Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι γεμάτες απο τέτοιες συμπεριφορές. Υπάρχουν άνθρωποι που θεωρούν δεδομένα τα πράγματα σε μια σχέση. Είτε αυτή είναι ερωτική, φιλική, συναισθηματική. Υπάρχουν αυτοί που ενδιαφέρονται λιγότερο και όμως επηρρεάζουν και ορίζουν την πορεία μιας σχέσης. Υπάρχουν εκείνοι που με μια πλαστή ευμάρεια και μια επίπλαστη ευτυχία, πορεύονται όχι προς τα μπρος όπως θεωρούν, αλλά προς τα πίσω.
Ο Θεόφιλος Γκωτιέ Γάλλος συγγραφές και ποιητής, είχε πει πως το να μένεις στο ίδιο σημείο στον έρωτα και την ποίηση, σημαίνει ότι πας προς τα πίσω.
Σε αυτές τις περιπτώσεις έχουμε και εκείνους τους ανθρώπους που προσπαθούν να κάνουν ποιοτικότερη την ανθρώπινη επαφή. Να την εξελίξουν, να την οδηγήσουν στα δικά τους ιδεατά στάνταρ, να νιώσουν γεμάτοι με την όλη διαδικασία και το ταξίδι. Μάχονται, εστερνίζονται και αφουγκράζονται ταυτόχρονα τις ανάγκες του έτερου τους ήμισυ και την μία και μοναδική φορά που μπορεί να χρειαστούν κάτι, να θελήσουν λίγη κατανόηση και συμπόνοια, το ταίρι τους βλέπει τα... πλοία να περνούν.
Αυτοί που θα καταφέρουνν να αλλάξουν τα αρνητικά τους χαρακτηριστικά και να αγαπήσουν τον άλλο και τον εαυτό τους (χωρίς όμως να τον βάζουν σε δεύτερη μοίρα), θα βρουν την λύση. Όσοι μείνουν στυλώμένοι μόνο στα όμορφα λόγια και δεν περάσουν στην πράξη, τότε πέρα απο τα πλοία θα έχουν χάσει και το...τραίνο που οδηγεί στην ευτυχία.
Το χειρότερο που μπορεί να συμβεί σε έναν άνθρωπο όσον αφορά στη συναισθηματική του λειτουργία, είναι να... ξενερώσει. Εκεί δεν υπάρχει γυρισμός. Και είναι πραγματικά φρόνιμο, να μην θεωρούμε τίποτα και κανέναν δεδομένο. Ούτε να ανυψώνουμε κάποιον στο μυαλό μας σε σημείο να τον εξιδανικεύουμε και επί της ουσίας να ¨κρεμόμαστε" από τις προθέσεις του.
Είμαστε δύσκολα όντα οι άνθρωποι. Εξαρτημένοι απο τον εγωισμό μας τις περισσότερες φορές και από την αγωνία της επιβεβαίωσης.
Ίσως η αίσθηση του να νιώσουμε αρεστοί ή αποδεκτοί απο μια μερίδα συνανθρώπων μας, να μας οδηγεί σε τέτοια μονοπάτια. Ίσως πάλι να... φταίει και η ανάγκη να μην είμαστε και κυρίως να μη νιώθουμε μόνοι. Αυτή μπορεί να είναι ο καταλύτης στη ζωή μας.
Αυτό που θα πρέπει να κατανοήσουμε (και συγνώμη αν δείχνω "σοφή κουκουβάγια¨), είναι πως, πρωτίστως, θα πρέπει να σεβαστούμε τον εαυτό μας, ώστε να μπορέσουμε να κατανοήσουμε τα λάθη που κάνουμε στην όποια σχέση έχουμε με κάποιον. Αν βάζουμε πάντα σε δεύτερο πλάνο τα δικά μας συναισθήματα και τις ανάγκες δεν πρόκειται να αντιληφθούμε την εκμεταλλευση (εκούσια ή ακούσια) που υπάρχει από την άλλη πλευρά.
