Οι προσβολές και το "καθρέφτη, καθρεφτάκι μου..."

"Εγίναμεν η χλεύη των ηττημένων", είχε πει κάποτε σε ομιλία του ο Γεώργιος Παπανδρέου. Και όχι, δεν θέλω να ξεκινήσω με πολιτική προδιάθεση το κείμενο μου, αλλά την παραπάνω ρήση την θεωρώ μιά από τις πιο σοφές που έχει πει οποισδήποτε πολιτικός. Οι προσβολές στην καθημερινότητα μας αυξάνονται, άλλες μακιγιαριασμένες στην λογική του χιούμορ, άλλες με ξεκάθαρη στόχευση και άλλες μεταξύ... σοβαρού και αστείου.

 Σε όλες τις περιπτώσεις το συμπέρασμα είναι ένα: Αυτός που προσβάλει, θεωρεί την προσβολή κάτι έξυπνο, πνευματώδες και τολμηρό. Δεν θα διαφωνήσω. Άλλωστε όταν ρωτάει τον καθρέφτη του σαν... άλλη κακιασμένη βασίλισσα που ζηλεύει την Χιονάτη, τα ίδια του απαντάει και αυτός. Μόνο που στο τέλος αυτή η περίεργη κουβέντα με τον εαυτό του αποδεικνύεται ψέμα. Και το παραμύθι έχει το τέλος του Μάτριξ. Γιατί η πραγματικότητα είναι διττή. Και επ'ουδενί φαντασμένη...

  Το έχω παρατηρήσει και μελετήσει πολύ το θέμα των προσβολών το τελευταίο διάστημα. Και προσπαθώ να βρω εξήγηση, για το αν η αυξανόμενη τάση των ανθρώπων που προσβάλουν, κατηγορούν, ζηλεύουν, έχει να κάνει με την δύσκολη εποχή που ζούμε. Θα... θελα! Το θέμα σίγουρα δεν έχει να κάνει με την εποχή αλλά με κάτι πολύ πιο ουσιαστικό και βαθύ. Έχει να κάνει με την ίδια την φύση μας.

 Οι άνθρωποι παλαιόθεν είμαστε όντα ζηλόφθονα και εγωιστικά. Το "να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα" δεν λέγεται τυχαία. Μπορεί εμείς να έχουμε κατσίκα, μπορεί η κατσίκα του γείτονα να μην μας έχει ενοχλήσει ποτέ, αλλά πρέπει να ψοφήσει γιατί είναι του γείτονα! Τελεία και παύλα!

 Αυτή η λογική λοιπόν είναι που έχει φτάσει τους ανθρώπους και πιό συγκεκριμένα την ελληνική κοινωνία, μιας και του λόγου μας έχουμε ιδιαίτερη σχέση και αγάπη με το... σπορ της ζήλιας και των προσβολών, σε σημείο να δίνουμε έμφαση πάντα στην καμπούρα των άλλων και όχι στην δική μας.

 Το πιο ωραίο ξέρετε ποιο είναι; Είναι τέτοια η λόξα μας για να μην προοδεύσει ο... άλλος, που θεωρούμε την δική μας εμφάνιση τέλεια, που βάζουμε στην άκρη προσωπικούς στόχους, ποιότητα ζωής, επαγγελματική και ουσιαστικά προσωπική ανέλιξη. Αυτό και αν είναι από τα άγραφα!

 Ειδικότερα όταν βλέπουμε πως άνθρωποι με μεράκι, προσπάθεια και έξυπνη διαχείριση των καταστάσεων προχωράνε, εξελίσσονται, κάνουν καλύτερη την ζωή τους, το πρώτο που σκεφτόμαστε να κάνουμε είναι να τους κατηγορήσουμε και όχι να ψαχτούμε εσωτερικά για να δούμε πως μπορούμε και εμείς να φτάσουμε στο ίδιο σημείο.  Είναι ιδιαίτερα λυπηρό αυτό. Είναι λογικό και καμωμένο από κάποια ανώτερη δύναμη, μερικοί άνθρωποι να έχουν περισσότερα προτερήματα από κάποιους άλλους που τους βοηθάνε στην καθημερινότητα τους. Πολλές φορές δεν χρειάζονται να προσπαθήσουν πολύ για να καταφέρουν κάτι. Ίσως πολλοί από αυτούς να λειτουργούν και σε βάρος κάποιων άλλων.

 Αυτό σημαίνει ότι οι υπόλοιποι που δεν έχουν τύχη, εμφάνιση, προτερήματα και πονηριά πρέπει να αρχίσουν τις κατηγορίες και τις προσβολές ή πρέπει να προσπαθήσουν περισσότερο και να σκύψουν το κεφάλι μέχρι να έρθει το επιθυμητό αποτέλεσμα; 

 Ξέρω. Έτσι οπως τα γράφω και...γω το πρώτο θα προτιμούσα. Αλλά αυτή είναι η ζωή ρε παιδιά. Τι να κάνουμε; Να την αλλάξουμε δε μπορούμε. Πολλές φορές είναι άδικη, δύσκολη, απάνθρωπη. Αλλά πιστέψτε με, στο τέλος πάντα δίνει τους καρπούς που πρέπει σε εκείνους που την σεβάστηκαν, μόχθησαν, φέρθηκαν έξυπνα και δεν είχαν στο μυαλό τους πως να λουφάρουν αλλά ταυτόχρονα να έχουν και κέρδος. Σε εκείνους που δεν θεώρησαν την εξωτερική εμφάνιση η το μυαλό, διαβατήριο για ένα καλύτερο αύριο. 

 Είναι περίεργη φασή η ζωή. Εκεί που όλα δείχουν να πηγαίνουν ρολόι, γίνεται κάτι και έρχεται η καταστροφή. Και εκεί που όλα πηγαίνουν στραβά, εμφανίζεται μια ευκαιρία και έρχεται η εκτόξευση. Εγώ προτιμώ την μέση κατάσταση. Μπορεί να ακούγομαι συντηρητικός δεν ξέρω. Και σίγουρα και γω ως άνθρωπος βαριέμαι, λουφάρω κάποιες φορές, σκέφτομαι λάθος αλλά ξέρω τι είναι σωστό. Όλοι ξέρουμε.

 Η ικανοποίηση που παίρνω όμως όταν καταφέρνω κάτι μέσα από την σκληρή και τίμια δουλειά, όταν ξέρω ότι έχω φερθεί σωστά σε άνθρώπους, όταν δεν ζηλεύω με τις επιτυχίες των άλλων γιατί πολύ απλά δεν είναι δικές μου, είναι πολύ μεγάλη. Και νιώθω μέσα μου πως αυτός ο τρόπος, είναι και η καλύτερη απάντηση στην χλεύη των (πραγματικά και νομοτελειακά) ηττημένων. Αυτών, που κανένας καθρέφτης στο τέλος δεν θα μπορεί να κρύψει την ασχήμια τους...