Τελικά είσαι και φαίνεσαι;

 "Τα γένια δεν κάνουν τον φιλόσοφο".  Αυτό το, πολύ εύγλωττο, λατινικό ρητό, ουσιαστικά λέει πως τα φαινόμενα απατούν. Με αφορμή το αδιανόητο περιστατικό της δολοφονίας της νεαρής Καρολάϊν από τον σύζυγο της, ήρθαν μερικές σκέψεις στο μυαλό μου. Σκέψεις που πάντα υπάρχουν εκεί σε μια μικρή γωνιά, και που όταν με κατακλύζουν, με μπερδεύουν και με τρομάζουν ταυτόχρονα.

  Αρκετές φορές έχω προπαθήσει να αναλύσω την συμπεριφορά των ανθώπων στο κομμάτι των σχέσεων τους, Η υποκρισία, το "θέατρο", είναι πάντα σε πρώτο πλάνο όταν μιλάμε για τα αρνητικά χαρακτηριστικά της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης. 

 Η εικόνα ενός ανθρώπου είναι πάντα επίπλαστη. Για να σταματήσει να είναι πρέπει αυτός ο άνθρωπος ή να έχει καταφέρει να βρει το νόημα της ζωής που είναι η αγάπη προς τον συνάνθρωπο, ή να έχει υποκριτικό ταλέντο μεγαλύτερο και από του Αλ Πατσίνο. Κι όσο και αν φαίνεται δύσκολο, το δεύτερο είναι πιο εύκολο να συμβεί από το πρώτο (συγνώμη Αλ, αλλά υπάρχουν εκεί έξω εκατομμύρια υποκριτές με το δικό σου ταλέντο...).

 Ακούμε τις τελευταίες μέρες για καλά παιδιά, για επιφανείς πολίτες υπεράνω πάσης υποψίας και από την άλλη για κλεφτες, ληστές, βιαστές, κακούς και καλούς ξένους, κακούς ή καλούς Έλληνες, για όμορφους και άσχημους ανθρώπους και πάει λέγοντας.

  Όταν βάζουμε στην ζυγαριά την εξωτερική εμφάνιση, την επαγγελματική δραστηριότητα, την εθνικότητα, το χρώμα κάποιου για να κρίνουμε αν είναι καλός άνθρωπος η όχι, τότε αυτόματα πέφτουμε σε μια παγίδα που δύσκολα θα μπορέσουμε να βγούμε. Και το κυριότερο; Μας απομακρύνει από την αλήθεια...

 Δεν θα διαφωνήσω ότι υπάρχει και ο λεγόμενος νόμος των πιθανοτήτων, η κοινή λογική, η εκ του παρελθόντος γνώριμη κατάσταση που μας δείχνει τον δρόμο και την ευκολία στην κρίση. Από την άλλη όμως είναι δυνατόν να κρίνουμε το ποιόν κάποιου από χαρακτηριστικά που δεν έχουν σχέση με την ψυχή του η πολύ περισσότερο με τις πράξεις του;

 Η υποκειμενικότητα που διακρίνει την κάθε μας απόφαση και κρίση, ο εγωισμός, ή "εγώ δεν θα το έκανα/ ή θα το έκανα έτσι" φάση που λειτουργούμε και μας ωθεί στο να συμπεράνουμε κάτι για κάποιον, σίγουρα δεν είναι αυτό που λέμε οι καλύτεροι σύμβουλοι. Αυτός είναι και ένας από τους λόγους που... πέφτουμε από τα σύννεφα όταν συμβαίνει κάτι που, θεωρητικά, δεν περιμέναμε να συμβεί.

 Στην πραγματικότητα όταν κάποιος άλλος κάνει κάτι που θεωρούμε λάθος, κακό, επιλήψιμο, ή θα βγάλει προς τα έξω συναισθήματα μίσους και κακίας προς προς αυτόν ή θα μας κάνει να αντιδράσομε με έκπληξη για το πως συνέβη, αυτό που συνέβη. Ή ταυτόχρονα και τα δύο. Προσθέστε λίγη ζήλια σε όλο αυτό και θα βρείτε την απάντηση στο ερώτημα "γιατί ο άνθρωπος κάνει κακό σε άλλους ανθρώπους;".

 Δυστυχώς σκεφτόμαστε περίεργα. Και κυρίως εγωιστικά.  Δε μπορούμε εύκολα να αντιληφθούμε ότι το καλό και ευγενικό παιδί της γειτονίας, μπορεί να είναι ένα ρεμάλι που εκμεταλλεύται τους γονείς του, ή ο σοβαρός κύριος με την γραβάτα και το ακριβό αυτοκίνητο, είναι ένας κοινωνιοπαθής τύπος που κακοποιεί συστηματικά την γυναίκα και τα παιδιά του. 

 Δεν το αντιλαμβανόμαστε γιατί τελικά μένουμε στην εικόνα και μόνο σε αυτή. Θέλετε γιατί και οι ρυθμοί της καθημερινότητας, η κοινωνική αποξένωση, τα οικονομικά προβλήματα, παίζουν και αυτά τον ρόλο τους; Θέλετε γιατί, όπως ανέφερα και παραπάνω μερικοί και μερικές κρύβουν πολύ καλά την άσχημη ψυχή τους; Δυστυχώς το αποτέλεσμα μετράει...

 Έχουμε καταντήσει να υποκρινόμαστε και στον ίδιο μας τον εαυτό, να βλέπουμε και να διακρίνουμε τα σημάδια στον φίλο, την φίλη, τον συγγενή και να μην κάνουμε κάτι για να τον βοηθήσουμε. 

Γινόμαστε ολοένα και περισσότερο μια κοινωνία του Θεαθήναι, απομακρυνόμαστε και "πετάμε" από πάνω μας οτιδήποτε είναι υγιές και κοινωνικά ωφέλιμο.

 Νομίζω ότι όλοι μας κυκλοφορούμε με έναν αόρατο καθρέφτη και κάθε φορά που συναντάμε και συναναστρεφόμαστε κάποιον, τον γυρίζουμε προς το μέρος μας και καμαρώνουμε και αυτο-θαυμαζόμαστε. 

  Ετσι, εθελοτυφλούμε και στρουθοκαμηλίζουμε. Έτσι, δεν μπορούμε να διακρίνουμε την βοήθεια και την προσοχή που επιζητάν οι γύρω μας. Και έτσι, τελικά, καταλήγουμε στα τρομακτικά λόγια του ποιητή Ράινερ Μαρία Ρίλκε: "Ίσως όλοι οι δράκοι της ζωής μας να είναι πριγκίπισσες, που δεν προσμένουν παρά την ώρα που θα μας δουν όμορφους και τολμηρούς. Ίσως καθετί τρομακτικό να είναι, στο απώτατο βάθος του, έρημο και αβοήθητο και να περιμένει από εμάς βοήθεια..."