Η επανάσταση των υπανθρώπων και οι... Κροκάνθρωποι

 Τελικά η ανάρτηση μου στις αρχές του μήνα δεν ήταν γούρικη. Νομίζω πως μπαίνουμε σε μια νέα φάση όσον αφορά στη σχέση μας με το περιβάλλον. 

 Οι πυρκαγιές που έλαβαν χώρα σχεδόν σε όλη την Υφήλιο, με τις τελευταίες, αυτές σε έναν από τα τελευταία ανέγγιχτα και παρθένα σημεία πάνω στην Γη, στον Αμαζόνιο, δεν είναι απλά ένα ηχηρό μήνυμα πως χρειάζεται να αναθεωρήσουμε. Είναι η τελευταία προειδοποίηση. Αν συνεχίσουμε με τέτοιον ρυθμό να βγάζουμε μόνοι μας τα... μάτια μας, η φύση, και αυτό είναι σίγουρο, θα μας εκδικηθεί με το χειρότερο τρόπο...

  Όταν κάηκε, ένα κατά τα άλλη πολύ σημαντικο μνημείο του παγκόσμιου πολιτισμού, η Παναγία των Παρισίων, άμεσα και χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια, έγιναν δωρεές και μαζεύτηκε ένα πολύ μεγάλο και σημαντικό ποσό για την αναστήλωση της.  Τώρα με τις φωτιές να κατακαίνε τον "πνεύμονα" της ανθρωπότητας, το πράγμα... κολλάει!

 Δε θα μπορούσα να μην κάνω την σύγκριση. Δε ξέρω γιατί, δε ξέρω πως, αλλά είναι κάτι που πρέπει να καταγραφεί για να δούμε επιτέλους που βαδίζουμε κύριοι που έλεγε και ο Κηλαηδόνης.

 Η τάση του ανθρώπινου είδους να αφυπνίζεται σε οριακές καταστάσεις είμαι σίγουρος ότι θα κάνει την εμφάνιση της. Αρκεί να μην είναι αργα.

 Όσον αφορά σε αυτούς που μας κυβερνάνε παγκόσμια, δε νομίζω ότι πρέπει να στηρίζουμε πολλα επάνω τους για να βρεθεί λύση στο πρόβλημα που έχει δημιουργηθεί με τις περιβαλλοντικές καταστροφές. Ο κύριος λόγος είναι το οικονομικό συμφέρον.

 Οι σχέσεις όσων λένε πως κυβερνούν (πρωθυπουργοί και προέδροι χωρών), με όσους πραγματικά κυβερνούν (επιχειρηματίες-οικονομικά κεφάλαια), είναι τέτοιες, που όσο και να προσπαθούν οι λίγοι  της αγάπης και του σεβασμού προς την φύση και τους ανθρώπους, έρχεται σε αντίθεση με τους, τελικά πολλούς, της δόξας και του χρήματος. 

 Αυτή είναι η πραγματικότητα, που όλοι μας ξέρουμε, αλλά κανείς, εκτός από μιας συνταρακτικής παγκόσμιας επανάστασης, δε μπορεί να αλλάξει.
 Αν πραγματικά η οικουμενικότητα ήταν εύκολο να συμβεί, δε θα συζητούσαμε τα παραπάνω. Δεν θα υπήρχαν καν. Είναι παράξενο ον ο άνθρωπος όμως. Μοχθηρό, ματαιόδοξο, εγωιστικό.

 Γι'αυτό κατα καιρούς, αυτοί που άλλαξαν το ρουν της ιστορίας έχουν μείνει σε αυτή, αναντικατάστατοι φάροι ανθρωπιάς και διαφορετικότητας.

Έχουν τεθεί αντιμέτωποι με το Κεφάλαιο, με την προσπάθεια χειραγώγησης του νου, με την ψεύτικη κουλτούρα της τεχνολογικής εξέλιξης για το καλό του ανθρώπινου είδους, με την τρομακτική αντίληψη του όλα πουλιούνται και όλα αγοράζονται.
Έχουν τραβήξει μαζί τους εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους στο να φωνάξουν για τα δικαιώματα τους, να αναζητήσουν με όποιο κόστος την αλήθεια, να απαιτήσουν ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά τους, για τα παιδιά μας.

 Δυστυχώς για όλους μας, αυτοί οι λίγοι εμφανίζονται όλο και πιο σπάνια. Χάνονται μεσα στην μιντιακή προπαγάνδα, σβήνονται από τον χάρτη χαρακτηρισμένοι ως τρελοί, φιμώνονται από το οικογενειακό και φιλικό τους περιβάλλον που τους νουθετεί με αντιλήψεις ξεπερασμένες, μακιγιαρισμένες όμως με το μανδύα του σωστού και του ανθρώπινου.

  Δυστυχώς εδώ και πάρα πολλά χρόνια ζούμε την επανάσταση των υπανθρώπων. Σε όλους τους τομείς.
 Σκεφτόμενος τα παραπάνω σήμερα, μου ήρθε στο μυαλό ο Νικόλας Άσιμος και το βιβλίο του "Αναζητώντας Κροκανθρώπους". Οι Κροκάνθρωποι κατά τον Άσιμο, είναι οι διαφορετικοί, οι πολύχρωμοι άνθρωποι.

 Πόσο έχουμε ανάγκη μερικούς τέτοιους σήμερα, στην εποχή της μαυρίλας και του γκρίζου. 

Να μας πάρουν από το χέρι (σε όσους από εμάς, μας έχει ρουφήξει η μαυρίλα και η καθημερινότητα), και να μας δείξουν την πραγματική μαγεία της ζωής. Να μας πουν δύο κουβέντες και να μας αφυπνίσουν. Να μας θυμίσουν τα βασικά της ανθρωπότητας. Την Αγάπη, την Συμπόνοια, την Καλοσύνη, την Αξιοπρέπεια, την Αλληλεγγύη.

 Δε λέω πως τίποτα δε γυρίζει. Λέω πως με ότι καλό έχει ο καθένας μας μέσα του, μπορούμε να βάλουμε ένα λιθαράκι στο να ξαναγίνει ο κοσμος μας περισσότερο ανθρωπινος και ψυχικά υγιής. Αυτό λέω. Αναζητήστε λοιπόν γύρω σας, και κυρίως μέσα σας, Κροκανθρώπους...