Τρίτη 30 Μαΐου 2017

Η κανονικότητα που χάνεται...

 Εξηγούμαι από την αρχή για να μην παρεξηγηθώ. Είμαι λάτρης της διαφορετικότητας. Της αυθεντικής και όχι της επιτηδευμένης. Μ΄αρέσουν οι άνθρωποι και οι καταστάσεις που διαφέρουν. 

 Αυτό όμως, είναι ένα άλλο κομμάτι των σκέψεων μου που δεν που θέλω να εκθέσω σε αυτό το κείμενο.
 Αυτό που πραγματικά είναι άξιο αναφοράς την συγκεκριμένη χρονική περίοδο, είναι η έ(κ)λλειψη κανονικότητας που αρχίζει να διακατέχει τις ζωές μας.

 Σε κοινωνίες που η κρίση ακμάζει και οι αξίες βουλιάζουν στην άβυσσο της ευκολίας, του συμφέροντος και της απαξίωσης των πάντων, αρχίζουν να διαφαίνονται αχνά, αλλά ολοένα και πιο συχνά όμως, τα πρώτα σημάδια του παραλογισμού της ανθρώπινης συμπεριφοράς.

 Άνθρωποι που ξέραμε, από τον γειτονά μας μέχρι τον υπάλληλο του κοντινού φούρνου, ή που δεν ξέραμε, συνεπιβάτες στα μέσα μεταφοράς, περαστικοί στον δρόμο, λειτουργούν περίεργα και ακανόνιστα.

  Είναι αυτή η άσχημη και απότομη αλλαγή όμως, απόρροια των συνεχόμενων προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε, ή  έχουμε μέσα μας απωθημένα και πάθη που περιμένουν να βρουν... πρόσφορο έδαφος για να αναδυθούν στην επιφάνεια?

 Αν κάτι με φοβίζει στους ανθρώπους και δε το είχα νιώσει και σκεφτεί παλαιότερα, αυτό είναι η μεταμόρφωση τους. Και δεν είναι αυτό που λέμε μεταμόρφωση προς το καλύτερο. Και εννοείται πως για αυτήν δεν ευθύνεται ένα άσχημο γεγονός που σημαδεύει την ζωή μας. Όλη αυτή η διάχυτη αίσθηση μίσους και φόβου  που υπάρχει στην ατμόσφαιρα οφείλεται σε ένα συνονθύλευμα συναισθημάτων και καταστάσεων, μεγαλυτέρων απο εμάς. 

 Όλοι, λίγο πολύ, νιώθουμε αυτή το κάτι στην ατμόσφαιρά και στους χώρους που κινούμαστε. Ο κόσμος μοιάζει παγιδευμένος στην ροή της καθημερινότητας και πολλές φορές λες και κάποια αόρατα σχοινιά μας καθοδηγούν σαν μαριονέτες δίχως βούληση και κριτική σκέψη.

 Οι άνθρωποι που δεν αντέχουν αυτό που ζούμε πολλαπλασιάζονται και δείχνουν να τα έχουν χαμένα. Πράγματα που μέχρι τώρα θεωρούσαμε δεδομένα, μοιάζουν άλλες φορές ρευστά και άλλες σα να μην έχουν αρχή και τέλος.

 Η έντονη ανάγκη άκοπης και γρήγορης οικονομικής ευμάρειας, έχει βάλει σε δεύτερη μοίρα στον τομέα της εργασίας τα θετικά χαρακτηριστικά του εργαζομένου από τον εργοδότη, που επικεντρώνεται μόνο στην μείωση εξόδων και στην άυξηση εσόδων με  οποιοδήποτε κόστος.
 Το χειρότερο απ'όλα είναι πως αυτή η περιθωριοποίηση των ανθρώπινων χαρακτηριστικών, οδηγεί όχι μόνο σε μιά νέα εποχή ρομποτοποιημένης κοινωνίας, αλλά και στην άνευ όρου παράδοση της στις ορέξεις αυτών που είναι υπέυθυνοι για την παρακμή της. 

 Αλλάζουν όλα γύρω μας και μεις ζουμε σε μια σιέστα χωρις να θέλουμε να ξυπνήσουμε.  Παραδομένοι, κουρασμένοι και αγανακτισμένοι μεν, άβουλοι, εγωιστές και αναξιοπρεπείς δε.
Μια κανονικότητα που δείχνει να χάνεται και να παρασέρνει μαζί της όλόκληρο τον κόσμο, τουλάχιστον με την μορφή και τις αξίες που τον ξέραμε.

 Και σαφώς ο κόσμος μας δεν ήταν πριν αγγελικά πλασμένος. Ίσα ίσα. Η μοχθηρία, το μίσος, η αλαζονεία, ο φθόνος υπήρχαν και θα υπάρχουν.
 Η κοινή λογική όμως, που τώρα παλεύει με νύχια και με δόντια να μείνει κοινή, λειτουργούσε ως ένα καταφύγιο ανθρωπισμού.Τώρα, αυτό το καταφύγιο δείχνει να βάλλεται από τα πιό σκοτεινά μονοπάτια του ανθρώπινου μυαλού...

