Οι καταστάσεις που ζούμε ως ανθρωπότητα τους τελευταίους μήνες, δείχνουν πως η απόσταση από τους γαλάζιους λόφους, τους λόφους της αρετής και της ανθρωπιάς, της αξιοπρέπειας και της καλοσύνης, ολοένα και μεγαλώνει.
Όπως τα καράβια που χάνονται από το οπτικό μας πεδίο μας στο βάθος του ορίζοντα, έτσι αλλοιώνεται και η ανθρώπινη φύση μας. Και απλά παρακολουθούμε. Με θλίψη, με νοσταλγία, με τρόμο. Κι είναι τόσες πολλές οι αλλαγές που συμβαίνουν εντός μας, που αυτές που συμβαίνουν εκτός, μοιάζουν σταγόνα στον ωκεανό...
Δε ξέρω γιατί, διαχρονικά, οι άνθρωποι βγάζουν προς τα έξω τον κακό τους εαυτό σε περιόδους κρίσης. Όπως δεν ξέρω επίσης πως βγάζουν και τον καλό τους σε αρκετές περιπτώσεις.
Αυτό που ξέρω είναι ότι τελευταίο προτάσσουν το ανθρώπινο κομμάτι τους. Ίσως δεν υπάρχει απάντηση σε αυτό. Στην Φύση όλα έχουν μια απόκοσμη αρμονία. Το Γιν και το Γιανγκ, το Καλό και το Κακό.
Από την άλλη, είναι τρομακτικό, πέρα από κάθε εφιάλτη, να τρέμουμε τον συνάνθρωπο μας. Ουσιαστικά είναι σα να φοβόμαστε τον ίδιο μας τον εαυτό. Οι πιο σκοτεινές μας πτυχές εμφανίζονται όταν κινδυνεύει το Εγώ μας. Όταν το πρόβλημα φτάνει στην αυλή του σπιτιού μας. Όταν πονάμε και πληγωνόμαστε, ενώ αυτά συνήθως συνέβαιναν... στους άλλους.
Το δικό μας ένστικτο επιβίωσης πολλές φορές έρχεται αντιμέτωπο με το ένστικο επιβίωσης του συνανθρώπου μας. Και εκεί υπάρχει η αιώνια μάχη για το ποιος ζει και ποιος πεθαίνει. Το αρχέγονο συστατικό της ύπαρξης του ανθρώπου είναι αυτό. Ούτε η Αγάπη, ούτε το Μίσος. Αλλά η ανάγκη για επιβίωση. Μπορεί να είναι σκληρό ως συμπέρασμα. Για κάποιους μπορεί και να μην ισχύει.
Αυτό που βλέπω να έρχεται όμως, αν συνεχίσουμε να πορευόμαστε με την παράλογη λογική του"δε με νοιάζει ο άλλος", δεν θα επιδέχεται αμφισβήτησης.
Τα ευχολόγια που πολλές φορές χρησιμοποιούμε (το έχω κάνει και το κάνω και γω άπειρες φορές), ίσως τελικά είναι πλέον γραφικά. Χρειάζεται δραστική αλλαγή, μια ολόκληρη και γεμάτη στροφή γύρω από τον εαυτό μας. Μια αναθεώρηση αξιών, αναγκών και καταστάσεων.
Μια επανεκκίνηση δίχως καλούπια και όρους. Κάτι που θα συνταράξει τον εσωτερικό μας κόσμο. Δεν ξέρω κατα πόσο είναι εφικτό, αλλά φαντάζομαι ότι όπως φτιάξαμε τον κόσμο μας, έτσι θα μπορέσουμε να τον χαλάσουμε και να τον δημιουργήσουμε από την αρχή.
Υπάρχουν αυτοί που τρομοκρατούν, αυτοί που απαιτούν, αυτοί που κανιβαλίζουν πάνω στα "πτώματα"¨των συναθρώπων τους. Υπάρχει η κακία, το μίσος, ο φθόνος η μισαλλοδοξία, η άγνοια, η αχαριστία...
Πόσο δύσκολο είναι να είμαστε άνθρωποι; Πόσο τραγικό είναι να μην μπορούμε να χαρούμε με την χαρά του άλλου; Πόσο ηλίθιο είναι να είμαστε ματαιόδοξοι, κυνικοί και φανατισμένοι; Τι άλλο πρέπει να γίνει για να βάλουμε τις σωστές προτεραιότητες στην ζωή μας, Για να καταλάβουμε επιτέλους ότι είμαστε άνθρωποι που έχουν ανάγκη τους άλλους ανθρώπους;
"Εκεί που υπάρχει φόβος δεν υπάρχει αγάπη,
στα πιο μεγάλα πάθη κρύβονται λάθη.
