Ένα... παλιό Κυριακάτικο πρωινό

  Σήμερα ξύπνησα κατά τις 9. Οι αριθμοί παίζουν για μένα σημαντικό ρόλο, όχι τόσο παραγωγικό, όπως συμβαίνει στους επαγγελματίες αλλά συμβολικό. Το 9 για μένα βγάζει κάτι καλό... Δεν έχω πολυσκεφτεί τον λόγο αλλά δεν θέλησα να το ψάξω κιόλας.
  Έτσι λοιπόν από εχτές το βράδυ, το ξυπνητήρι του κινητού μου πήγε στο 9. Ξέχασα να σας πω ότι αν και περίεργο να βάζεις ξυπνητήρι για μια μέρα όπως η Κυριακή, για μένα εκτός από συνηθισμένο είναι και μαγικό... Ναι, ναι. Όταν ξυπνάς με Freddie Mercury το πρωί, τότε το ξύπνημα σου είναι μαγικό. Ειδικότερα δε, αν έχεις διαλέξει το «killer queen» για αφύπνιση.
 Για να μην σας τα πολυλογώ με το που ξύπνησα, ένιωσα πως το σημερινό πρωινό έχει κάτι από τις παλιές κλασσικές Κυριακές. Βάζοντας την φόρμα μου και πλησιάζοντας προς το παράθυρο τα τιτιβίσματα των πουλιών και το άπλετο φως που πλημμύριζε το δωμάτιο, έκανε ακόμα εντονότερο  το αίσθημα, ότι αυτή η Κυριακή πρόκειται να είναι πολύ ωραία. Τράβηξα την κουρτίνα και, ω Θεέ μου, έξω ήταν μια υπέροχη μέρα!
 Αμέσως τηλεφώνησα στον κολλητό μου για να κανονίσω τις τελευταίες λεπτομέρειες για τον, ήδη κανονισμένο, Κυριακάτικο πρωινό καφέ μετά τέκνων, φίλων, γνωστών και αγνώστων. Ο καφές κανονίστηκε το ραντεβού κλείστηκε για τις 12 και εγώ μπήκα στο μπάνιο για ένα πρωινό ντους, σιγοτραγουδώντας ένα υπέροχο κλασσικό γαλλικό τραγούδι που άκουσα το Σάββατο το απόγευμα από το ακορντεόν, ενός πλανόδιου οργανοπαίχτη, στις σκάλες του ηλεκτρικού σιδηρόδρομου. ΄
  Βγαίνοντας από το μπάνιο η διάθεση μου συνέχιζε και ήταν υπέροχη και σε αυτό συνέβαλλε, εκτός των προαναφερθέντων, και η μυρωδιά του φαγητού που ετοίμαζε η μητέρα μου. Ντύθηκα, παρφουμαρίστηκα , έφτιαξα τα μαλλιά με ολίγον ζελέ, έριξα μια ματιά στις πρωινές αθλητικές εφημερίδες στο ιντερνέτ και έπειτα από λίγο ήρθε ο αδερφός μου με την σύζυγο και το ανιψάκι μου (ναι είμαι θείος πανάθεμα με...) και φύγαμε για την καφεδούμπα!
  Φτάνοντας στην καφετέρια, (η οποία παρεμπιπτόντως περιβάλλεται από ένα υπέροχο πάρκο), το σκηνικό μου θύμισε τις παλιές καλές Κυριακές, όπου οι οικογένειες πλημμύριζαν τα πάρκα και τις εξοχές... Τα παιδάκια με τα ποδήλατα πήγαιναν πέρα δώθε, έτρεχαν κλωτσώντας τις μπάλες, γεμάτα χαρά και εκκωφαντικά γέλια...
  Μετά από λίγα λεπτά, έφτασε και η παρέα. Με άλλο ένα μπέμπη ανά χείρας. Δυο μπέμπηδες λοιπόν σε αυτό το Κυριακάτικο σκηνικό και καλοί φίλοι. Κάτσαμε, παραγγείλαμε και αρχίσαμε να συζητάμε περί ανέμων και υδάτων, για τα οικονομικά μας προβλήματα, για αστεία σκηνικά της καθημερινότητας μας...

  Λέγαμε, λέγαμε και γελούσαμε και μέσα σε όλη αυτό το αίσθημα της ξενοιασιάς, εγώ, σαν κλασσικός ψείρας σε τέτοιες περιπτώσεις, σκεφτόμουνα ο αναθεματισμένος, την καθημερινότητα, τις δύσκολες στιγμές που περνάμε ως άνθρωποι...
  Αλλά ξαφνικά σήκωσα το κεφάλι, είδα όλο αυτόν τον κόσμο γύρω μου, να γελά, να περνάει χαλαρά και σκέφτηκα «και όμως υπάρχει ακόμα ελπίδα...». Μακάρι, μακάρι να έχουμε και άλλες τέτοιες Κυριακές. Ηλιόλουστες και όμορφες.  Γεμάτες, γέλια, χαρές, γεμάτες αγάπη. Να αγαλλιάσει επιτέλους η  κατατρεγμένη ψυχή μας...