8 σχόλια:

  1. Μήπως η κατάσταση δεν διορθώνεται γιατί ποτέ δεν μάθαμε να καλλιεργούμε την συναισθηματική μας νοημοσύνη και την ενσυναίσθηση; Όταν ακόμα και σήμερα μετά από όλα όσα έχουμε ζήσει σκεφτόμαστε και πάλι πως θα βολευτούμε εμείς στο εκάστοτε σύστημα και ποτέ τι αντίκτυπο θα έχει αυτό στους άλλους.. μέχρι και στο πιο μικρό θέμα συμπεριφοράς. Αν αντιλαμβανόμασταν πως όλα είναι αλληλένδετα, όπως το λεγόμενο φαινόμενο της πεταλούδας άραγε θα πράτταμε διαφορετικά;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Νομίζω πως έχεις δίκιο Κατερίνα μου.
      Η συναισθηματική μας νοημοσύνη έχει πάει περίπατο και μόνο όταν βρισκόμαστε σε δυσχερή θέση λόγω λάθος χειρισμών, δείχνουμε να ενδιαφερόμαστε.

      Μηδεν αυτογνωσία, μηδεν αυτορύθμιση.
      Οι βασικές δομές μιας υγιούς προσωπικότητας δεν μπορούν να υπάρξουν, δυστυχώς, σε κοινωνίες όπως η δική μας. Και μόνο μια δραστική αλλαγή του τρόπου που σκεφτομαστε και πράττουμε, μπορει να το αλλάξει αυτο.

      Ειλικρινά δε ξέρω. Ακόμα και όπως λες αν αντιλαμβανόμασταν οτι ολα ειναι αλληλένδετα (πόσες φορες χρειάζονται αλήθεια για να το αντιληφθούμε???), ακόμα και τότε δύσκολα παραμερίζεται ο εγωισμός και φιλαυτία...

      Υ.Γ. Μ΄άρεσε πολύ το σχόλιο σου. Φιλιά.

      Διαγραφή
  2. Ο διαχωρισμός της επιτηδευμένης με της αυθεντικής διαφορετικότητας, για εμένα τα λέει όλα.
    Και είμαι μαζί σου!

    Να περνάς όμορφα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα Κική! Όντως, αυτή η διαφορά νομίζω πως... κάνει την διαφορά! Κυρίως δείχνει τον δρόμο και βοηθάει στο να κατανοήσουμε τον πραγματικά εαυτό των... άλλων. Σε ευχαριστώ πολύ. Να περνάς και σύ όμορφα!

      Διαγραφή
  3. Καταπληκτικό άρθρο Μάκη μου. Από τα καλύτερά σου, κι ανεβάζεις και πολύ ψηλά τον πήχη. Όσα διαπιστώνεις, και τα διαβάζω εδώ συγκεντρωμένα, με τρομάζουν κι εμένα πολύ. Με απασχολεί παράλληλα το πόσο βίαια εκφράζονται όλο και πιο πολλοί άνθρωποι γύρω μας, πόσο έχει αυξηθεί η εγκληματικότητα, όχι μόνο ληστείες κλπ, αλλά κυρίως το λεγόμενο "κοινό" έγκλημα... Αλήθεια, δεν είναι σοκαριστικό το πόσο εύκολα μπορεί να βρει κάποιος ένα όπλο, αλλά και το πόσο ΠΟΛΥ ΠΙΟ εύκολα μπορεί να οδηγηθεί στο έγκλημα (και μάλιστα με απίστευτη ωμότητα και βία), ακόμα κι αν αυτό αφορά κάποιο στενό συγγενικό του πρόσωπο;... Όλα αυτά δείχνουν όσα τόσο συγκροτημένα αναφέρεις πιο πάνω... Το βάρυνα πολύ γι' αυτό κλείνω με χιούμορ: "ορέ που πάμε;!" Αυλωνίτης ✿

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καταρχάς σε ευχαριστώ πολύ για τα όμορφα λόγια σου Πέτρα μου. Κατα δεύτερον, το κοινό έγκλημα που αναφέρεις είναι αυτό που είναι πλέον σε έξαρση, χωρίς να είμαστε σε θέση να προβλέψουμε τι μέλλει γενέσθαι.

      Ξέρεις τι πιστεύω? Όσο η φτώχεια θα ακουμπάει ολοένα και περισσότερους ανθρώπους, τόσο αυτού του είδους οι καταστάσεις θα διογκώνονται...

      Ξεκινώντας από τους απλούς τσακωμούς και την απότομη αλλαγή συμπεριφοράς προς οποιονδήποτε, μέχρι την κακοποίηση, τα βασανιστήρια, και τους φόνους αθώων ανθρώπων. Δυστυχώς όλη η πίεση τω τελευταίων χρόνων μας αλλάζει δραματικά και είναι πραγματικά τρομακτικό...

      Υ.Γ. Για να το ελαφρύνω και γω. "Σικάγο γίναμε...", που λέγαν και οι παλαιότεροι! Πολλά φιλιά!

      Διαγραφή
  4. μεγάλη κουβέντα άνοιξες. Όλοι θέλουμε να ξεχωρίζουμε κι όμως την ίδια ώρα, φοβόμαστε να γίνουμε τόσο διαφορετικοί μήπως και μας σχολιάσουν όπως σχολιάζουμε εμείς εκείνους (τους διαφορετικούς). Ανθρώπινο είδος... τι να πεις;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το ξέρω Γιάννη. Συμφωνώ στο περί μεγάλης κουβέντας. Πιστεύω βέβαια πως δεν είναι κακό να θες να ξεχωρίζεις, αλλά πάντα μέσα σε όρια και εννοείται χωρίς να ποδοπατείς άλλους ανθρώπους.

      Για όλα υπάρχει ο σωστός τρόπος. Αν και δεν είμαι σίγουρος αν μας ενδιαφέρουν όλα αυτά. Περισσότερο μας απασχολεί το Εγώ και όχι το Εμείς. Και όπως έυστοχα αναρωτιέσαι, ναι, το ανθρώπινος είδος αρχίζει και μοιάζει δυσνόητη έννοια πλέον...

      Διαγραφή

Αναγνώστες

Page translation