Παρασκευή 19 Μαρτίου 2021

Διαδικτυακοί παντογνώστες, αυτή η μάστιγα...

 "Ήρθα είδα, ενίκησα", είχε πει ο Ιούλιος Καίσαρ. "Έφτιαξα μνημείο πιο αιώνιο και από τον χαλκό", είχε ξεστομίσει και ο Οράτιος. Ε λοιπόν, αυτοί οι δύο σημαντικοί άντρες αποτύπωσαν πλήρως με τα λόγια τους, αυτό που πολλές φορές συμβαίνει στην καθημερινότητα μας, αλλά και πιο συγκεκριμένα στα social media, το τελευταίο διάστημα. 

 Τι είνα αυτό; Μα φυσικά το ύφος, ο τρόπος και η λογική που λειτουργούν πολλοί συνάνθρωποι μας, όταν εκφράζονται γραπτώς ή προφορικώς, και θεωρούν, νομίζουν, και τελικά πιστεύουν, ότι είναι οι μοναδικοί γνώστες της αληθείας. Στυλάκι χιλίων καρδιναλίων, απολυτότητα, υπεροψία, κρίσεις, επικρίσεις και συμπεράσματα, για όλα τα θέματα που μπορεί να απασχολούν τις ζωές μας.

 Έχω κάνει και παλαιότερα παρόμοια ανάρτηση για τους ξερόλες και τους κριτές των social media. Τα τελευταία χρόνια όμως το κακό έχει παραγίνει και συνεχώς... παραγίνεται. Θέλω λοιπόν, αν μου επιτρέπουν, να εκφράσω μερικές επιπλέον απόψεις επί του θέματος.

 Έχουμε και λέμε. Κανένας δεν ξέρει τίποτα. Ούτε καν τι του γίνεται πολλές φορές. Ενίοτε δεν γνωρίζει τον ίδιο του τον εαυτό και τα πιστεύω του. Κυριολεκτικά. Όχι μεταφορικά. Γνώμη τσεκουράτη και μεγαλόστομη, μπορεί να έχει μόνο όποιος έχει γνώση από κάτι που του έχει συμβεί, ή είναι αυτόπτης και αυτήκοος μάρτυς της όποιας κατάστασης.  Οτιδήποτε άλλο, μια άποψη για παράδειγμα, ελέγχεται, αναιρείται, κρίνεται και μπαίνει αυτομάτως στην κουβέντα για το αν ισχύει και αν έχει βάση η όχι.

 Για να το προχωρήσω λίγο παραπάνω, ακόμα και σε όσους έχει συμβεί κάτι από τα παραπάνω, η ίδια η αντικειμενικότητα, που είναι μύθος, πάει περίπατο, μιας και αρχίζει και κάνει την εμφάνιση της η υποκειμενικότητα. Ο άνθρωπος σκέφτεται πάντα με το Εγώ, αρκετές φορές προς όφελος του και συνήθως εναντίον των άλλων.

 Για να γίνω πιο σαφής, δε μιλάω για θέματα και καταστάσεις που άπτονται της κοινής λογικής (αν και αυτό επίσης σηκώνει κουβέντα) ή για το καλοπροαίρετο χιούμορ που μπορεί  να γίνεται κάποιες φορές. 

 Η κοινωνία έχει κάποιους κανόνες, κάποιες αρχές που συνήθως οι περισσότεροι άνθρωποι ακολουθούν. Δεν κουβεντιάζουμε λοιπόν για το αν το άσπρο είναι άσπρο ή το μαύρο είναι μαύρο.

 Όταν όμως ακόμα και σε περιπτώσεις που έχουν να κάνουν με την κοινή λογική και τους ανθρώπινους κανόνες, αυτός που εκφράζει την όποια άποψη, παρεκλίνει, ξεφεύγει και γίνεται ίδιος και χειρότερος με την κατάσταση την οποία επικρίνει, αλλά το κάνει σα να φαίνεται ότι είναι λογικό και τεκμηριωμένο, ε τότε η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά.

Έχετε δει τι διαγωνισμός εξυπνάδας, αναθεμάτων και αχρειοτήτων γίνεται στο διακίκτυο; Στο facebook ας πουμε.  Από το πιο σοβαρό μέχρι το πιο αστείο θέμα που προκύπτει, οι κριτές, οι άσπιλοι και αμόλυντοι των μέσων δικτύωσης, οι φωτεινοί παντογνώστες της κοινωνίας μας, αναλύουν με περισπούδαστο (και πολλές φορές αναλφάβητο) ύφος και ήθος τα τεκταινόμενα, όντας οι μοναδικοί και απόλυτοι γνώστες των όσων ζούμε. Μόνο που αν τελικά ρε παιδιά είμαστε τόσοι πολλοί οι αλάθητοι, θα έπρεπε ο κόσμος μας να μην είναι σε αυτό το χάλι.

