Τώρα που η απουσία σου
γεμίζει τα κενά μου
Τώρα που πιο πολλά σημαίνει
για μένα το όνομα σου
Τώρα που πασχίζω να θυμηθώ
το κελάρυσμα της φωνής σου
Τώρα που οι ζωές μας φαντάζουν
όλο και πιο ξένες
Τώρα που αναρωτιόμαστε
ποιοι είμαστε και που πάμε
Τώρα που χάνουμε τους εαυτούς μας
και αλίμονο αν τους βρούμε ξανά
Τώρα καταλαβαίνω γιατί σε έχω
ανάγκη περισσότερο από ποτέ
Γιατί...
Τότε που περίμενα τα απογεύματα
σα μικρό παιδί που του τάξανε παγωτό
Τότε που οι εποχές δεν ήτανε γκρίζες
όπως ο μουντός κόσμος μας
Τότε που ένα σου βλέμμα
ήταν μια φωταγωγημένη πολιτεία
Τότε που έκανες τα περίπλοκα
να φαίνονται τόσο απλά
Τότε που το χαμογελό
σου έμπαινε μέσα μου
Τότε που οι ζωές μας
έγιναν ένα
Τότε που οι μέρες μου
ήσουν Εσύ
Τότε, μικρό παιδί,
νόμιζα πως αυτό το τότε
νόμιζα πως αυτό το τότε
θα κράτούσε για πάντα.
Αλλά φευ, ο χρόνος είναι αμείλικτος
με τα παιδιά που βιάζονται να μεγαλώσουν...
Αλλά φευ, ο χρόνος είναι αμείλικτος
ΑπάντησηΔιαγραφήμε τα παιδιά που βιάζονται να μεγαλώσουν...
κρατω αυτο και φευγω γεματη
καλημερα Μακη μου
Καλημέρα Κική μου. Χαίρομαι που ένιωσες γεμάτη!
ΔιαγραφήΣε φιλώ!
Ο Χρόνος αμείλικτος με τα παιδιά που βιάζονται να μεγαλώσουν. Μια μεγάλη και σκληρή, μάλλον μελαγχολική διαπίστωση Μάκη μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈνα υπέροχο ποίημα σε νότες νοσταλγικές και μελαγχολικές. Πόσο όμορφα λόγια και εικόνες. Πόσα.
Καλησπέρα αγαπητέ φίλε.
Αυτό το "νοσταλγικές και μελαγχολικες" με πιάνει που και που Γιάννη.
ΔιαγραφήΣε ευχαριστώ για τα όμορφα λόγια φίλε, την καλησπέρα μου.