Πέμπτη 11 Σεπτεμβρίου 2014

Ο λαβύρινθος των ανέκφραστων συναισθημάτων...

 Περπατώντας με αργό βήμα, σέρνοντας ουσιαστικά τα πόδια του στους δαιδαλώδεις διαδρόμους της ψυχής του, κουρασμένος και "άδειος" από την δύσκολη ζωή του, έψαχνε να βρει την άκρη του νήματος ως άλλος Θησέας, χωρίς όμως να υπάρχει μια Αριάδνη που θα του έδειχνε τον δρόμο προς το φως... 

  Αντιθέτως, οι γυναίκες που παράφορα ερωτεύτηκε, περισσότερο τον μπέρδευαν παρά τον βοήθούσαν, περισσότερο τον πλήγωναν παρά τον έκαναν ευτυχισμένο... "Και τώρα τι γίνεται" σκέφτηκε, μη μπορώντας να ξεδιαλύνει μέσα του, αν αυτό που ζούσε ήταν αλήθεια η ψέματα. Δεξιά και αριστερά του, υπήρχαν σε σειρά, λεπτές σιδερένιες πόρτες με ένα βαθύ γκρι χρώμα και απ΄έξω είχαν με μεγάλα γράμματα, η κάθεμιά από αυτές, μια επιγραφή. 
 
 Γυρνώντας αριστερά το βλέμμα του αυτό που διάβασε τον έκανε να βυθιστεί σε σκέψεις που τον μετέφεραν νοερά σε αλλοτινές εποχές. ΑΓΑΠΗ. Με μιας, έπιασε με δύναμη το χερούλι της πόρτας, το κατέβασε και βρέθηκε μέσα σε ένα δωμάτιο τεράστιο και επιβλητικό. 

 Η αισθηση του ανολοκλήρωτου άρχισε να τον κατακλύζει και δεκάδες εικόνες περνούσαν σαν ταινία μπροστά από τα μάτια του. 
 Πρόσωπα γνωστά και αγαπημένα, λέξεις και κουβεντες που δεν ειπώθηκαν, κρυφά δάκρυα σε κρύα και σκοτεινά δωμάτια, δεκάδες Αν και 'Ισως, αλλά κανένα ξεκάθαρο Θέλω... 
 Παλιά έλεγε σε γνωστούς και φίλους πως δεν πρόκειται να μετανιώσει για τις πράξεις του, αλλά λογάριαζε χωρίς την μοναξιά και τον αδυσώπητο χρόνο. 
 "Ήμουν σκληρός και άδικος" σκέφτηκε, καθώς συνειδητοποιούσε πως στο συγκεκρικένο δωμάτιο υπήρχαν οι κρυφές του αγάπες, αυτές που έκαναν την καρδιά του να φτερουγίζει με την σκέψη τους, αυτές που τον βοήθησαν και τον έκαναν πολλές φορές να χαμογελάσει, αυτές που του έδωσαν χώρο για να εκφραστεί, αλλά εκείνος αυτοκαταστροφικός όπως πάντα τις αγνόούσε επειδεικτικά...

 "Πρέπει να φύγω απο δω" είπε μέσα του μια φωνή και με βήμα γοργό τούτη την φορά βγήκε από το δωμάτιο της ΑΓΑΠΗΣ. Χαμένος και αλαφιασμένος έστριψε στην γωνία στο τέλος του διαδρόμου και έπεσε επάνω σε μια πόρτα που η επιγραφή της, τον έκανε να τρομάξει... ΧΑΡΑ. Την είχε βιώσει άραγε? Μα για να αναρωτιέται η απάντηση είναι γνωστή. Δεν άφησε ποτέ τον εαυτό του να χαρεί πραγματικά. Είχε πάντοτε το άγχος να είναι όπως πρέπει, αφήνοντας σε δεύτερη μοίρα την δική του ικανοποίηση. 
 Αγωνιούσε για τους γύρω του και ξέχνούσε να χαρεί ακόμα και στις χαρές. Προσπαθούσε με το ζόρι να νιώσει συναισθήματα ευτυχίας αλλά δεν τα κατάφερνε σχεδόν ποτε. Και στις λίγες φορές που ένιωσε πραγματικά χαρούμενος, το συναίσθημα του φόβου ακολουθούσε κατά πόδας, μιας και στο δικό του μυαλό η χαρά ήταν κάτι παράταιρο στη πολύπλοκη και αδηφάγα ζωή του.  

