Μοιάζεις αδιάβατη,
σαν ατέλειωτος σκοτεινός δρόμος
Τα χείλη σου απαλά σαν δροσοσταλίδα
μα και ματωμένα απ' τις παλιές πληγές
Παντέρμη μα ταυτόχρονα οικουμενική
Άσμα ασμάτων το κελάρυσμα της φωνής σου
Μια πεδιάδα γεμάτη τουλίπες το κορμί σου
Δίνεις, μα δε δίνεσαι
Χτίζεις, ότι γκρεμίζεται...
Παντέρμη μα ταυτόχρονα οικουμενική
Παλέτα γεμάτη αντιθέσεις το μυαλό σου
ήρθες από ρημαγμένους τόπους
να δώσεις χρώμα στις γκρίζες μέρες μας
με μια καρδιά προδομένη αλλά πελώρια
Το πάθος φλογίζει την ματιά σου
Η αναπνοή σου μεθάει την ίδια τη ζωή
Το άγγιγμα σου τρέφει όσους στερούνται τον έρωτα
και η όαση της ψυχής σου ξεδιψάει αυτούς που έχασαν τον δρόμο
Εσύ, παντέρμη μα και οικουμενική...
ΥΓ. Μην το κοιτάτε περίεργα. Είπα να πάιξω με τις λέξεις. Για εκείνες τις γυναίκες που πέρασαν, είναι η θα περάσουν από την ζωή μας, σαν αέρας τόσο δυνατός, που ευχόμαστε να μας πάρει μαζί του σε μέρη μαγικά και ονειρεμένα. Για εκείνες τις υπάρξεις που όσο και αν τις πλήγωσαν, αυτές συνεχίζουν να μοιράζουν απλόχερα την αγάπη τους, με πάθος, αξιοπρέπεια και καλοσύνη...
Είσαι συγκλονιστικός στο έχω ξαναπεί! Δεν θα σταματήσω να το λέω Μάκη!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπό άντρα εύκολα δεν γράφονται τέτοιοι στίχοι! Τέτοια υμνωδία σε εκείνες τις διαφορετικές γυναίκες και υπάρξεις, καθώς λες, δεν συναντάς εύκολα.
Όταν μάλιστα αυτές σου οι λέξεις συναντούν των συναισθημάτων σου τους στίχους έχουν ένα ιδιαίτερο άρωμα και βαρύτητα.
Είμαι περήφανος για την ευαισθησία σου φίλε μου.
Συνέχισε. Έχεις να δώσεις πολλά σε δύσκολες και μαύρες εποχές.
Καλή βδομάδα.
Ρε Γιάννη, δε ξέρω πως να σε ευχαριστήσω φίλε για τα καλά σου λόγια.
ΔιαγραφήΜε τιμάς ιδιαιτέρως κάθε φορά που σχολιάζεις ειλικρινα.
Συνεχίζω, προσπαθώ όσο μπορώ και ναι το παραδέχομαι οι γυναίκες είναι πλάσματα που μας κάνουν να υπερβαίνουμε εαυτούς πολλές φορές ή να λειτουργούμε διαφορετικά...
Σε ευχαριστώ και πάλι!
μου αρεσε παρα πολυ Μακη μου
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι πολλα νοηματα
μπραβο σου
Μεγάλη μου χαρά Κική μου!
ΔιαγραφήΜε τιμάς!
Μοιάζεις αδιάβατη
ΑπάντησηΔιαγραφήσαν ατέλειωτος σκοτεινός δρόμος
Τα χείλη σου ματωμένα απ' τις παλιές πληγές
....
Δίνεις, μα δε δίνεσαι
Χτίζεις, ότι γκρεμίζεται...
....
ήρθες από ρημαγμένους τόπους
με μια καρδιά προδομένη
....
Εσύ, παντέρμη μα και οικουμενική...
Το ζήλεψα, να το ξέρεις. Είναι ΥΠΈΡΟΧΟ!
Καλό βραδυ Μάκη μου 🌹
Αν τώρα εσύ ζήλεψες αυτό που έγραψα, εγώ να δεις πόσο έχω ζηλέψει τον τρόπο που γράφεις και τα ποιήματα σου.
ΔιαγραφήΧαίρομαι ιδιαίτερα που σου άρεσε. Ειλικρινά Σταυρούλα μου.
Σε φιλώ!
Δεν μου άρεσε απλά, με συγκλόνισε!
ΔιαγραφήΓιατί έγινες φωνή σε έναν κόσμο σιωπής
και γροθιά στη γυάλινη βιτρίνα που μας
εγκλοβιζει.
Σε ευχαριστώ πολύ για ο,τι διάβασα.
Την αγάπη μου ❤️
Δεν έχω να πω κάτι. Απλά σε ευχαριστώ για τα πολύτιμα λόγια σου.
ΔιαγραφήΠόσο πολύ πρέπει να ερωτεύτηκες στη ζωή σου Μάκη!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜόνον ένας "παθών" γράφει τέτοιο ποίημα.
Υποκλίνομαι στη μεγαλοπρέπεια του συναισθήματός σου!
ΔιαγραφήΈχω κάνει και παθών. Και μάλλον θα ξανακάνω... Σε ευχαριστώ πάρα πολύ για την δύναμη του λόγου σου Μαρία μου. Με συγκινεις και με τιμάς ιδιαίτερα.