Η πανδημία και οι θηλυκές... μεταλλάξεις

 Δύο χρόνια αγάπες μου. Ναι, ναι δύο ολόκληρα χρόνια κοντεύομε να κλείσουμε με την πανδημία του covit (αααα να με σχωράτε τώρα τελευταία έτσι βλέπω να το γράφουν μερικοί παν-επιστήμονες που ξέρουν απ έξω όλη την βιβλιογραφία της ιατρικής επιστήμης). 

 Ανάθεμα την ώρα και την στιγμή που εκείνη η ριμάδα η νυχτερίδα φαγώθηκε α λα κρεμ και κατακάθισε στο στομάχι του ανυποψίαστου Κινέζου. Ανάθεμα...

 Και ξέρετε τι γίνεται ε; Μέσα σε όλα τα κακά που μας έχουν βρει ως ανθρώπινο γένος, υπάρχει και κάτι που περνάει στα ψιλα. Οι μεταλλάξεις. Όοοοοχι δεν αναφέρομαι στις μεταλλάξεις του ιού, έτσι και αλλιώς εκεί μόλις τελειώσει το αλφάβητο, λογικά τελειώνουν και αυτές. Στις άλλες μεταλλάξεις αναφέρομαι, τις θηλυκές ντε. Είναι που είναι η γυναικεία ψυχοσύνθεση Τριπολιτσώτικος καιρός, ήρθε και ο κορωνοιός και... έδεσε το γλυκό.

 Δυό χρόνια τώρα κοντά, αυτά τα δύσμοιρα παλικάρια, γιατί έτσι τα χαρακτηρίζω με όσα περνάνε, έχουν τραβήξει του Χριστού τα πάθη. 

  Τι μούτρα μέχρι το πάτωμα, τι θανατηφόρα βλέμματα και ειρωνείες, τι "θα τα πούμε σπίτι μετά εμείς", τι "φάε αυτό και πολύ σου είναι" ή "αμά θες πες στη μάνα σου να μαγειρέψει", ακόμα και  (άκουσον-άκουσον)"έχω πονοκέφαλο μη με ακουμπάς" (για δέκατη φορά μέσα σε τρεις μέρες, λες και ζητήσαμε κάτι υπερβολικό οι επιβήτορες). Το ρέπερτόριο μεγάλο και ατελείωτο. Ευτυχώς που δεν έχω σχέση ο άσχετος γιατι δεν ξέρω πως θα την πάλευα. Φτηνά την γλίτωσα. Λέτε να φταίει η κλεισούρα;

 Μα ρε κορίτσια άδικο έχω; Δηλαδή τι ζητάμε τα απόλυτα αρσενικά;  Να μας ταίζετε, να μας... ποτίζετε, να μας... κάθεστε (εμείς πάντα καθόμαστε να ξέρετε) και να μην μας πρήζετε. Πολλά είναι αυτα; Όχι δηλαδή, σκεφτείτε και πείτε μου. Πολλά είναι;

 Είστε και αδίστακτες ρε παιδί μου. Ολόκληρη πανδημία και θέλετε δεσμεύσεις, αρραβώνες, γάμους, ταξίδια και δε συμμαζεύεται και μας βάζετε και το μαχαίρι στο λαιμό. "Αν δε με πας αυτό το καλοκαίρι διακοπές, να ξεχάσεις αυτά που ήξερες". 

 Και έχετε υπόψιν σας παλικαράδες μου, αυτό το "αυτά που ήξερες", είναι μελετημένο. Δεν το πετάνε έτσι τα κοριτσόπουλα και οι καραμιλφάρες. Τα πάντα έχουν την σημειολογία τους. Μακάριοι αυτοί που οσμίζονται το επερχόμενο κακό.

 Τώρα βέβαια εδώ που τα λέμε και για να λέμε και μερικές αλήθειες, τι θέλετε δηλαδή ρε μπαγλαμάδες. Τα πάντα όλα χωρίς ιδρώτα; Κορίτσα είναι αυτά και όπως να΄χει την θέλουν και την λεζάντα τους, και τις διακοπές τους και τα χάδια και μην σας πω και την αγάπη και τον σεβασμό τους. Αμέ. Υπάρχουν και αυτά Αλεντελονάδες μου.

 Εγώ πάντως και κλείνω (όχι ως άντρας αλλά το κείμενο), το΄χω πάρει απόφαση. Μέχρι να τελειώσει η πανδημία δεν μπλέκω σε σχέση (ούτε και πριν έμπλεκα αλλά οκ τι θέλετε τώρα, να μην κάνω και γω το κομμάτι μου;), παρά μόνο, και αυτό με βαριά καρδιά, σε τσιλιμπουρδίσματα. Διότι οκ, την σχέση πολλοί εμίσησαν (οι πολυγαμικοί ντε μην βαράτε), την ξεπέτα ουδείς (εμού του ιδίου συμπεριλαμβανομένου). Αυτά, σας φιλώ ρουφηχτά και τα ξαναλέμε.