 Αυτή είναι η φύση μας όμως. Άντε για να μην είμαι ακραίος και γραφικός, ένα κομμάτι της φύσης μας. Είμαστε εγωιστές, απάνθρωποι, μισαλλόδοξοι, ανεύθυνοι, ριψάσπεις, κανεντρεχείς και τελικά κακοί και πονηροί άνθρωποι. Την πέφτουμε σαν τα... κοράκια στα θύματα μας, είτε επειδή έφταιξαν, είτε επειδή λάθεψαν, είτε ακόμη επειδή εγκλημάτισαν. 

 Αυτοί είναι απόκληροι, τέρατα και δεν αξίζουν να ζουν, να υπάρχουν, να κυκλοφλορούν ανάμεσα μας, ανάμεσα στους εκλεκτούς. Άσχετα αν στην πραγματικότητα η δική μας δίψα για... αίμα, για ταπείνωση του άλλου, είναι εδώ, εντός μας, σε ότι σκεφτόμαστε και πράττουμε.

 Βρίζουμε τους πολιτικούς που εμείς ψηφίζουμε, πατάμε επί... πτωμάτων για την προσωπική και επαγγελματική μας ανέλιξη, κρίνουμε τους βολεμένους αν δεν βολευόμαστε εμείς, λέμε ψέματα υποστηρίζοντας την αλήθεια, κλέβουμε κυριολεκτικά η μεταφορικά, χρήματα, ιδέες, ψυχές και συνειδήσεις, συγχωρούμε για να το παίξουμε μεγαλόψυχοι και όχι επειδή το εννοούμε, δεν ακούμε, δεν συζητάμε επί της ουσίας, δεν δίνουμε μα μόνο παίρνουμε.

 Μετά όμως από όλα αυτά, έχουμε και άποψη. Έχουμε γνώμη. Και την καταθέτουμε. Στο διαδίκτυο. Στην εργασία μας. Στην παρέα μας. Στην οικογένεια μας. Στοιχειοθετούμε με αυστηρό και απόλυτο ύφος την ανικανότητα των άλλων, για να μακιγιάρουμε με τα φανταχτερά χρώματα της υποκρισίας την δική μας.

 Θεωρούμε ότι αυτό θα μας λυτρώσει. Η μπορεί και βαθιά μέσα μας, να νομίζουμε ότι κρυβόμαστε από τον ίδιο μας τον εαυτό. Αλλά φευ, στο τέλος, οι... φουσκωμένες από υπεροψία και σοβαροφάνεια απόψεις στο facebook και στο twitter, δε σε κάνουν κριτή, αλλά κρινόμενο...

10 σχόλια:

  1. Δεν θα πέσω στην παγίδα σου να πω την γνώμη μου :P

    Κοίτα, νομίζω από τη φύση του ο άνθρωπος έχει μια τάση να μπλέκεται σε όλα, να προσπαθεί να εξηγήσει τα πάντα και να ρίξει το φταίξιμο στον δίπλα. Συνήθως σε κάθε περίπτωση υπαίτιοι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο είμαστε εμείς οι ίδιοι όντως.

    Εμένα εκείνο που με ενοχλεί είναι πως όταν κάποιος έχει μια άποψη, οκ δικαίωμα του, δεν είναι σε θέση να ακούσει οποιαδήποτε αντίθετη. Και το σημειώνω αυτό γιατί όπως είπες κλείνοντας, λέγοντας μια γνώμη τελικά οι ίδιοι κρινόμαστε και αυτό είναι κάτι που το θεωρώ επική μαλακία.

    Χαίρομαι που το έθιξες, φαντάζομαι κανένας μας δεν θα παραδεχτεί πως το κάνει, ωστόσο είναι καλό να ακούγεται και να υπάρχει ως σκέψη στο πίσω μέρος του μυαλού του καθενός!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Θεωρώ ότι λίγο πολύ όλοι μας το έχουμε κάνει. Εγώ κυρίως θέλω να καυτηριασω αυτούς που το έχουν κάνει... επάγγελμα! Αυτούς που τρέφονται από αυτό...

      Συμφωνώ με κάθε σου κουβέντα Νικολετα μου. Ευχαριστώ για το σχόλιο!

      Διαγραφή
  2. Εμένα ξέρεις τι με τρομάζει; το μίσος που έχουν και με κάθε ευκαιρία το εκτοξεύσουν προς πάσα κατεύθυνση. Αδιαφορώντας για τα συναισθήματα των άλλων. Δε μπορώ επίσης να καταλάβω τι μου προσφέρει το να κάτσω να τσακωθώ και να προσβάλλω σε σελίδες, σε ομάδες, σε προσωπικά προφίλ, μόνο και μόνο επειδή έχω αντίθετη γνώμη. So what?
    Αναλώνουν φαιά ουσία που θα ήταν χρήσιμη κάπου αλλού αν εκδηλωνόταν με σεβασμό.

    ΥΓ: Έχεις ποιητική αύρα ακόμα και στα άρθρα σου! " για να μακιγιάρουμε με τα φανταχτερά χρώματα της υποκρισίας την δική μας." πςς

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευχαριστώ για το κοπλιμαν στην τελευταία σου φράση Κάθριν!

