Η αμετροέπεια δεν λογαριάζει συναισθήματα...

 "Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα, μου τα ‘πες με το πρώτο σου το γάλα. Μα τότε που στη μοίρα μου μιλούσα, είχες ντυθεί τα αρχαία σου τα λούσα..."
 Απόψε επαναφέρω ένα θέμα από το παρελθόν μιας και έχω κάνει αναφορά στο συγκεκριμένο θέμα σε παλαιότερη ανάρτηση (http://makdel82.blogspot.gr/2012/10/blog-post.html- Τα όμορφα λόγια και η αδυναμία των πράξεων) μόνο που σήμερα λοιπόν θα αναλύσουμε την, με σκοπό, αδυναμία των πράξεων...
 Οι στίχοι του Νίκου Γκάτσου "ντυμένοι" από την μουσική του Σταύρου Ξαρχάκου στην αρχή του κειμένου λοιπόν, αποτυπώνουν πλήρως τον κολασμένο χορό των βαρύγδουπων λέξεων  και εκφράσεων πάνω στην, ταλαιπωρημένη και παρατημένη στην μοίρα της, καρδια που σκέφτεται μονάχα με τους χτύπους της... Είναι και αυτό ένα από τα αρνητικα χαρακτηριστκά των ανθρώπων.
 Η αμετροέπεια και η μεγαλορρημοσύνη όταν χρησιμοποιούνται με σκοπό να πλησιάσουμε ή να συναναστραφούμε ανθρώπους, γίνεται η θεμέλια λίθος ενός δρόμου που έχει ως σκοπό την επίτευξη του προσωπικού μας στόχου αναξαρτήτως κόστους.
 Μπροστά στον εγωισμό μας οι άνθρωποι λογίζονται ως εμπόδια ή ως αναγκαίο κακό αν έχουμε βάλει στο μυαλό μας να πετύχουμε αυτό που θα χορτάσει τον αδηφάγο εσωτερικό μας κόσμο.
 Ένα από τα κλασσικά παραδείγματα χρήσης αμετροεπούς λόγου που δεν έχει ίχνος αλήθειας συμβαίνει συχνά στις σχέσεις άντρα-γυναίκας.

 Και για τα δύο φύλα ο πιο εύκολος δρόμος να πλησιάσουν τον απέναντι είναι η χρήση λέξεων και εκφράσεων τόσο δυνατών και πρωτάκουστων που βάζουν αυτόν η αυτή που τις ακούει στην διαδικασία πριν τις επεξεργαστεί να τις αποδεχτεί...
 Και οκ συμφωνώ πως πλέον οι περισσότεροι είμαστε ψυλλιασμένοι και καταλαβαίνουμε όσους πουλάνε φουμαρα για μεταξωτές κορδέλες.
 Όμως πείτε μου και βάσει της προσωπικής σας εμπειρίας, πόσες φορές την πατάμε και μετά το...φυσάμε και δεν κρυώνει.  Λίγο η ανάγκη για δέσμευση η ή ανάγκη επίσης να πιστέψουμε σε όμορφα λόγια, η ομορφιά αλλά προπαντώς το συναίσθημα, μας βάζουν χωρίς να το καταλάβουμε στον δρόμο χωρίς γυρισμό.
 Αυτό που πραγματικά με λυπεί είναι πως τα λόγια πάντοτε υπερίσχυαν των πράξεων γιατί χρονικά έχουμε μάθει, ως ευκολόπιστοι άνθρωποι να τα βάζουμε μπροστά από μια πράξη που πραγματικά μας δείχνει, τις αρχικές έστω, προθέσεις του άλλου...

Και έπειτα κατηγορούμε τους άλλους, τον γείτονα και πάει λέγοντας. Έχουμε μπει ποτέ στην διαδικασία να μην πιστεύουμε πριν δούμε (και ας μας αποκαλούν άπιστους Θωμάδες...), να επεξεργαζόμαστε τις καταστάσεις, να ορίσουμε τις πράξεις σημαντικότερες του λόγου?
Σίγουρα ο αρμονικός συνδυασμός και των δύο είναι το ιδεατό. Αλλά επειδή όπως είπαμε ο εγωισμός συνήθως ορίζει τον άνθρωπο, η αλλαγή πρέπει να έρθει από τον καθένα μας ξεχωριστά. Έτσι, πιστέψτε με, θα γλιτώσουμε κόπο, χρόνο, ραγισμένες καρδιές, βρώμικες συνειδήσεις, αλλά το πιο σημαντικό... θα είμαστε περισσότερο άνθρωποι και λιγότερο απάνθρωποι...