Τα πάντα έχουν ψυχή...

  "Όταν μικραίνει ο ορίζοντας, μικραίνει κι η ψυχή μας", λέει μια ρήση. Με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο. Το ημερολόγιο λέει τέσσερις Γενάρη του 2020. Η Αυστραλία κατακαίγεται. Δάση και ζώα, άνθρωποι και ψυχές.

 Ψυχές; Ναι και όμως. Είμαι της άποψης πως οτιδήποτε ζωντανό και μη έχει ψυχή. Και πως όσο μας κατατρώγει η λησμονιά και η απληστία, τόσο περισσότερο στενεύει ο ορίζοντας μας, τόσο πιο πολύ χάνουμε την ψυχή μας.

 Τα σπίτια, τα πάρκα, τα απλά αντικέιμενα, τα φυτά, τα δέντρα, τα ζώα και εννοείται οι άνθρωποι, δεν είναι μόνο σώμα και όγκος. Αντιδρούν, νιώθουν, εκπέμπουν ενέργεια. Όχι, δεν έχω πρόθεση να σας... πρήξω με την μεταφυσική. Απλά τις τελευταίες μέρες, παρατηρώ γεγονότα τα οποία με βάζουν για άλλη μια φορά να αναρωτηθώ για την αλληλουχία των πραγμάτων. Για την δια-σύνδεση τους. Άσχετα υποτίθεται γεγονότα. Για άλλους ασήμαντα, για κάποιους άλλους πολύ σημαντικά.

 Οι τεράστιες πυρκαγιές στην Αυστραλία, ο σχεδόν καθολικός αφανισμός χλωρίδας και πανίδας, οι τραγικές και σπαρακτικές εικόνες με τα κοάλα και τα καγκουρώ που ουσιαστικά ζητάνε, εκλιπαρούν για την ανθρώπινη βοήθεια, έρχονται να επιβεβαιώσουν ότι έγραψα παραπάνω. Δέντρα που καίγονται και είναι σα να ουρλιάζουν, ζώα που αποζητάνε για λίγο νερό...

  Δεν ανακάλυψα την Αμερική το ξέρω. Και μιας και λέω Αμερική, το έκαναν και πάλι το θαύμα τους οι... υποστηρικτές της Ελευθερίας και της Δικαιοσύνης. Άνοιξαν, με την δολοφονία του Ιρανού υποστρατήγου, τον ασκό του Αιόλου. "Καζάνι που βράζει", η Μέση Ανατολή λένε οι ειδικοί. Χαμός και στην Χιλή εδώ και καιρό. Βία, καταστολές και αίμα. Οι λαοί έχουν ψυχή. Και ορκίζονται εκδίκηση. Δεν ξεκινήσαμε καλά...

 Στην ελληνική κοινωνία, έχουμε ληστείες μετά φόνων, έχουμε μητέρες που σκοτώνουν τα παιδιά τους όλο και πιό συχνά (!!!), έχουμε μπλεξίματα με τους Τούρκους, αλλά ουσιαστική αντίδραση δεν υπάρχει. Η υπάρχει; Αλήθεια που πήγε η ψυχή μας;

 H Volkswagen από την άλλη ανακοίνωσε το τέλος του θρυλικού Σκαραβαίου. Ένα αυτοκίνητο με ιστορία 70 χρόνων. Ένα αμάξι που συντρόφευσε και τους Έλληνες οδηγούς, κυρίως τις δεκαετίες του 60΄-70΄-80'. Αναμνήσεις μιας μεταβατικής περιόδου. Ο πόλεμος του Βιετνάμ, η επανάσταση των παιδιών των λουλουδιών, η μεταπολίτευση, η κιτς δεκαετία του 80' και του 90'. Μπορεί κάποιος να πει, είτε του αρέσουν είτε όχι τα αυτοκίνητα, πως δεν είχε ψυχή αυτό το αμάξι;

 Ξέρω, ξέρω, ανέφερα διαφορετικές καταστάσεις που, φαινομενικά, ουδεμία σχέση έχουν μεταξύ τους. Και όμως, επιτρέψτε μου. Έχουν σχέση. Καρμική και συναισθηματική.

 Οι αναμνήσεις, οι ζωές, οι χαρές και οι λύπες μας έχουν προκύψει από αυτή την μαγική σχέση.  Άνθρωποι και ζώα, φυτά και αντικέιμενα συνυπάρχουν από την γέννηση του κόσμου. Η αλήθεια είναι όχι αρμονικά.

Ο άνθρωπος είναι υπαίτιος για αυτό. Λειτουργεί πάντα με γνώμονα το δικό του καλό. Δεν σέβεται τον τόπο που ζει, το χώμα που πατάει, τον αέρα που αναπνέει. Και στο τέλος  όταν βρίσκεται προ τετελεσμένων γεμίζει με κροκοδείλια δάκρυα αλλά ταυτόχρονα νίπτει τας χείρας του, σαν άλλος Πόντιος Πιλάτος.
 

 Μέχρι πότε όλα αυτά; Λυπάμαι που το γράφω στο πρώτο κείμενο της νέας δεκαετίας αλλά το μέλλον προβλέπεται δυσόιωνο. Ζοφερό. 

Εκτός εάν... Εκτός αν ψάξουμε να βρούμε την ψυχή μας. Την χαμένη μας αθωότητα. Την αίσθηση δικαιοσύνης και την έννοια της ανθρωπιάς. Εκτός αν κατανοήσουμε πως πρέπει να συνυπάρχουμε αρμονικά με οτιδήποτε υπάρχει γύρω μας αλλά κυρίως μέσα μας. Τα ξαναλέμε...

ΥΓ. Σας αφήνω γλυκόπικρα, με μια δόση μελαγχολίας αλλά και αισιοδοξίας, με την διαφήμιση της Volkswagen και το αντίο των ανθρώπων στο θρυλικό Beetle και την μουσική των Beatles. Καλή Χρονιά!

"And when the broken-hearted people
Living in the world agree
There will be an answer
Let it be..."