Για να προλάβω ενδεχόμενες σκέψεις σας, όλα τα παραπάνω τα συμπεραίνω κυρίως από αυτά που συμβαίνουν γύρω μου με τους ανθρώπους και όχι από τις σχέσεις που με αφορούν προσωπικά. Σίγουρα και από αυτές, αλλά είμαι υπέρμαχος εδώ και χρόνια της λογικής, πως στο θέμα των σχέσεων, αυτός που είναι... έξω απο τον χορό αντιλαμβάνεται πιο ξεκάθαρα τα πράγματα. Τα... ζυγίζει διαφορετικά, όντως ανεπηρρέαστος απο τα αρνητικά η θετικά συναισθήματα που προκύπτουν απο την τριβή της σχέσης.
Ξέρω και δεν το παίζω ξερόλας, πως δεν είναι εύκολα πράγματα αυτά, που λέει και ένας γνωστός μου. Απ΄την άλλη... χορτάσαμε από τις εύκολες, flat και ανούσιες σχέσεις. Ας μην βλέπουμε πια το δέντρο αλλά το δάσος. Την μεγάλη εικόνα. Τα ξαναλέμε.
ΥΓ. Καλό Σεπτέμβριο να έχουμε.
ΥΓ2. Ίσως είναι η πρώτη φορά που λείπω από την μπλογκόσφαιρα για τόσο μεγάλο διάστημα (κοντά δύο μήνες). Ήταν κάτι συνειδητό. Συνέβησαν πολλά στην κοινωνία μας το τελευταίο διάστημα. Συνταρακτικά θα έλεγα. Ήταν ένα δύσκολο καλοκαίρι. Ας ελπίσουμε το φθινόπωρο που έρχεται να είναι πιο φωτεινό και με λιγότερες δύσκολες στιγμές.
ΥΓ3. Λόγω της απώλειας του Μίκη Θεοδωράκη, σας αφήνω με μια απο τις πολύ όμορφες δημιουργίες του, σε ποίηση Γιώργου Σεφέρη και ερμηνεία Γρηγόρη Μπιθικώτση...
Welcome back ψυχολόγε μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτάθηκα λίγο παραπάνω σε αυτό που είπες περί αλλαγής των ελαττωμάτων μας. Νομίζω πως δεν είναι τόσο εφικτό να αλλάξουμε, ίσως μόνο να τα διαχειριζόμαστε ώστε να μη γίνονται καταστροφικά στους άλλους και στον εαυτό μας.
Σίγουρα δεν είναι εύκολο. Και στην πραγματικότητα δεν αλλάζουν οι άνθρωποι αλλά αλλάζει ο τρόπος τους, τα συναισθήματα τους, μικρά χαρακτηριστικά του εαυτού τους, ανάλογα τις περιστάσεις και τις εποχές...
ΔιαγραφήΕκεί μπορούμε να βρουμε ένα σημείο σύγκλισης...
Εγώ πάλι... 🖤
ΑπάντησηΔιαγραφή(μην αλλάξεις)
Σε ευχαριστώ Σταυρούλα μου 💚
ΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠόσο μεγάλο το ταξίδι της αυτογνωσίας ώστε να μπορέσουμε να χτίσουμε μία υγιή σχέση με έναν άλλο άνθρωπο (ο οποίος όμως θα πρέπει να έχει παρόμοιες ταχύτητες με εμάς ή τουλάχιστον από κοινού ο καθένας να ελαττώσει ή να αυξήσει την ταχύτητά του).
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν ξέρω, έχει αρχίσει να με προβληματίζει το κομμάτι των σχέσεων σε γενικότερο πλαίσιο. Και με τρομάζουν ακόμα περισσότερο οι άνθρωποι που λένε "αυτός είμαι κι άμα σ' αρέσω". Θέλει δουλίτσα για να μάθουμε τον εαυτό μας και να μην τον χάσουμε στην πορεία...
Γιώτα μου τι όμορφα που τα είπες! Με βρίσκουν σύμφωνο σε όλα οι σκέψεις σου.
ΔιαγραφήΚαι αυτό το τελευταίο πόσο αλήθεια. Απλά πολλές φορές ο εγωισμός υπερνικάει ακόμα και την ίδια την αγάπη. Κυρίως γιατί δεν αντιλαμβανόμαστε, πως στην ουσία δεν αγαπάμε ούτε τον ίδιο μας τον εαυτό...
Και έρχεται η στιγμή που λέμε τώρα πια είναι αργά...