 Άρχισε να ιδρώνει και σχεδόν μηχανικά βρήκε τον δρόμο προς την έξοδο και από αυτό το δωμάτιο, αυτή την φορά τρέχοντας. Βγήκε ξανά στους ατελείωτους διαδρόμους της ψυχής του και αναζητούσε εναγωνιώς τον δρόμο προς την λύτρωση.

 Έκλαιγε με αναφιλητά, αλλά τα δάκρυα δεν τον εμπόδιζαν να διαβάζει, ετσιθελικά σχεδόν, τις επιγραφές στις αμέτρητες πόρτες αυτού του τρομακτικού λαβυρίνθου. ΣΥΜΠΟΝΟΙΑ, ΕΠΙΘΥΜΙΑ, ΕΛΠΙΔΑ, ΕΡΩΤΑΣ, ΕΝΘΟΥΣΙΑΣΜΟΣ, ΓΑΛΗΝΗ, ΗΡΕΜΙΑ...

 Αυτές οι λέξεις στροβιλίζονταν ξανά και ξανά στο μυαλό του, ώσπου ξαφνικά δεν ένιωθε τίποτα. Απόλυτο κενό... Ανοιγόκλεισε τα μάτια του και ένα κατάλευκο, σχεδόν εκτυφλωτικό φως τον έκανε ασυναίσθητα να καταλάβει πως ονειρευότανε. Εκείνη την στιγμή συνειδητοποίησε πως ο λαβύρινθος των ανέκφραστων συναισθημάτων δεν ήταν παρά μόνο μια προειδοποίηση. 
 
 Σηκώθηκε και πλησίασε το παράθυρο. Ένα τσούρμο μικρά παιδιά έπαιζαν και γελούσαν στην παιδική χαρά. Ένα ζευγάρι νέων φιλιόταν με πάθος στην μέση του δρόμου. Ένας νεαρός περνούσε στην απέναντι πλευρά του δρόμου έναν ηλικιωμένο κύριο.
  "Ναι, αυτό είναι το μυστικο. Όταν δείχνουμε στον διπλανό μας αυτό που αισθανόμαστε, η ευτυχία δεν θα αργήσει να μας χτυπήσει την πόρτα. Γιατί τελικά το ουσιαστικότερο όλων είναι ένα: Να αγαπάς και να αγαπιέσαι..."

6 σχόλια:

  1. πολύ ωραίο το κέιμενό σου Μάκη!!!! μου άρεσε ο λαβύρινθος των συναισθημάτων.. σε όποια πόρτα και να βρεθείς, όποτε και οπουδήποτε αυτά θα είναι μαζί σου, κάποια από αυτά, έστω...το μυστικό--> η καθαρότητα της ψυχής...έξω οι εγωισμοί...να αγαπάς αρκεί...καλό φθινόπωρο δεν είπαμε!!! ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα Εύηηηηηη! Το έξω οι εγωισμοί που είπες είναι καλοοοο αλλά δύσκολο!Η αγάπη πάντως είναι η απάντηση! Καλό φθινόπωρο πλάσμαααα!

      Διαγραφή
    2. δύσκολο μπορεί, ακατόρθωτο όμως όχι!!! ;)

      Διαγραφή
  2. Έτσι είναι... Να αγαπάς και να αγαπιέσαι.. να δούμε πότε θα το καταλάβουμε, θα το ζήσουμε και θα το εκτιμήσουμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Πότε αλήθεια Road...??? .Ίσως όταν αποβάλλουμε τις "παιδικες" μας ασθένειες...Την ζήλια, τον εγωισμό, το συμφέρον...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Αναγνώστες

Page translation