Διλλήματα και Ερινύες

 «Τα διλλήματα  είναι για τους ευαίσθητους», μου είχε πει κάποτε ένας καθηγητής μου στην σχολή. Να σας πω την αλήθεια δε ξέρω αν μου το είπε επειδή με θεωρούσε ευαίσθητο ή για να μου τονίσει την σημασία άλλων πραγμάτων. Με τα χρόνια όμως κατάλαβα την αξία των λεγόμενων του.
  Θα έχει συμβεί σε όλους μας κάποια στιγμή. Μακάρι να μην ξέραμε κάποια πράγματα που ξέρουμε. Αναθεματίζουμε την ώρα και τη στιγμή που ακούσαμε κάτι που... δεν έπρεπε. Αυτό, οι περισσότεροι από εμάς το κάνουμε όχι επειδή έτσι μας κάπνισε, αλλά λόγω της θέσης μας, λόγω του χαρακτήρα μας, λόγω των εκάστοτε συνθηκών. Όταν ξέρεις κάτι που μπορεί να αλλάξει τις ισορροπίες, που μπορεί να είναι άσχημο για  κάποιον, διστάζεις να το εξωτερικεύσεις. Τυραννιέσαι σα να έχεις εσύ την ευθύνη, άσχετα αν δε την έχεις...
  Εκεί είναι που μπαίνουν οι Ερινύες. Σε κυνηγάνε, δε σε αφήνουν να κοιμηθείς, να  ξεκουραστείς ψυχολογικά και σωματικά και στριφογυρίζουν πάνω από το κεφάλι σου σαν κουνούπια έτοιμα να σου ρουφήξουν το αίμα... Τα βάζεις με τον εαυτό σου και εύχεσαι να είχες τη δύναμη να ήσουν αλλιώς. Όχι κάποιος άλλος. Αλλά αλλιώς.
  Υπάρχουν και οι... άλλοι  που δεν είναι έτσι. Αυτοί που σε βάζουνε σε αυτή την θέση και που δε λογαριάζουν, ο καθένας ξεχωριστά για δικό του όφελος,  τον ανθρώπινο παράγοντα. Άνθρωποι (;) που οι λέξεις ανθρωπιά, ευκαιρία, συναίσθημα, αλήθεια, είναι γι’ αυτούς  έννοιες άγνωστες, «ασύμφορες».
  Τρελαίνομαι όταν γίνομαι «έτσι» γι’αυτούς. Όταν οι Ερινύες έρχονται στο δικό μου μυαλό και όχι στο δικό τους. Όταν αυτοί απλά αποφασίζουν και οι άλλοι (εμείς) δέχοντε τις συνέπειες. Σε μια κοινωνία λογική, αληθινή με ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα δεν θα είχαν θέση...
  Είναι δύσκολο για μένα ακόμη και σήμερα, έπειτα από δεκάδες τέτοιες περιπτώσεις, να μπορώ να λειτουργώ όταν υπάρχουν διλλήματα που αφορούν τις ζωές άλλων ανθρώπων. Δεν το διάλεξα  να γνωρίζω αλλά με τυραννάνε. Εγώ έχω μάθει στην αλήθεια...