Tango: Ο αέναος βηματισμός της αγάπης...

 Όλα στη ζωή μας είναι ένας βηματισμός. Το προς τα που είναι ένα θέμα... Ο προορισμός δεν είναι πάντοτε ο στόχος. Εκείνο που μετράει είναι το ταξίδι.... Το ταγκό ή τανγκό είναι κατ εξοχήν ένα τέτοιος χορός. Του βηματισμού που συγκινεί περισσότερο στην διάρκεια του παρά στον προορισμό του...  
 Άλλωστε το ταγκό,   αυτός ο βηματισμός της αγάπης, όπως και οι μεγάλοι έρωτες, δεν έχουν πάντοτε όμορφο τέλος...
 
Η γέννηση του
 Οι ρίζες του ταγκό είναι πολλές και διαφορετικές: από την μουσική και τα τραγούδια των gauchos (γκάουτσος, Αργεντίνοι κάου-μπόϋς) που είχαν επιρροές από την Ανδαλουσία της Ισπανίας και συνοδευόταν από παλαμάκια και κτυπήματα με το τακούνι, το Αφρικανικής προέλευσης (από το Κογκό) candombe που παιζόταν με κρουστά και οι αντίστοιχοι χοροί του μαύρου πληθυσμού,  μέχρι και το bel canto και ή canzonetta των Ιταλών μεταναστών μαζί με το πιο εξευγενισμένο χορευτικό τους στυλ, η Ισπανο-Κουβανική habanera, το βαλς. Τα πιο κοντινά είδη με το ταγκό είναι η μιλόγκα και το Αργεντίνικο βαλς.
 Τα πρώτα ταγκό παιζόντουσαν από μετανάστες στο Μπουένος Άιρες και το Μοντεβιδέο, στα μέσα του 190υ αιώνα. Ακολούθησε στην δεκαετία του 1910-20 η ταγκομανία και πλέον ο χορός πέρναγε σε μια νέα φάση.
 Την ίδια περίοδο το ταγκό φτάνει και στην Ελλάδα. Ήδη το 1914 οι οπερέτες "Πόλεμος εν Πολέμω" του Σπύρου Σαμάρα και "Στα Παραπήγματα" του Θεόφραστου Σακελλαρίδη περιλαμβάνουν Ελληνικά ταγκό. Στα επόμενα χρόνια, και ιδίως στον μεσοπόλεμο, κυκλοφορούσαν πάνω από εκατό Ελληνικά ταγκό κάθε χρόνο.
 

Εκτόξευση και εδραίωση
  Η επόμενη περίοδος 1920-1935 ήταν και ίσως αυτή που εκτόξευσε τη δημοτικότητα του χορού παγκοσμίως λόγω ενός μεγάλου Αργεντίνου καλλιτέχνη του Κάρλος Γκαρδέλ του ανθρώπου που πέρασε στην μεσαία και ανώτερη τάξη την μαγεία του ταγκό που μέχρι τότε ήταν αποδεκτό μόνο στα λαϊκά στρώματα...
 Τα επόμενα χρόνια ο χορός πήρε πραγματικά απίστευτες διαστάσεις για να φτάσει μέχρι και σήμερα που θεωρείται, όχι άδικα, η επιτομή του ερωτισμού και της αγάπης. Από την δεκαετία του 60΄ όπου μεσουράνησε ο Άστορ Πιατσόλα, το '70 όπου έγιναν απόπειρες να αναμειχτεί το ταγκό με άλλα μουσικά είδη, όπως την τζαζ και το ροκ και την περίοδο από την δεκαετία του 80΄ και μετά που αρκετοί σκηνοθέτες έβαλαν το ταγκό στη μικρή οθόνη.
 Ταινίες όπως το «Τελευταίο ταγκό στο Παρίσι» με τον Μάρλον Μπράντο και το «Άρωμα Γυναίκας» με τον Αλ Πατσίνο άφησαν εποχή και σίγουρα ο χορός έπαιξε το ρόλο του.
 
Ο χορός
 Η Βικιπαίδεια λέει για το ταγκό: «Το ταγκό χορεύεται από ζευγάρια αγκαλιασμένα κοντά, και μολονότι η αγκαλιά μπορεί κάποτε να χαλαρώνει για να εκτελεστούν κινήσεις που το απαιτούν, κατά κανόνα δεν σπάει. Είναι έντονα αυτοσχεδιαστικό με σαφώς διακριτούς ρόλους για τον καβαλιέρο και την ντάμα, όπου ο καβαλιέρος με την κίνησή του προτείνει κινήσεις στην ντάμα στις οποίες τελικά προσαρμόζεται ο ίδιος.

 Έτσι, όταν χορεύεται από έμπειρους χορευτές, συνιστά έναν διάλογο του ζευγαριού με αφορμή την μουσική, γιατί, σε αντίθεση με άλλους χορούς, δεν έχει τυποποιημένα βήματα και φιγούρες αλλά μάλλον ένα κινησιολογικό λεξιλόγιο και ένα αντίστοιχο συντακτικό που επιτρέπει τον αυτοσχεδιαστικό σχηματισμό χορευτικών φράσεων σχεδόν απεριόριστης ποικιλίας ανάλογα με την μουσική, την διάθεση του ζευγαριού και τον διαθέσιμο χώρο στην πίστα.
 Στο ταγκό της χρυσής εποχής (περίπου 1930-1955) καβαλιέρος και ντάμα κρατούν ο καθένας ισορροπία ανεξάρτητα από τον άλλον. Με την αναγέννηση του ταγκό από το 1983 και μετά, συνυπάρχει η τάση διατήρησης του κλασσικού στυλ της χρυσής εποχής με την τάση να εισαχθούν νέα στοιχεία όπως η αλληλεξάρτηση ισορροπίας με το ζευγάρι να ακουμπά στο πάνω μέρος του σώματος σε σχήμα Λ ή να κρατιέται από τα χέρια σε σχήμα V.»
 
Η μαγεία του
 Αν κάτι πρέπει να κρατήσουμε από τα παραπάνω είναι  η ουσία του ταγκό, που δεν είναι άλλη από την ανθρώπινη επαφή ανάμεσα στον άντρα και στην γυναίκα. Ο ερωτισμός που εκπέμπει αυτός ο ιδιαίτερος χορός είναι τόσο σημαντικός γιατί στέκεται στον πλευρό του ανθρώπου με έναν μοναδικό τρόπο, ουσιαστικά παροτρύνοντας τον να ψάχνει το μεγαλείο της αγάπης, ξεπερνώντας τα προβλήματα της καθημερινότητας του.
 Ο Αλ Πατσίνο το είχε πει εύστοχα σε μια ταινία του: H ζωή είναι όπως ένα ταγκό. Αν χάσεις το βήμα σου απλά συνεχίζεις...»