Πόσο μας άλλαξε η πτώση του Τείχους?

 Η ερώτηση βέβαια είναι ρητορική. Την απάντηση την ζούμε καθημερινα. 25 χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από ένα κοσμοϊστορικό γεγονός. Στις 9 Νοεμβρίου του 1989 έπεσε το Τείχος του Βερολίνου. 

 Το Τείχος της ντροπής, όπως πολλοί είπαν, που χώριζε το Βερολίνο στη μέση, που ουσιαστικά όμως χώριζε τον Δυτικό από τον υπόλοιπο κόσμο και μαζί με αυτόν σκέψεις, απόψεις και ζωές εκατομμυριων ανθρώπων... Κατασκευάστηκε το 1961 και για 28 ολόκληρα χρόνια έγινε το σήμα κατατεθέν του Ψυχρού Πολέμου.  Ρώσοι και Αμερικάνοι έριζαν για την κυριαρχία του κόσμου υψώνοντας τόνους από τσιμέντο ανάμεσα σε ανθρώπινες ψυχές.

 Εκατοντάδες ήταν αυτοί που έχασαν την ζωή τους το διάστημα που το Τείχος ήταν υψωμένο, στην προσπάθεια τους να περάσουν στην απέναντι πλευρά. Οικογένειες χωρίστηκαν, φιλίες και έρωτες διιαλύθηκαν και το μίσος μεταξύ των δύο πλευρών μεγάλωνε... Τουλάχιστον έτσι το πλάσαραν τα δύο εμπλεκόμενα κράτη. 

 Η προπαγάνδα άλλωστε ήταν ιστορικα το όπλο των διεστραμμένων αλλά ανήμπορων μυαλών που οραματίζονταν να γίνουν ηγέτες του κόσμου. Σαν σήμερα λοιπόν ξεκινούσε το γκρέμισμα του Τείχους. Μικροί και μεγάλοι, άντρες και γυναίκες συμμετείχαν σε αυτή την διαδικασία. Τα συναισθήματα ήταν έντονα και η συγκίνηση μεγάλη. Κάθε χτύπημα πάνω στις πέτρες της ντροπης ήταν βάλσαμο για τις ψυχές των Γερμανων και από τις δύο πλευρές. Επιτέλους νιώθανε ελεύθεροι...

 Η πτώση του Τείχους σήμανε, θεωρητικά πάντα, και το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, το τέλος των ανισοτήτων, την αρχή μιας καλύτερης ζωής για τους πολίτες όλου του κόσμου. Η ελπίδα φαινότανε παλι, αχνά αχνά, να κάνει την εμφάνιση της...

 Και φτάσαμε στο σήμερα. Τα χρόνια περάσανε αλλά η πληγή τελικά παραμένει. Το Τείχος μπορεί να γκρεμίστηκε, όμως τα τσιμέντο και τα σίδερα στην ψυχή των ανθρώπων είναι εκεί, να μας υπενθυμίζουν κάποια πράγματα. Όσοι, μετά την πτώση, οραματίζονταν έναν καλύτερο κόσμο διαψεύστηκαν. 

 Η προπαγάνδα έχει φτάσει στην πιό εξελιγμένη μορφή της, το μίσος μεταξύ των λαών μεγαλώνει και οι ηγέτες είναι μπροστάρηδες σε αυτόν τον παραλογισμό. Η φτώχεια και η ανεργία στις χώρες της Ευρώπης, αλλά και του υπόλοιπου κόσμου αυξάνεται ραγδαία και η ψαλίδα ανάμεσα στις κοινωνικές ομάδες ανοίγει απειλητικά. 

 Αυτό που πραγματικά με θλίβει είναι πως ξεχνάμε. Νιώθω πως όταν περνάνε τα δύσκολα και τα καταφέρνουμε, βαλτώνουμε πάλι χωρίς να μας ενδιαφέρει αν σε 3-5-10 χρόνια βρεθούμε ξανά στην ίδια θέση. 

 Βυθιζόμαστε στη προσωπική μας μοναξιά αδιαφορώντας για τα προβλήματα του διπλανού μας. Και όμως θα έπρεπε να είμασταν αλλιώς. Θα έπρεπε να είχαμε μάθει. Γιατί τα γεγονότα μας διδάσκουν. Άλλο αν εμείς είμαστε κακοί μαθητές και ξέρουμε πως αυτό το κάνουμε συνειδητά. Γιατί κανονικά έπειτα απ΄τόσα παθήματα θα έπρεπε ως ανθρωπότητα να αλλάξουμε ρότα.

 H Γερμανία είναι το κλασσικότερο παράδειγμα για αυτό που αναφέρω. Μια χώρα που έχει παίξει σημαίνοντα ρόλο στην ιστορία λόγω του Χίτλερ αλλά και του Τείχους. Μια χώρα, όμως, που μέχρι και σήμερα συνεχίζει να κοιτάει αφ υψηλού όλους τους υπόλοιπους. Με αδηφάγα πολιτική και ηγέτες που δεν τους ενδιαφέρει ο ανθρώπινος παράγοντας, παρα μόνο το κέρδος και η φήμη. Και στη μέση ένας λαός που αν και έχει περάσει τα πάνδεινα συνεχίζει να σφυρίζει αδιάφορα μπροστά στα παιχνίδια σκοπιμότητας... 

 Μη νομίζετε. Ξέρω πως τα ίδια συμβαίνουν και σε μας. Γιαυτό και το αναλύω γενικότερα αλλά και ειδικότερα. Που μεγάλώνουν τα παιδιά μας? Γιατί κρατάμε κακίες? Γιατί δεν μαθαίνουμε από τα λάθη μας? Πως είναι δυνατόν ο εγωισμός να ορίζει την ζωή μας? Γιατί δεν αγαπάμε αληθινά αλλά πονηρά?  Γιατί ξεχνάμε να ονειρευτούμε... ?

 Ας αναρωτηθούμε λίγο. Άνθρωποι είμαστε μερικές φορές, μα τέρατα γινόμαστε άλλες. Και ο Καζαντζάκης εκεί. Στο μυαλό μου... "Ε κακομοίρη άνθρωπε, μπορείς να μετακινήσεις βουνά, να κάμεις θάματα, κι εσύ να βουλιάζεις στην κοπριά, στην τεμπελιά και στην απιστία! Θεό έχεις μέσα σου, Θεό κουβαλάς και δεν το ξέρεις - το μαθαίνεις μονάχα την ώρα που πεθαίνεις, μα 'ναι πολύ αργά..."