Δευτέρα 3 Απριλίου 2017

Η παγίδα της απαισιοδοξίας...

 Σας έχει τύχει εκεί που κάθεστε, όταν βλέπετε τηλεόραση, όταν είστε εξω με παρέα, όταν εργάζεστε, στην καθημερινότητα σας, να κάνετε αρνητικές σκέψεις? 
 Έχετε νιώσει να στροβιλίζεστε σε μιά δίνη άσχημων σκέψεων που σας κρατάει δέσμιους σε μιά κατάσταση που καταντάει αρρωστημένη? Μήπως τελικά η ανθρώπινη φύση έχει ως κύριο συστατικό το άσχημο σενάριο? Υπερισχύει τελικά το κακό από το καλό?

 Όταν οι άνθρωποι βιώνουν δυσκολίες, όταν δοκιμάζουν τα πάντα και τελικά αποτυγχάνουν, όταν διακρίνουν πως τίποτα δεν τους πάει καλά, οι κακές σκέψεις, είναι εκεί, σύντροφος και εχθρός ταυτόχρονα. Κομμάτι της ψυχοσύνθεσης μας, ταξιδιώτες που φέρνουν άσχημα μαντάτα, ερχόμενοι από τα βάθη των αιώνων, η μεμψιμοιρία και η απαισιοδοξία, είναι ιδίωμα των ευαίσθητων και των ταλαιπωρημένων από την ζωή ανθρώπων. Η μήπως όχι?


 Έχει να κάνει με τον χαρακτήρα μας και το πόσο δυνατοί είμαστε ή είναι ένα κερασάκι στην τούρτα της δύσκολης καθημερινότητας? Νομίζω πως είναι απολύτως φυσιολογικό να έχουμε μεταπτώσεις στην ψυχολογία μας. Και είναι και θεμιτό να έχουμε.
 Η ανθρώπινη ψυχοσύνθεση δεν έχει ρομποτικά χαρακτηριστικά. Δε υπάρχει κάποιο κουμπί που το πατάς και ξεκινάει κάποιος να κλαίει. Ούτε να γελάει. 

 Δεν υπάρχει κατάλληλη ώρα που κάποιος λέει ψέμματα η συμπεριφέρεται άσχημα στον απέναντι του. Ούτε υπάρχει κάποιο μαγικό ραβδάκι που το κουνάμε και αρχίζει  κάποιος να γίνεται ευαίσθητος, καλοκάγαθος, συνεπής, εργατικός, έξυπνος, πονηρός κλπ κλπ. Όλα είναι θέμα χαρακτήρα και όλα είναι σχετικά. Οι άνθρωποι έχουμε μάθει να ξεχωρίζουμε την λογική από το συναίσθημα, αλλά στο τέλος πάντα μπερδεύεται το ένα με το άλλο. Είναι φυσικό επόμενο και αυτό, κομμάτι της διαδικασίας που ορίζει την ανθρώπινη ύπαρξη.

 Αυτό που συνιστά πρόβλημα όμως, ειδικά όταν γίνεται βίωμα και τρόπος ζωής, είναι να βλέπουμε πάντοτε το ποτήρι μισοάδειο αντί για μισογεμάτο.
 Και αν με ρωτήσετε θα σας πω με στόμφο και φωναχτά, πως πολλές φορές (αν όχι τις περισσότερες), μεγαλύτερη σημασία έχει το πως βλέπουμε κι αντιμετωπίζουμε τα πράγματα, παρά τα ίδια τα... πράγματα. 

 Οι καταστάσεις αλλάζουν αν εμείς το θελήσουμε. Γιατί ακόμα και στην αρνητική τους τροπή, είναι στο δικό μας χέρι να δημιουργήσουμε κάτι θετικό. Έστω και με απειροελάχιστες χαραμάδες αισιοδοξίας και θετικής σκέψης. 

