεις» από που προκύπτει? Από τις αποφάσεις που είναι πάντα στα μέτρα σου ή από το ότι εν τέλει είσαι ο λιγότερο επηρεασμένος από αυτές? Τίποτα ρε παιδί μου εκεί ξεροκεφαλιά. Βρε χρυσό μου, βρε καλό μου άκου και μια δεύτερη άποψη... Αλλά που? Σου έχει μείνει μυαλό όταν με την πρώτη αντίθετη άποψη φορτώνεις? Όταν ακούσεις πως ίσως έχεις κάνει λάθος εκτίμηση για κάτι (πωωω εκεί και αν γίνεται χαμός) και νομίζεις πως σου λένε κάτι για κακό? Μη νομίζετε και γω έτσι σκέφτομαι αρκετές (όποιος πει ...πολλές είναι προκατειλημμένος) φορές και τελικά, τουλάχιστον στα αισθηματικά μου μένω πάντα με το... πουλί να κελαηδάει στην αυλή μου και γω να κάθομαι να το κοιτάζω...(Νομίζατε ότι θα πω με το πουλί στο χέρι ε??? Χαχα σας την έφερα...). Και οκ τα αισθηματικά είμαι-είμαστε άντρακλες και τα ξεπερνάμε αυτά έπειτα από δέκα συνεχόμενα βράδια με ουίσκι και μπύρα. Στην εργασία όμως? 

Στις άλλες διαπροσωπικές (φιλικές, επαγγελματικές) σχέσεις? Εκεί η απόλυση είναι φαινόμενο συνηθισμένο εκτός αν είσαι μεγάλος μπαγλαμάς και βρεις κανένα αφεντικό στο δικό σου στυλ. Κάτι πρέπει να γίνει. Και επειδή σε γέρικο (τρόπον τινά) άλογο δύσκολα μαθαίνει καινούργια περπατησιά, νομίζω πως την βρήκα την λύση. Όχι, το αυτομαστίγωμα  το ξεχνάμε γιατί θα μας δημιουργήσει τραύματα, συν του ότι μπορεί και να μας αρέσει!!!  Επίσης αποκλείονται οποιεσδήποτε άλλες μορφές τυραννίας γιατί για αυτό έχουμε τις γυναίκες της ζωής μας που το φροντίζουν (μάνα, αδερφή, κοπέλα, σύζυγο). Σας κούρασα ε? Ο-Μ-Ο-Ι-Ο-Π-Α-Θ-Η-Τ-Ι-Κ-Η. Ναι όπως το διαβάσατε. Ομοιοπαθητική. Τι εννοώ? Πρέπει να ψάξουμε να βρούμε έναν άνθρωπο που να μοιάζει σε μας. Έτσι θα μπορέσουμε να κατανοήσουμε πόσο απάλευτοι είμαστε. Πόσο εκνευριστικοί γινόμαστε.. Μόνο έτσι.  Άλλωστε εξ οικείων προέρχονται τα βέλη... Η θα εκραγούμε ή θα βάλουμε μυαλό και θα μαζευτούμε τουλάχιστον.
Βέβαια τώρα που το ξανασκέφτομαι οι πιθανότητες να γίνει αυτό είναι λιγότερες και από το να νικήσει ο Παναθηναϊκός με γκολ του Μελίσση την Μπαρτσελόνα σε τελικό Τσάμπιονς Λιγκ... Οπότε από ότι έχω γράψει κρατήστε τον λόγο και την γραφή. Η παραδοχή μετριάζει την κυνικότητα και την ξεδιαντροπιά μου.  Ειρήσθω εν παρόδω πάντως βλέπετε ότι προσπαθώ-ούμε να αλλάξουμε. Μην είμαστε και πλεονέκτες...