Η άγνοια φέρνει άρνηση, μια ρωγμή στο στήθος
και μες στο χάος τρέχει κατάλευκη σαν λύκος,
στα δόντια αυτά που σάπισαν η μνήμη ας ανθίσει
κι ο άσωτος υιός στο σπίτι να γυρίσει.
Και είναι σαν εσύ κι εγώ να είμαστε ένα,
όταν όλα γύρω μου , δείχνουν χαμένα,
σαν ένα φορτηγό να θυμάμαι τα μέρη που άφηνα ,
χιλιάδες χιλιόμετρα , ατέλειωτα χρυσάνθεμα...."
Κωνσταντίνος Βήτα
Μάκη αγαπητέ φίλε,
ΑπάντησηΔιαγραφήμε χαροποιεί το γεγονός ότι ένας νέος άνθρωπος σαν εσένα, ανησυχεί, προβληματίζεται, πασχίζει, αναζητά λύσεις και διεξόδους.
Είναι γεγονός ότι σε περιόδους κρίσεις η συνείδηση στην κοινωνία κινείται ταχύτατα. Κινείται όμως και σε διαφορετικές διαμετρικά καταστάσεις. Και πισωγυρίζει για πολλά κοινωνικά στρώματα με αποτέλεσμα να συναντάς συμπεριφορές ανθρωποφαγικές και προχωράει μπροστά με το να ριζοσπαστικοποιεί κόσμο, να δυναμώνει την ανθρωπιά, την αλληλεγγύη και το δέσιμο.
Το που θα ισορροπήσει η ζυγαριά Μάκη μου σε τέτοιες φάσεις κίνησης της ιστορίας εξαρτάται από μυριάδες παραμέτρους που ξεφεύγουν από τα απλά ανθρώπινα ψυχολογικά χαρακτηριστικά.
Επιδρούν οι οικονομικές σχέσεις, η παιδεία, η προπαγάνδα, η χειραγώγηση, η εξουσία, ο φόβος. Επιδρούν και οι ριζοσπαστικοί πολιτικοί φορείς Μάκη μου γιατί, κακά τα ψέμματα, τα έλεγαν οι Μαρξιστές στην εξέλιξη της ιστορίας, τα βιώσαμε στο πετσί μας, τα βλέπουμε να επαληθεύνται.
Κράτα τη συνείδησή σου ψηλά φίλε μου. Να είσαι ήσυχος. Να επιδράς με τους συνανθρώπους σου με ψηλά το κεφάλι και μακριά το φόβο.
Για να μπορέσουμε να πετύχουμε την νέα ισορροπία με καλές συνθήκες.
"Το που θα ισορροπήσει η ζυγαριά Μάκη μου σε τέτοιες φάσεις κίνησης της ιστορίας εξαρτάται από μυριάδες παραμέτρους που ξεφεύγουν από τα απλά ανθρώπινα ψυχολογικά χαρακτηριστικά."
ΔιαγραφήΑυτή σου η φράση φίλε είναι κάτι που δεν το λαμβάνω σοβαρά υπόψη μου. Είναι λάθος μου. Έχεις δίκιο.
Σε ευχαριστώ για το πολύτιμο σχόλιο Γιάννη. Συμφωνώ σε κάθε σου λέξη.
Οι ίδιες αναλογίες (σε καλό & κακό) υπήρχαν ανέκαθεν στους ανθρώπους. Σε περιόδους "ευμάρειας" βέβαια, θέλει μεγάλη διορατικότητα να μυριστείς την καταιγίδα. Τώρα που ξέσπασε, έκαστος εφ' ω ετάχθη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή δύναμη Μάκη, με το κεφάλι ψηλά και την ψυχή καθαρή. Κι ας μοιάζει μακρινή κι ανέφικτη αυτή η "επανεκκίνηση".
(Ευαίσθητοι κι εύστοχοι οι στίχοι του Κωνσταντίνου. Και πώς να μην είναι; Κάθε του δουλειά απορρέει απ' την ενσυναίσθηση)
Ναι Μαρία έχεις δίκιο. Οι αναλογίες είναι ίδιες. Λίγο πάνω λίγο κάτω δεν έχει σημασία.
ΔιαγραφήΣε ευχαριστώ για την παρότρυνση. Είναι καιροί που προσπαθούμε οι περισσότεροι να βρούμε τις ισορροπίες μας.
Σε φιλώ!