Καλησπέρα Μάκη μου,
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλώς ήλθες και πάλι αγαπητέ φίλε στο δικτυακό σου σπιτικό και στη γειτονιά. Πάρε το χρόνο σου, καλοκαίρι γαρ, (ο ...Θεός να το κάνει δηλαδή), χρειάζονταν λίγη νιρβάνα και αλλαγή ρυθμού. Δικαιωματικά.
Σε βλέπω με λίγη θλίψη. Μια γλυκιά μελαγχολία που στέκει ολόγυρά σου σαν ένας ποιητικός μανδύας όμορφος και λεπτός. Με σκέψεις αληθινές και σημαντικές.
Το ταξίδι των ανθρώπινων σχέσεων ναι πάντα κρύβει και έναν νέο προορισμό. Άγνωστα μέρη, καινούργια νερά, πρωτόγνωρα λιμάνια. Αξίζει τον κόπο η περιπλάνηση. Αν γίνεται με αρμονική συνύπαρξη, με σεβασμό, με αποδοχή, τότε το ταξίδι μπορεί να σε πάει σε μαγικούς προορισμούς και να κρύβει μικρούς παράδεισους. Το αντίθετο μπορεί να οδηγεί σε καταραμένα μέρη σκιερά.
Καλό θα είναι να αφουγκραζόμαστε δίπλα μας τον άλλο. Να ακούμε, να δεχόμαστε, να μαθαίνουμε, να δίνουμε. Μεγάλη υπόθεση.
Φίλε Μάκη, πάμε σε ένα δύσκολο Φθινόπωρο με γκρίζα παράθυρα. Πρέπει να μαζέψουμε δυνάμεις και πίστη φίλε μου.
Να είσαι καλά, εδώ είμαστε και προχωράμε.
Την καλησπέρα μου.
Καλησπέρα Γιάννη μου, πόσο σωστά τα γραφείς ρε φίλε.
ΔιαγραφήΕιδικά στο κομμάτι του σεβασμού, της αρμονικής συνύπαρξης και του να καταλαβαίνουμε τον άλλο, τις ανάγκες και τους φόβους του, είναι σημείο κλειδί σε μια ανθρώπινη σχέση, οποιασδήποτε μορφής.
Όντως έχουμε μπροστά μας δύσκολες μέρες, καλό φθινόπωρο να έχουμε φίλε. Με υπομονή, ελπίδα και θετική σκέψη.
Ένας παλιός μου φίλος ο Άγγελος μου είπε μια μέρα απλά: " Οι σχέσεις Μαρία δεν χαρίζονται στους τεμπέληδες".
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό Φθινόπωρο Μάκη μου.
Σε φιλώ.
Λακωνική και ουσιαστική. Θέλει δουλειά Μαρία μου. Όντως. Δουλειά και σεβασμό στον εαυτό μας αλλά και στον απέναντι.
ΔιαγραφήΚαλο φθινόπωρο, τα φιλιά μου!
Με άκρως φθινοπωρινή διάθεση και την απώλεια του Μίκη να ρίχνει βαριά τη σκιά της πάνω μας, νομίζω πως ήρθε η ώρα να παραμερίσουμε το "εγώ" και να δοκιμάσουμε τους εαυτούς μας στο "μαζί". Σε ερωτικό αλλά και σε κοινωνικό επίπεδο. Θέλει δουλίτσα βέβαια...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό φθινόπωρο Μάκη που αφουγκράζεσαι ό,τι συμβαίνει γύρω σου!
Καλησπέρα Μαρία μου. Διαπιστώνω και από τα σχόλια των υπολοίπων και των δικών σου, πως μιλάμε όλοι για προσπάθεια και δουλειά. Και είναι η πραγματικότητα.
ΔιαγραφήΠου το χάνουμε όμως δεν ξέρω . Ειλικρινά. Και μερικές φορςςτ μιλάμε και για καταστάσεις εύκολες. Που τις κάνουμε δύσκολες. Ως συνήθως.
ΥΓ. Οι απώλειες άνθρωπων, όπως του Μίκη, είναι τόσο αλληλένδετες με το πώς συμπεριφερόμαστε στους αλλους, τι προσδοκάμε από αυτούς και διαχειριζόμαστε την σχέση μας μαζί τους. Καλό φθινόπωρο!