 Το θέμα είναι η άλλη οπτική. Αυτή που θα δυναμώσει τα πιό ουσιαστικά μας χαρακτηριστικά. Δίνοντας μας έτσι την δυνατότητα να είμαστε προετοιμασμένοι και πονηρεμένοι την επόμενη φορά. Γιατί είναι γνωστό πως η γνώση και η συνεχής εξάσκηση στην εξεύρεση λύσεων και η, χωρίς φόβο και πάθος, αντιμετώπιση των προβλημάτων που εμφανίζονται στον δρόμο μας, είναι ανασταλτικός παράγοντας στην εμφάνιση και την διαιώνιση τους.
 Λίγο λίγο, αλλά με βήματα σταθερά και αποφασιστικά, μπορεί να αλλάξει ακόμα και μιά φαινομενικά αδιέξοδη κατάσταση."One inch at a time", που έλεγε και ο Αλ Πατσίνο στον πύρινο λόγο του στην ταινία Any given Sunday... 

  Η άβυσσος από τον επιφάνεια της θάλασσας απέχει πολλές φορές μιά ανάσα, άσχετα αν εμείς μπορεί να πνιγόμαστε σε μιά κουταλιά νερό. O Γάλλος φιλόσοφος Εμίλ Σαρτιέ, είχε, πολύ πετυχημένα, περιγράψει αυτό το αιώνιο παιχνίδι του ανθρώπινού μυαλού με την εξής φράση:" Η απαισιοδοξία είναι θέμα διάθεσης. Η αισιοδοξία απ'την άλλη είναι θέμα θέλησης...". Εεεε, εδώ που τα λέμε σα να μην είχε άδικο...


Υ.Γ. Καλό μήνα!

15 σχόλια:

  1. Αγαπημένε, σαφώς και η αισιοδοξία είναι θέμα θέλησης και είναι στάση ζωής! Δεν είναι όλα άσπρο-μαύρο..επιβάλλεται να περάσεις και από αρνητικές σκέψεις για να καταλήξεις στις εις βάθος αισιόδοξες! Η αισιοδοξία δεν προκύπτει επιφανειακά.. κι ας την κρίνουν επιφανειακά! ;)

    Καλό μήνα σε φιλώ!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Συμφωνώ Κατερίνα μου! Απλά θεωρώ πως τις περισσότερες φορές δεν είμαστε σε θέση να διακρίνουμε την πραγματικότητα, κυρίως γιατί ζούμε στις σκέψεις μας και όχι σε αυτήν. Πλάθουμε κόσμους και νομίζουμ πως μπορούμε να περάσουμε ξυστά από το αρνητικό για να φτάσουμε στο θετικό. Μέγα λάθος. Όπως ανέφερες η επιφανειακή κρίση, οδηγεί σε επιφανειακά συμπεράσματα. Ως εκ τούτου κυλίσου στον βούρκο για να σε ξεπλύνει αργότερα η βροχή. Και μαζί με σένα και τα προβλήματα σου.
      Σε ευχαριστώ για το σχόλιο, έχεις γράψει χιλιόμετρα στο θέμα! Φιλιά!

      Διαγραφή
    2. Ναι έχεις δίκιο, είναι συχνό φαινόμενο αυτό..

      Διαγραφή
  2. "Και αν με ρωτήσετε θα σας πω με στόμφο και φωναχτά, πως πολλές φορές (αν όχι τις περισσότερες), μεγαλύτερη σημασία έχει το πως βλέπουμε κι αντιμετωπίζουμε τα πράγματα, παρά τα ίδια τα... πράγματα. " Με αυτή τη φράση τα είπες όλα φιλαράκι μου!

