Και γω που νόμιζα πως...

Κάποια στιγμή νόμιζα πως σε αυτή τη ζωή τα πράγματα  και οι άνθρωποι αλλάζουνε.  Φευ... Όλα μένουνε τα ίδια και αν λέμε πως αλλάζουνε το κάνουμε επίτηδες επειδή αυτό θέλουμε να ακούμε. Έτσι και στη δική μου περίπτωση Τα χρόνια περνάνε μα παραμένω ίδιος. Το ίδιο ευαίσθητος, το ίδιο σπαστικός, το ίδιο περίεργος. Αλλάζουν οι συμπεριφορές λοιπόν και όχι οι άνθρωποι. Οι άνθρωποι ανάλογα με τις περιστάσεις φοράνε τον μανδύα που πρέπει. Παίζουνε θέατρο. Κανένας δεν καταλαβαίνει τι σκέφτονται. Ούτε καν αυτοί που βαυκαλίζονται πως διαβάζουνε την σκέψη. Και πως θα μπορούσε άλλωστε? Ο άνθρωπος είναι το πιο δυσνόητο ον που υπάρχει στη Γη.. Η λογική και η κρίση που μας δόθηκε απλόχερα από τον Δημιουργό μας έχουνε πολλά μονοπάτια. Κρυφά και μη... Οι καταστάσεις που ζούμε μας ορίζουν και εμείς σαν άλλοι χαμαιλέοντες παίρνουμε το χρώμα που πρέπει, την στιγμή που πρέπει. Προσπαθούμε μάλιστα κάποιες φορές να εξαπατήσουμε τον ίδιο μας τον εαυτό και ω του θαύματος το καταφέρνουμε και αυτό!
Πολλές φορές αυτή μας η δυνατότητα με φοβίζει. Το έχω παρατηρήσει και στον εαυτό μου. Με τρομάζει  η ευκολία με την οποία προσαρμοζόμαστε στο φτιαχτό. Στο ψεύτικο. Γιατί τέτοιο είναι σίγουρα. Κάνουμε δική μας την όποια ιδέα, συμπεριφορά άσχετα αν κάποια στιγμή στο παρελθόν μας φαινόταν ξένη, άγνωστη... Και οκ αυτό δεν είναι πάν τα κακό αλλά όταν χρησιμοποιείται επί σκοπού για δικό μας όφελος αυτομάτως αυτό σημαίνει πως κάποιος άλλος (συνάνθρωπο μας) θα χάσει...
Και εκεί φτάνουμε σε αυτό που με φοβίζει περισσότερο. Όταν μας έχει γίνει συνήθεια η δεν μας κάνει εντύπωση η ευκολία με την οποία άνθρωποι χτίζουν καριέρες, ζωές στις πλάτες άλλων, νομίζω πως το καμπανάκι έχει ήδη χτυπήσει αλλά δεν το έχουμε ακούσει. Η φύση μας είναι τέτοια που όταν νιώθουμε πως μας επιτίθενται, αμυνόμαστε. Με θεμιτά και αθέμιτα μέσα. Πρέπει όμως κάποια στιγμή να καταλάβουμε πως ο εχθρός δεν είναι ο συνάνθρωπος μας.
Καλώς η κακώς όλοι βράζουμε στο ίδιο καζάνι Έτσι το λέω. Καζάνι είναι αυτός ο κόσμος. Και επειδή ο σοφός λαός λέει  πως ο ψεύτης και ο κλέφτης τον πρώτο χρόνο χαίρονται, επειδή τίποτα δεν είναι μόνιμο, ας έχουμε στην άκρη του μυαλού μας πως η αμετροέπεια, η ψευτιά, ο εγωισμός, η κακία μας βυθίζουν στην άβυσσο. Και τότε, όταν κάποια στιγμή θα χρειαστούμε βοήθεια, κανένα ανθρώπινο χέρι δεν θα βρεθεί να μας τραβήξει έξω...