Πάμε μια βόλτα;

Ας αρχίσω διαφορετικά αυτή την φορά. Πριν ξεκινήσετε να με διαβάζετε, πατήστε το play στο παρακάτω τραγούδι του Αττίκ από την φωνή της Δανάης Στρατηγοπούλου. Προσδεθείτε. Φύγαμε...

 Η χρονομηχανή με αφήνει σε ένα μια στοα λαμπερή και γεμάτη με ανθρώπους. Ευτυχώς δε καταλαβαίνουν πως εμφανίστηκα. Παλιά Αθήνα. Οδός Σταδίου. Άκρον Ίλιον Κρυστάλ. Χαυτεία. Μινιόν. Η οδός Αθηνάς γεμάτη από καλούδια.  Βαρβάκειος αγορά. Δραγώνας. Αφοί Λαμπρόπουλοι. Λατέρνες και πλανόδιοι πωλητές που πουλάνε τις πραμάτειες τους. Σάμαλι, κωκ, παστέλι. 

 Πιο πέρα μερικά παιδιά κλωτσάνε μια μπάλα, γεμάτα λάσπες και με σκισμένα παπούτσια, μα με ένα μεγάλο χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπο τους. Στους δρόμους επικρατεί το αδιαχώρητο. Κυρίες με τα τεράστια καπέλα και τα ταγιέρ τους, κύριοι καλοντυμένοι με σμόκιν και κοστούμια, περπατάνε, συζητάνε, γελάνε. Ένας λούστρος γυαλίζει τα παπούτσια ενός νεαρού. 

 Στο φαρμακείο του Μπακάκου, νεαρά ζευγάρια δίνουν το καθιερωμένο ραντεβού τους. Βραδιάζει. Στα Χαυτεία, 2-3 πόρνες κάνουν την εμφάνιση τους. Κάποιες γυναίκες τις κοιτάνε με... μισο μάτι. Οι άντρες, γελάνε πονηρά. Το "Αριστοκρατικόν" και ο "Κρίνος"¨, περιμένουν τους πελάτες τους, αυτούς που προτιμούν τα περίφημα γλυκά τους. Εκεί πίνουν το καφέ και την πορτοκαλάδα τους. Τεράστιες λιμουζίνες κορνάρουν και χάνονται στην στροφή λίγο πριν την Ομόνοια.

  Και μετά λίγο πιο κάτω, σε ένα στενό, ένα ζευγαράκι περπατάει αγκαλιασμένο. Το ελαφρύ αεράκι σηκώνει την φούστα της κοπέλας που προσπαθεί να την κατεβάσει. Ο νεαρός κοντοστέκεται. την κοιτάζει, γέρνει και την φιλάει τρυφερά. Η μυρωδία απο γιασεμί κάνει την ατμόσφαιρα γλυκιά και παραμυθένια. Τους κοιτάζω και ανεπαίσθητα κοιτάζω και το ρολόι μου. Πρέπει να φύγω. Κατευθύνομαι στην στοά που πρωτοήρθα. Περπατάω και ξαφνικά νιώθω πως μπαίνω ξανά στην χρονομηχανή...

 1/11/20. 12 το βράδυ. Βρίσκομαι στην ίδια στοά, μόνο που τώρα είναι σκοτεινή και με μια άσχημη μυρωδία να αιωρείται στον αέρα. Ανοίγω τα μάτια μου και βλέπω έναν άνθρωπο να ξαπλώνει στο τσιμέντο. Στο κρύο και βρώμικο τσιμέντο. Σκεπάζεται και προσπαθεί να κοιμηθεί. 

 Παραδίπλα, μια νεαρή κοπέλα παίρνει την δόση της. Βγαίνω στον κεντρικό δρόμο. Άδεια η πόλη. Αυτοκίνητο ούτε για δείγμα. Αυτή η αόρατη ασθένεια που έχει κάνει την εμφάνιση της, έχει φοβίσει τους ανθρώπους  και τα μέτρα της κυβέρνησης απαγορεύουν την κυκλοφορία τις βραδινές ώρες.

Η Αθήνα συνεχίζει και υπάρχει. Μια πόλη που ζει και αναπνέει, όσο υπάρχουν και οι άνθρωποι της. Αυτοί που την χαρακτηρίζουν. Πλέον οι εποχές έχουν αλλάξει και η Αθήνα είναι αυτή που πρέπει να βοηθήσει ώστε να θυμηθούμε ξανά την μαγεία και την σημασία της. Γιατί τα συναισθήματα που νιώσατε διαβάζοντας τις παραπάνω γραμμές, οι εικόνες που φτιάξατε στο μυαλό σας για την παλιά Αθήνα, πλημμυρίζουν από αγάπη και αξιοπρέπεια.

 Και τότε υπήρχαν κακώς κείμενα. Και φτώχεια. Καλές και κακές στιγμές. Δύσκολες και ξέγνοιαστες. Αλλά σίγουρα υπήρχε μια αυθεντικότητα και ανθρωπιά (ίσως γιατί ήταν πρόσφατοι οι πόλεμοι), που σήμερα δυστυχώς δεν υπάρχει, παρά μόνο σε ελάχιστες περιπτώσεις, που είναι και οι εξαιρέσεις.

 Αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει να τα παρατάμε. Η παρακμή της σημερινής Αθήνας, δείχνει κα την παρακμή της κοινωνίας μας. Είναι ο καθρέφτης όσων είμασταν και όσων γίναμε. Όσο υπάρχει όρθια αυτη η ευλογημένη κατ εμέ, πόλη, τότε θα υπάρχουμε και εμείς. Και όλα μπορούν να αλλάξουν.

 

ΥΓ. Αχ ρε Δανάη...

 ΥΓ2. Καλό μας μήνα...