    Είμαι γενικά αισιόδοξο άτομο αλλά τον τελευταίο καιρό περνάω φάσεις απαισιοδοξίας και αρνητικής σκέψης. Μια αδικαιολόγητη άρνηση κι ένα ανούσιο: "δεν θα τα καταφέρω", "δεν εκείνο...","δεν το άλλο".
    Αντιπαθώ όμως τους μίζερους ανθρώπους και έτσι προσπαθώ ολο αυτό το κλίμα του εαυτού μου να το αντιστρέφω. Είτε με θετική ενέργεια απο τους ανθρώπους που με αγαπάνε (τους έχω και μπόλικους ζωή να χουν όλοι) ή κάνοντας πράγματα που μου αρέσουν, ακούγοντας την αγαπημένη μου μουσική, βλέποντας σειρές και ταινιες, διαβάζοντας ένα βιβλίο ή χαζεύοντας στον υπολογιστή μου. Αναζητώ την θετική ενέργεια παντού. Τα αποθεματά μου πια τελειώνουν γρηγορότερα από πρώτα, παρολα αυτά πάντα βρίσκω τρόπους να τα ξαναγεμίζω.
    Η ζωή μου από πολύ μικρή ηλικία ήταν πάντα γεμάτη προβλήματα, μικρά και μεγάλα. Παρ'ολα αυτά, ακομα και στις δυσκολότερες στιγμές, σαν παιδάκι εψαχνα να βρω όμορφα πράγματα να θυμάμαι. Όσο μεγαλώνω όμως αυτό μοιάζει όλο και πιο δυσκολο και οσο δυσκολεύει με πονάει πολύ.
    Φταίει η κρίση, φταιει η μοναξιά, φταίει και η αρνητική ενέργεια που υπάρχει γύρω μας. Αλλά δεν θα αφήσω να με νικήσει τιποτα από όλα αυτά! Μόνο η αισιοδοξία μας εμεινε πια Μάκη μου!! Ας μην την χάσουμε κι αυτή :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε καταλαβαίνω Μαρία μου. Ίσως βέβαια και αυτό το "σε καταλαβαίνω" που λέμε, να μην είναι απόλυτο. Ο καθένας βιώνει αυτή την κατάσταση τόσο μόνος, χωρίς να μπορεί κάποιος να τον βοηθήσει παρά μόνο ο εαυτός του.

      Πολλές φορές ένας καλός λόγος μας βοηθάει, ένας φίλος, συγγενείς, αλλά πραγματικά πιστεύω ότι βγαίνουμε απο το αδιέξοδο μόνοι μας...

      Με αυτά που περιγράφεις ταυτίζομαι πάντως. Και ναι όσο μεγαλώνουμε είναι ακόμη πιο δύσκολο γιατί εκει που νομίζουμε ότι γινόμαστε πιο σκληροί, αντιθέτως, γινόμαστε περισσότερο ευάλωτοι.. Συμφωνώ και στο κομμάτι της συνεχούς προσπάθειας όμως. Οι όμορφες σκέψεις βοηθάνε, πολλές φορές και η μοναξια. Για να αναθεωρήσουμε πράγματα και καταστάσεις, πρέπει να γυρίσουμε και πίσω. Στα παιδικά χρόνια, στις ανέμελες στιγμές. Είναι σα να ξαναγεννιόμαστε...

      Αν στο τέλος καταφέρουμε να σκεφτόμαστε έστω και λίγο θετικά νομίζω πως μπορεί να έρθουν καλύτερες μέρες. Σε ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο. Σε φιλώ!

      Διαγραφή
    2. Ακριβως!!! Οι αναμνήσεις φίλε μου,ειδικά για εμάς που έχουμε όμορφα παιδικά χρόνια (γιατί δυστυχώς δεν τον έχουν όλοι αυτόν τον ανεκτίμητο θησαυρό) είναι μεγάλη πηγή ανανέωσης και θετικής ενέργειας!!!!
      Πολύ σωστό point :)
      Θα έρθουν σίγουρα καλύτερες μερες!!!
      Σε φιλώ κι εγω :)