      Ξέρεις τι γίνεται; Πιστεύω πως υπάρχουν άνθρωποι που αυτό τους δίνει ζωή. Η μάλλον είναι η ίδια τους η ζωή σε αντανάκλαση. Λίγοι και φτωχοί σε συναισθήματα άνθρωποι για μένα. Αλλά είναι και αυτοί μέρος της κοινωνίας μας...

      Διαγραφή
  3. όλοι θέλουν να κρίνουν μα κανείς να κριθεί
    όλοι θέλουν να λένε ή ακόμη χειρότερο να επιβάλλουν την άποψή τους μα κανείς δεν θέλει να ακούσει και να σκεφτεί
    ανά τους αιώνες λοιπόν!

    εμαθα να ζω με ολα αυτα, δε σημαινει πως τα δεχομαι, μπορω ομως με ευκολια να πω, πως πολλα πλεον πολλά από αυτά, δε με αγγιζουν... όχι όπως στο παρελθόν τουλάχιστον

    καλημερα Μακη μου!
    να εισαι καλα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Με καλύψες πλήρως Κική μου. Κρίνουμε πιο εύκολα και δύσκολα δεχόμαστε να κριθούμε... Όμως δεν είναι περίεργο από που μπορεί να πηγάζει αυτό; Ίσως πλλυ πίσω στους αιώνες όπως αναφέρεις. Ίσως να είναι και ένα κομμάτι της φύσης των ανθρώπων αυτό.

      Σίγουρα είναι. Σε ευχαριστώ για το πολύτιμο σχόλιο...

      Διαγραφή
  4. Θα συμφωνήσω σε όλα, αλλά θα σταθώ στο αναλφάβητο, γιατί δέχομαι πως άνθρωποι είμαστε, σφάλματα κάνουμε, αλλά το ρημάδι το "και" δε χρειάζεται να πας πανεπιστήμιο για να ξέρεις πως δεν γράφεται "κε" και ότι τα ρήματα τελειώνουν σε -ω.
    Η κριτική, το μίσος και οι απόψεις του διαδικτύου είναι μεγάλη κουβέντα και δείχνουν το ύφος της κοινωνίας μας.
    Καλό Σάββατοκύριακο Μάκη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαρεσει που έμεινες και σε αυτο Μαρίνα μου. Εγώ το βλέπω κυρίως ως συνέχεια των ατεγκτων κριτών. Ως κομμάτι του εαυτού τους που δεν προσπαθούν να διορθώσουν και που πάνω στην παράνοια τους το προσπερνάνε η δεν το βλέπουν καν.
      Και μπορεί να κρίνουν εσένα για αυτό...

      Φιλιά!

      Διαγραφή
  5. Κοίτα Μάκη μου!
    Τώρα είναι τα social media. Παλιά αλλά και μέχρι σήμερα, στις μεγάλες γενιές, ήταν τα καφενεία. Και στις δύο αυτές "αίθουσες" συγκέντρωσης δρώντων ανθρώπων κατοικούν συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Εκείνο που άλλαξε είναι ότι τώρα, επιτέλους, μπήκαν και οι γυναίκες στην διαδικασία της διαβούλευσης.
    Ναι, σε αυτές τις περιπτώσεις υπάρχουν ακρότητες. Μάλιστα τώρα, στη διαβούλευση εξ αποστάσεως, έχοντας το ...αβαντάζ να μιλάς εκ του ασφαλούς, μην έχοντας τον άλλο μπροστά σου, η εκτροπή και η σκέψη μίσους είναι μεγαλύτερη, πιο αποκρουστική, πιο ανέξοδη.
    Γιατί, παλιά στο καφενείο, αν τα έλεγες αυτά, ρίσκαρες και καμιά γροθιά στη μούρη.
    Ας προσπαθήσουμε όλοι να βάλουμε κάποιο μέτρο στην έκφρασή μας. Έχουμε αποχαλινωθεί είναι αλήθεια, δεν βηθουν οι καταστάσεις και έχουμε φαινόμενα νοσηρά.
    Καλό Σαββατοκύριακο αγαπητέ φίλε μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γιάννη, ρε φίλε, πραγματικά χαίρομαι τα σχόλια σου. Εμβαθύνουν πάντα, αλλά κυρίως ψάχνουν την άλλη οπτικη που δίνει νέα διάσταση στο οποίο θέμα.

      Έχεις δίκιο τώρα είναι τα social media, παλιά τα καφενεία η ίσως τα πάρκα η ίσως οι γειτονιές που μαζεύονταν ο κόσμος. Αυτό δείχνει, πέρα από το νοσηρό του θέματος, ότι αυτή η συμπεριφορά και μας χαρακτηρίζει και ίσως, με τις μεταμορφώσεις της, συνεχίζει να μας χαρακτηρίζει και στο μέλλον...

      Ευχαριστώ πολύ!

      Διαγραφή

Αναγνώστες

Page translation