Ανοιχτά πανιά με κόντρα αέρα...

  Υπάρχουν κάποιες φορές που όσο και να προσπαθείς δεν είναι αρκετό. Λίγο η ατυχία, λίγο η ατολμία, λίγο οι βιαστικές κινήσεις και αμέσως η κατάσταση γίνεται ανυποφορή.
  Δεν είναι κάτι άγνωστο το ανυπόφορο. Αλλά είναι ανυπόφορο ρε παιδί μου...
 Πείτε μου πόσοι από σας δεν κάνετε υπομονή, δεν προσπαθείτε να αλλάξετε τα πράγματα την στιγμή που η απέναντι πλευρά "σφυρίζει" αδιάφορα? Πόσες φορές νιώθετε ξένο σώμα σε μια κατάσταση που τα πάντα σας φαίνονται δραματικά και  μη αναστρέψιμα?
 Στα ταξίδια των ναυτικών τα ανοιχτά πανιά με κόντρα αέρα είναι μια συνηθισμένη κατάσταση στην θάλασσα, μιας και οι φουρτούνες της, μεγάλες. Έτσι και στη ζωή. Τα ανοιχτά πανια ενάντια στον αέρα είναι η προσπάθεια που κάνουμε ορισμένες φορές αλλά δεν αρκεί.
 Τα πισωγυρίσματα, που αν και βλέπουμε το ομιχλώδες τοπιο τους, λίγο το συναίσθημα λίγο το...αίσθημα, τα κάνουμε με την.. σέσουλα.

  Ανοίγουμε την καρδιά μας, δίνουμε, εξωτερικεύουμε το μέσα μας και ξαφνικά απογοητευόμαστε γιατί "ο άλλος δεν είναι σαν και μας"... Μα πως να γίνει κάτι τέτοιο?
  Η μοναδικότητα των ανθρώπων είναι κάτι που πάντα με γοήτευε. Γι'αυτό και απαράβατος κανόνας στις σχέσεις που δημιουργώ με τους συναθρώπους μου, είναι η διαδικασία που μπαίνω και με βοηθάει να μην τσουβαλιάζω όσους σχετίζομαι.
 Δίνω την ευκαιρία στον απέναντι μου να με κάνει να δω την διαφορετικότητα του, ένα στοιχείο που θα τον κάνει να διαφέρει από την μάζα...
 Όταν αυτό τελικά το καταλαβαίνω αυτό δεν σημαίνει πως προχωράω με γοργά βήματα. Στις δύσκολες στιγμές και στην λύπη μου, στις όμορφες και στην χαρά μου, θα δω με τι άνθρωπο έχω να κάνω. Παρόλ'αυτά δεν είναι λίγες οι στιγμές που ένιωσα και νιώθω πως έχω ανοιχτεί παραπάνω από το κανονικό... Και τότε τι???
 Πολλοί υποστηρίζουν πως για να μπορέσεις να δεις το σωστό πρέπει να έχεις ζήσει και το λάθος. Έχει μια λογική αυτό αν και το κριτήριο για το σωστό και το λάθος είναι κάτι σχετικό. Ως όντα με σκέψη και διαφορετική φύση από τα αλλά ζώα έχουμε ανεπτυγμένα εγωισμό, κάτι που αυτόματα καθιστά  την συναισθηματική μας λειτουργία, άγνωστη και περίεργη.

 Σαν ένα πλοίο που ξέρουμε γιατί βουλιάζει αλλά δεν μπορούμε να καταλάβουμε γιατί δεν προσπάθησε να αποφύγει τον βράχο που φάνηκε μπροστά του...
 Όλο αυτό νομίζω πως δεν εξηγείται εύκολα και ξεκάθαρα. Οι άνθρωποι, είμαστε παράξενα πλάσματα και η ψυχή μας έχει τα χαρακτηριστικά της αβύσσου.
 Σημεία άγνωστα, παρθένα και συγχρόνως τρομακτικά, μιας και μόνο εμείς γνωρίζουμε το μέγεθος του φόβου που δημιουργούμε στους συνανθρώπους μας με την αλλόκοτη, ορισμένες φορές. συμπεριφορά μας...