      Διαγραφή
  3. Με την απαισιοδοξία τα έχουμε βρει. Κάνει συχνές επισκέψεις, αρμένικες μερικές φορές, αλλά πάντα παραχωρεί ευγενικά τη θέση της στην ελπίδα. Αυτό που δεν μπορώ με τίποτα όμως, είναι η γκρίνια και η μιζέρια. Που συνήθως προέρχονται από ανθρώπους που έχουν καλές καβάντζες στη ζωή τους κι αντί να λένε "Δόξα τω Θεώ", τους φταίει κι ο αέρας που ανασαίνουν.
    Μάκη μου όταν έχεις περάσει δοκιμασίες και ζόρια, τα φιλοσοφείς τα πράγματα. Πετάς και τα βαρίδια απ' τη "βάρκα" σου για να μην σε ρουφήξει ο πάτος και γαληνεύεις. Το παν είναι να τολμάς να λες "όχι" δίχως ενοχές και "ναι" δίχως θυμό. Για να είναι γερό το σκαρί σου στις φουρτούνες...
    Την καλησπέρα μου και καλό μήνα εύχομαι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα Μαρία! Τι να πω μετά από αυτο το σχόλιο!Καλύτερα παραδείγματα δεν θα μπορούσες να δώσεις! Και με τοσο γλαφυρό τρόπο! Ξέρεις τι σκέφτομαι?

      Πολλές φορές ενώ ξέρουμε τι συμβαίνει γύρω μας, ενώ λεμέ και ξαναλέμε πως είμαστε ευχαριστημένοι που έχουμε την υγεία μας, τις όμορφες στιγμές μας, ανθρώπους που μας νοιάζονται και μας αγαπάνε, προφανώς και... δεν το εννοούμε τελικα!
      Δε ξέρω τι μπορεί να φταίει. Ίσως το ότι ως άνθρωποι έχουμε πάντα μέσα μας την ανασφάλεια. Υπάρχουν άνθρωποι που όπως σωστά ανέφερες έχουν φιλοσοφήσει τα πράγματα και έχουν βρει το κλειδί της ευτυχίας. Υπάρχουν και εκείνοι που προσπαθούν και η ζωή τους παίρνει απο κάτω...
      Σημασία έχει αν θέλουμε πραγματικά να αλλάξουμε, να δούμε αυτό που είναι εμφανές και να μην κλείνουμε μόνοι μας, με τα ίδια μας τα χέρια, τα μάτια μας.

      Υ.Γ. Σε υπερευχαριστώ για το εξαιρετικό σου σχόλιο!

      Διαγραφή
  4. Κάπου διάβασα πρόσφατα ότι το 10% είναι το γεγονός
    και το 90% ο τρόπος που το αντιμετωπίζουμε.. Σα να μην
    είχε ούτε αυτός άδικο, αλλά δεν θυμάμαι ποιος ήταν!! ✿

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαχα, όποιος και να ήταν ομίζω πως πρέπει να τον παραδεχτούμε! Έτσι είναι. Ακόμη και αν δεν είναι σε αυτό το ποσοστό, ως βάση, ως λογική είναι απόλυτα σωστό Πέτρα μου. Οι καταστάσεις είναι δεδομένες. Η συμπεριφορά μας όμως ως προς το πρόβλημα ή την φύση μιας κατάστασης δεν είναι. Έχει να κάνει με το πως θα αντιδράσουμε... Σε φιλώ!

      Διαγραφή
  5. Πολλές φορές είναι και πως θα ξυπνήσεις το πρωι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Συμφωνώ, μόνο που κάποια στιγμή έρχεται και μεσημερί απογευμα, βράδυ!χαχα! Θέλω να πως πως αυτό δεν είναι δικαιολογία, αλλά συμβαίνει όπως σωστά είπες!

      Διαγραφή
    2. Χαχα...Σαφώς και δεν είναι δικαιολογία! Ο καθένας με τα ψυχολογικά του!

      Διαγραφή
  6. Άντε μπράβο, ακριβως αυτό, ψυχολογικά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Αναγνώστες

Page translation