Στην παλαίστρα των δρόμων...

  "Η πέτρα, το σίδερο, το ατσάλι δεν αντέχουν. Ο άνθρωπος αντέχει..."  Αυτά τα λόγια του Νίκου Καζαντζάκη μου ήρθαν άμεσως στο μυαλό την στιγμη που παρακολουθούσα ένα βίντεο για τους παλαιστές των δρόμων, τους αθλητές-θρύλους, μιας άλλης Ελλάδας, μιας εποχής που χάθηκε μαζί με κάποιες από τις αξίες και τις συνήθειες μας...

 Όλοι τους, τίμησαν και με το παραπάνω τα χώματα αυτό του τόπου, ψυχαγώγησαν μικρούς και μεγάλους, γέμιζαν τις αλάνες και τις πλατείες των πιο απομακρυσμένων χωριών και ήταν οι απόλυτοι πρεσβευτές της ελληνικής ψυχής που άντεχε, αντέχει και θα αντέχει τα πάντα. Ας θυμηθούμε κάποιους από αυτούς παρέα...

1) Τζιμ Αρμάου

 Ο "Νέος Ηρακλής", ο πιό δυνατός άνθρωπος του κόσμου όπως τον αποκαλούσαν την εποχή που μεσουρανούσε στην Αμερική απέναντι σε μεγαθήρια της πάλης. Στα 13 του χρόνια κουβάλησε ένα γαϊδούρι στην πλάτη, ενώ στα 18 του ήταν ήδη ένας πολύ δυνατός αθλητής. Έδωσε εκατοντάδες δεκάδες παραστάσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.

Παγκόσμιος πρωταθλητής βαρέων βαρών θα μπορούσε να κάνει μεγάλη καριέρα αλλά προτίμησε να επιστρέψει στην πατρίδα... 

 Εδώ ο κόσμος τον θεωρούσε περισσοτερο διασκεδαστή και όχι αυτό που ήταν, έναν φτασμένο αθλητή δηλαδή, γιαυτό και ο Αρμάου έδινε παραστάσεις στους δρόμους και στις πλατείες των χωριών για να βγάζει τα προς το ζην. Έσπαγε πέτρες  πάνω στο σώμα του, έκοβε χοντρές αλυσίδες στα δύο αλλά το καλύτερο νούμερο του ήταν όταν ένα φορτηγό η αυτοκίνητο πέρναγε απο πάνω τους χωρίς ο ίδιος να πάθει τίποτα! Ένας τεράστιος αθλητής με την απόλυτη σημασία της λέξης...

2) Γιάννης Κεσκιλίδης- Σαμψών

 Μια από τις γνωστότερες φυσιογνωμίες των αθλητών του δρόμου. Πρωτοπαλαιστής, γεννήθηκε το 1929 έχοντας ποντιακή καταγωγή. Ο πατέρας του ήταν γνωστός παλαιστής τηε εποχής και ο μικρός Γιαννης ακολούθησε τα χνάρια του. Μικρος το δέμας, αλλά με τεράστιες μυϊκές ικανότητες ήταν μέχρι και την δεκαετία του 50' αθλητής της ελευθέρας πάλης (δίνοντας πολλούς αγώνες και στο εξωτερικό) και έπειτα έδινε παραστάσεις σε ανοιχτούς χώρους.

 Το κυριότερο χαρακτηριστικό του ήταν το πολύ δυνατό κεφάλι που είχε (έσπαγαν πέτρες επάνω του), ενώ μπορούσε με χαρακτηριστική ευκολία να κόψει ένα τηλεφωνικό κατάλογο με τα χέρια αλλά και να δεχτεί τα κιλά ενός αυτοκινήτου η φορτηγού επάνω στο σώμα του. 

 Σαν τώρα τον θυμάμαι να δίνει τις ξεχωριστές του παραστάσεις στο Μοναστηράκι, σε εκείνο το λοφάκι με τον κόσμο να παρακολουθεί τα απίστευτα νούμερα του που τον κατέστησαν έναν από τους τελευταίους, λεγόμενους, λαϊκούς ήρωες αυτού του τόπου. Ξεχασμένος από την ανάλγητη Πολιτεία, ο Γιάννης Κεσκιλίδης προσπαθεί να ζήσει αξιοπρεπώς τα τελευταία χρόνια της ζωής του, παλεύοντας (το ξέρει καλά) με την φτώχεια και την αδιαφορία...

3) Γιώργος Τρομάρας

"Γειά σου ανίκητε Γιωργάρα, θρύλε ατρόμητε Τρομάρα, σαν παλεύεις και μουγκρίζεις και τα σίδερα λυγίζεις...". Στο τραγούδι που ερμήνευσε ο Μανώλης Τοπάλης σε στίχους Γιώργου Γκουλιόβα (ο θρυλικός Μασκοφόρος αντίπαλος του Τρομάρα) αντικατροπτίζεται πλήρως η δυναμική αυτού του  γίγανα παλαιστή... Ο τελευταίος των δυνατών, ο πιό δυνατός άνθρωπος στην Ευρώπη κάποια στιγμή, μιας και κατάφερε να τραβήξει παραπάνω απο δέκα αυτοκίνητα για αρκετά μέτρα.

