Φέργκιουσον: Η γκρίζα παλέτα του ρατσισμού...

  Θεωρητικά ως ανθρώπινο γένος, έπειτα από τόσα δεινά που έχουμε περάσει, θα έπρεπε να πορευόμασταν με χαρακτηριστικά την ισότητα, την δικαιοσύνη και την ανθρωπιά. 

 Πρακτικά, οδεύουμε τελείως αντίθετα, σε ένα δρόμο γεμάτο φωτιές, βία και μίσος.  Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών στο Φέργκιουσον των ΗΠΑ, καταμαρτυρούν με τον πιο ολοκληρωτικό τρόπο την σκληρή αλήθεια της φράσης του Μπέρτχολτ Μπρεχτ: "Μη χαίρεστε που σκοτώσατε το κτήνος. Η σκύλα που το γέννησε ζει και είναι πάλι σε οργασμό..."

Τα γεγονότα

 9 Αυγούστου 2014. Ο αστυνομικός Ντάρεν Ουίλσον σκοτώνει τον 18χρονο, άοπλο (όπως ενημέρώνει η ίδια η Αστυνομία) Αφροαμερικανό Μάικλ Μπράουν στο προάστιο Φέργκιουσον του Σεντ Λούις της Πολιτείας Μιζούρι των ΗΠΑ. Το φάντασμα του ρατσισμού πλανάται ξανά πάνω από την Αμερικάνικη γη...

 Τέσσερις μήνες μετά ο αστυνομικός Ουίλσον αθωώνεται για την δολοφονία του 18χρονου, καθώς οι ένορκοι αποφάσισαν να μη του προσάψουν ούτε μια κατηγορία!  Το γεγονός αυτό πυροδότησε κύμα αντιδράσεων από απλούς πολίτες και οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Από εκείνη την ημέρα και μετά το Μιζούρι έχει παραδοθεί στις φλόγες. Πολλά καταστήματα έχουν λεηλατηθεί ενώ σε διάφορα σημεία της πόλης σημειώνονται βανδαλισμοί.

 Από την άλλη η οικογένεια του θύματος κάνει λόγο για σπασμένη και άδικη διαδικασία ενώ κατηγορεί για συμβιωτική σχέση τον εισαγγελέα της υπόθεσης Ρόμπερτ Μακάλοχ και την τοπική αστυνομία. 

 Όλες οι πτήσεις προς τη συγκεκριμένη περιοχή έχουν ακυρωθεί και ολόκληρη η Πολιτεία βρίσκεται σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης... Για τα δραματικά γεγονότα έκανε έκκληση για ειρήνη και ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Μπάρακ Ομπάμα που τόνισε  "οι ΗΠΑ είναι ένα κράτος που βασίζεται στο νόμο και συνεπώς όλοι πρέπει να αναγνωρίσουν πως η απόφαση ανήκει στο σώμα των ενόρκων". Μάλιστα για τον φόβο περαιτέρω επεισοδίων έχει ενισχυθεί η περιοχή με 2.200 άνδρες της Εθνοφρουράς...

Σκέψεις...

 Είναι πραγματικά απορίας άξιο πως φτάσαμε ως εδώ. Όταν η ίδια η δικαιοσύνη αποφασίζει κατά το δοκούν, γνωρίζοντας ότι έτσι ανοίγει ο ασκός του Αιόλου και το κυριότερο καταπατά κάθε ίχνος ανθρώπινης αξιοπρέπειας, τότε το απαύγασμα είναι μόνο ένα. Είμαστε ακόμα δέσμιοι των πιό αρρωστημένων σκέψεων μας. Δυϊλίζουμε τον κώνωπα και στα σημαντικά ζητήματα τα κάνουμε μαντάρα. Είμαστε άδικοι και απάνθρωποι...

 Ας ξεκαθαρίσουμε και κάτι άλλο. Η βία γεννά βία. Η αφροαμερικάνικη κοινότητα του Φέργκιουσον ήθελε μόνο δικαιοσύνη. Αυτή δεν αποδώθηκε και ο κόμπος έφτασε για άλλη μια φορά στο χτένι. Οι λεηλασίες, η καταστροφή περιουσιών, η πυρπόληση σπιτιών και αυτοκινήτων, η μάχη σώμα με σώμα και οι δολοφονικές επιθέσεις όμως, δεν είναι η λύση.

 Για αυτόν τον λόγο αποφασίσαμε να κάνουμε συντεταγμένες πολιτείες και νόμους. Αρκεί όλοι να αντιμετωπίζονται ίσα. Η Αμερικάνικη κοινωνία αλλά και η παγκόσμια κοινότητα παρακολουθούν αποσβολωμένοι τάχα, τα γεγονότα. Πόσο θα μας πάρει όμως να μάθουμε??? Τι άλλο πρέπει να γίνει για να κατανοήσουμε πως είμαστε όλοι ίσοι και κανένας ανώτερος από τον άλλο???

 Μόλις τώρα διαβαζω και τις δηλώσεις του αστυνόμου Ουίλσον. "Ένιωσα σαν ένα 5χρονο που αντιστέκεται στον Χαλκ Χόγκαν. Είπα κάνε πίσω θα σε πυροβολήσω. Αμέσως άρπαξε το όπλο μου και είπε “Είσαι πολύ χέστης για να με πυροβολήσεις..."

  "Μου έριξε δύο γροθιές στο πρόσωπο και φοβήθηκα πως η τρίτη θα ήταν η μοιραία.  Πυροβόλησα μέσα από το παράθυρο. Ο Μπράουν υποχώρησε αλλά άρχισε να έρχεται ξανά προς το μέρος μου. Βγήκα από το περιπολικό και τον κυνήγησα. Στα τρία μέτρα κοντοστάθηκε. Του είπα να πέσει κάτω αλλά αυτός συνεχίσε να έρχεται προς το μέρος μου. Υποχωρώντας του έριξα πολλές φορες. Ήξερα πως αν με έφτανε θα με σκότωνε..."

Επιμύθιο

 Αυτά είπε ο Ούιλσον. Αν αυτή η πράξη θεωρείται αυτοάμυνα τότε κάτι πάει λάθος. Αν επίσης όλο αυτό το σκηνικό έγινε εν βρασμώ ψυχής, τότε τουλάχιστον η κατηγορία θα έπρεπε να ήταν ανθρωποκτονία απο αμέλεια. 

 Τίποτα όμως δεν δικαιολογεί την αθώωση του, το ανύπαρκτο κατηγορητήριο και την αστυνομική βία. Όπως επίσης τίποτα δεν θα απαλύνει τον πόνο της μάνας. Τίποτα δεν θα είναι όπως πριν. Και για τον θύτη και για το θύμα. Για τις οικογένειες τους. Για μια ολόκληρη κοινωνία... 

 Μακάρι όλο αυτό να ήτανε μύθος. Δεν είναι όμως. Είναι μια ζοφερή πραγματικότητα. Ο προορισμός του ανθρώπου είναι να συνυπάρχει αρμονικά με τον δίπλανό του και όχι να τον κρίνει από το χρώμα του και να τον εξουσιάζει. Άντε να δούμε πότε θα το καταλάβουμε...