 Έσκιζε τους τηλεφωνικούς καταλόγους σαν ένα απλό κομμάτι χαρτί, φρέναρε αυτοκίνητα που βρίσκονταν σε πλήρη κίνηση, λύγιζε σίδερα χτυπώντας τα στα χέρια του, χρησιμοποιούσε το κεφάλι του σπάζοντας πέτρες και ξύλα, έκανε... βόλτα περισσότερους απο 20 ανθρώπους που προσπαθούσαν να  τον τραβήξουν με ένα κομμάτι σχοινί, τραβούσε με τα δόντια του ακόμη και βαγόνι τραίνου (!!!)... Ναι αυτός, ο Γιώργος Τρομάρας, ο τελευταίος σόουμαν μιας εποχής που χάνεται... 

 Ακόμα και σήμερα που έχει περάσει τα 65 συνεχίζει να δίνει παραστάσεις, μιας και όπως δηλώνει και ο ίδιος νιώθει ακόμα πως μπορεί να προσφέρει στον Πολιτισμό και στη νεολαία της χώρας, προσκαλώντας και προκαλόντας τη νεολαία να έρθει κοντά στον αθλητισμό και τα γυμναστήρια. Απλά μοναδικός...

4) Παναγής Κουταλιανος

 "Σίδερα μασάει ο Κουταλιανός τρένα σταματάει ο Κουταλιανός πέτρες ροκανίζει ο Κουταλιανός..." έλεγε το γνωστό τραγούδι του Γιάννη Καλατζή και αυτό το όνομα έμελλε να μείνει στην ιστορία ως συνώνυμο της τεράστιας μυϊκης δύναμης... 

 Γεννήθηκε στην Προποντίδα το 1847 και έμεινε στην ιστορία ως ένας από τις πιό χειροδύναμους αθλητές στην ιστορία. Πάλευε παντα σε αγώνες πάλης ντυμένος με δέρμα τίγρης που ο μύθος λέει πως ήταν το λάφυρο του όταν είχε στραγγαλίσει το ζώο σε μια παράσταση του.

 Το μεγαλύτερο του κατόρθωμα όμως ήταν μα επίδειξη που συνήθιζε να κάνει κουβαλώντας τρία κανόνια επάνω του (δύο στα πλευρά και ένα στον ώμο) τα οποία εκπυρσοκροτούσαν και ο ίδιος παρέμενε ατάραχος, χωρίς η δύναμη των οβίδων να του προκαλεί προβλήματα! Λύγιζε σίδερα,αλυσίδες και ήταν πρωτοπόρος για την εποχή του. Ο Κουταλιανός προερχότανε από οικογένεια με παράδοση στην πάλη και την καριέρα του ακολούθησαν ο γιος του Δημήτριος Μακρής Κουταλιανός αλλά και ο εγγονός του Γεώργιος Μακρής Κουταλιανός.

 Εννοείται πως υπήρχαν και άλλοι αθλητές που άφησαν το στίγμα τους στην παλαίστρα των δρόμων. Ο ανεπανάληπτος Τζίμης ο Τίγρης, ο ωραίος Τζιμ Λόντος, ο μοναδικός Δημήτριος Μακρής Κουταλιανός που αναφέραμε πιο πάνω αλλά και ο γιός του Γεώργιος Μακρής, ο θηριώδης Δημήτρης Τόφαλος, ο Φώτης Κρικέλης ένας αθλητής που συνεχίζει να δίνει παραστάσεις και είναι ένας από τους παλαιότερους εν ενεργεία, ο Απόστολος Σουγκλάκος (κυρίως στην μορφή του λεγόμενου κατς) και πολλοί άλλοι ακόμα, που μοναδικό σκοπό είχαν και εχουν να ψυχαγωγήσουν με έναν αυθεντικό τρόπο το φιλοθεάμον κοινό.

 Άνθρωποι που βίωσαν την δόξα, την απαξίωση, την φτώχεια αλλά και την αγάπη του απλού λαού, καθώς έμειναν αυθεντικοί χαρίζοντας μας απλόχερα μαθήματα ζωής αλλά και πίστης. Μέσα από τις επιδείξεις τους ζωντανεύανε ο μυθικός Ηρακλής και ο ηρωικός Λεωνίδας. 

 Η σύνδεση του ένδοξου ελληνικού παρελθόντος με το παρόν και το μέλλον, η μαχητικότητα, το κουράγιο και η ψυχή, είναι συστατικά που λείπουν από τη σημερινή κοινωνία. Μακάρι να τα ξαναβρούμε... Καλό μήνα σε όλους.